وی گفت: «ما باید حمایت مستمر و روشن بیشتری از مردم ایران به‌عمل بیاوریم که تشنه حکومتی هستند که شایسته میراث و آرزوهای آنها باشد... سرانجام این مردم ایران هستند که تصمیم خواهند گرفت، در این کشور چه رخ خواهد داد».

ژنرال جونز در سخنانش، مماشات کشورهای اروپایی با رژیم را مورد انتقاد قرار داد و افزود: «(این سیاست) بر این مبنا بنا شده است که اگر با آنها رفتار خوبی داشته باشیم و در آنجا سرمایه‌گذاری کنیم، شاید رفتارشان را تغییر بدهند. اما چنین اتفاقی رخ نداده است؛ (رژیم) ایران هم‌چنان از عوامل غیر دولتی و فعالیت‌های تروریستی حمایت می‌کند و مردم (ایران) را سرکوب می‌کند... یکی از تفاوت‌های قیام‌های کنونی (در ایران) این است که این بیشتر یک قیام مناطق غیر شهری است... و نه قیام طبقه متوسط. این به‌نظرم بسیار متفاوت و احتمال بادوام‌تر است. چون آنها درد و رنج می‌کشند... ما باید در قبال (رژیم) ایران بسیار قاطع باشیم».

در اجلاس شورای آتلانتیک در ابوظبی، زالمای خلیلزاد سفیر سابق آمریکا در ملل متحد نیز، تصریح کرد: «به‌نظرم جنبشی که (در ایران) دیدیم، مهم است و پتانسیل آن‌را دارد که مهم‌تر نیز بشود... این جنبش با سال ۲۰۰۹ که بین جناح‌های مختلف رژیم بود، متفاوت است... این جنبش فراتر از خود رژیم است و مشروعیت (آن‌را)... در تمامیتش، یعنی هم عناصر اصلاح‌طلب و هم باصطلاح اصول‌گرایان را زیر سئوال می‌برد... این جنبش به‌لحاظ جغرافیایی هم بسیار گسترده‌تر و... در سراسر ایران است... و بخش پایینی طبقه متوسط، کارگران و بخش فقیرتر جمعیت ایران در آن شرکت دارند... خواسته‌های آنها بسا بزرگ‌تر از جنبش سال ۲۰۰۹ است».