با نگاهی به بازار و قیمت کالاهای مصرفی، درمان، دارو، خدمانت پزشکی، سوخت و هزینه‌های سفر و مخارج روزمره زندگی در ایران، به یقین می توان به دروغ های دولت آخوند روحانی برای از میان برداشتن فشار بر مردم و پائین آوردن نرخ تورم پی برد.
یک نماینده حکومتی در مجلس ضمن اعتراف به شکاف عمیق میان درآمد بازنشستگان و واقعیت‌های موجود در کشور، گفت: «بین حقوق بازنشستگان و تورم فاصله‌ای حدود ۶۷ تا ۷۰ درصد است». (خبرگزاری سپاه پاسداران فارس ۲۶ شهریور ۱۳۹۶)
در علم اقتصاد تورم به معنای «افزایش مداوم سطح عمومی قیمت‌ها در یک دوره زمانی مشخص» است که دارای یک ویژگی خاص یعنی ـ «افزایش قیمت‌ها» است.
بر این اساس اکنون شاهد هستیم که چگونه قشر بزرگی از هموطنان امان در دوران کهولت و پائیز زندگی پربار خود، با هیولایی بنام «افزایش قیمت‌ها و فقر» دست و پنجه نرم میکنند. همچنین ترجمان سخنان این کارگزار رژیم به معنای آن است که بازنشستگان به‌طور متوسط تنها با سقف ۳۰ درصد از حقوق و مزایا، ماه را به پایان می‌رسانند؛ بنابراین و با یک حساب سرانگشتی، این آمار و ارقام به معنای آن است که حقوق بازنشستگی تنها کفاف “۱۰ روز« از مخارج و هزینه‌های زندگی این قشر ضربه‌پذیر را در رژیم غارتگر و فاسد ولی‌فقیه می‌دهد.
این کارگزار رژیم در ادامه به بحران بروز فقر در میان بازنشستگان به‌ویژه در استان‌های ضربه‌پذیر مانند کرمان پرداخته و می‌افزاید: «جامعه بازنشستگی نیز به نوعی درگیر این وضعیت و تورم است در استان کرمان ۲۰۰ هزار بازنشسته داریم که ۴۹ هزار نفر آن‌ها بازنشسته کشوری هستند و روز به روز به تعداد آن‌ها افزوده می‌شود».
وضعیت معیشتی در میان بازنشستگان کشور به حدی وخیم است که ما کمتر روزی شاهد اعتراضات و فریادهای به‌حق آنان در جای جای میهن نباشیم. فریادهای «معیشت، منزلت حق مسلم ماست» و یا «نوبت ما که میشه، خزانه خالی میشه» تماما آن روی سکه‌ی این وضعیت بحرانی می‌باشند، زیرا بازنشستگان به‌خوبی از ابعاد دزدی‌ها و غارت اموال ملی و به‌ویژه «صندوق بازنشستگان» توسط عوامل و متولیان رژیم آخوندی مطلع هستند.
بر این منطق است که در نبود پول در صندوق بازنشستگان کشور و در نبود دغدغه حاکمیت برای سروسامان دادن به وضعیت معیشتی، رفاه و آسایش بازنشستگان، اکنون شاهد بروز فقر گسترده در میان آنان می‌باشیم.
در این راستا شاهد هستیم بخش بزرگی از بازنشستگان اکنون بدون حمایت فامیل و اعضاء خانواده قادر به ادامه زندگی پر مشقت خود نبوده و یا مجبور به حذف بسیاری از کالاهای اساسی از سبد خانواده‌های خود شده‌اند.
پیشترنیز رئیس حکومتی در کانون بازنشستگان آموزش و پرورش ضمن اعتراف به ابعاد روبه رشد فقر در میان بازنشستگان گفته بود «پاسخی برای بازنشستگان نداریم. همه ساله ۴۰ هزار از شاغلان آموزش و پرورش بعد از ۳۰ سال بازنشسته می‌شوند. به این افراد بعد از ۳۰ سال رنج و زحمت و تلاش همه‌جانبه چه بگوییم؟». (خبرگزاری حکومتی ایلنا ۱۰ اسفند ۱۳۹۵)
