روزنامه حکومتی اطلاعات نوشت: شمار دانشگاهها از حدود بیست دانشگاه طی سه دهه به ۲۸۰۰ دانشگاه رسیده است که با هیچ کشور دیگری از این سیاره، مقایسه‌پذیر نیست. از نظر امکانات و تجهیزات و سایر الزامات هم، اوضاع عجیبی پدید آمده است. اکنون در کوچه‌های ۶ متری بالای سر ساختمان محقری که برای یک مدرسه ابتدایی هم مناسب نیست، تابلو دانشگاه نصب شده است. آن هم دانشگاه جامع!
این روزنامه حکومتی افزود: چرا بیش از ۹۰ درصد پایان‌نامه‌ها کپی هستند؟ در آلمان بزرگترین قطب دانشگاهی اروپا شمار دانشگاهها به ۴۰۰ هم نمی‌رسد اما در ایران بیش از ۲۸۰۰ دانشگاه پدید آمده است؟ چرا فقط ۱۴ درصد ظرفیت دانشگاهها رایگان است و ۸۶ درصد پولی؟ چرا مسابقه «مدرک در برابر پول» راه افتاده است؟ چرا پارسال خبر رسوایی ۳۹۸ نفر از اعضای هیأت علمی ایرانی در «تقلب علمی» توسط مجله معتبر «نیچر» اعلام شد؟ چرا در میان فهرست ۵۰۰دانشگاه برتر دنیا نامی از ما نیست؟
یک روزنامه حکومتی دیگر به نام همدلی نیز نوشت: شاید علم را بتوان در ایران کماکان در زمره جهان‌های ناشناخته قلمداد کرد... آثار و تفکرات معدود دانشمندانی «که داریم»، به‌طور بالقوه دستخوش دستبرد است و سرقت علمی در ایران مثل سرقت ادبی امری تقریبا عادی‌شده است... مسایلی مانند «پایان نامه فروشی» بدل به سکه رایج بازار شده... حالا علم در جامعه ایرانی، متاعی شده که صاحبانش جایگاهی محکم ندارند و حرف اول را خریداران و سودجویانش می‌زنند.
