رنجوری این خصم تبهکار، مرا شاد بکرده ست

به روز و شب سخت وطن، یاد بکرده ست

از هر فتنه یی باز نماندند، بل آتش پیکار شود سرد

تنها نه دشمن که حاسد و خائن چه بیداد بکرده ست

گر داد و اگر بیداد، یاران نروند از راه

چون همان تکلیفی ست که ش کاوه حداد بکرده ست

یاران من آنند که در سختی دوران

در ساکت اغیار جهان، همه فریاد بکرده ست

من حاشیه گردم به کلامی، نی در عرصه میدان

گر کار فقط به سخن سُفتن بود بیشتر از هر کس شیاد بکرده ست

مغرور مشو ایدل زین چند صباح کار

نقّاد زمان دیری ست بس تشنهٌ نامان را برباد بکرده ست

رحمان دلش خوش که ببافد کلامی و بیانی بل جلوه نامی

غافل که هر یار فداکار، چه امداد بکرده ست