در این مقاله که متن کامل آن در رکورد کنگره به ثبت رسیده، از جمله آمده است:
تظاهرات اخیر در ایران یک پیام روشن را فرستاد: رژیم ملاها بر پایه های لرزان قرار دارد و مردم ایران در مبارزه شان برای به زیر کشیدن آن مصمم هستند. شعارها علیه ولایت فقیه، فراخوان به یک جمهوری واقعی داده و بروشنی ولی فقیه رژیم علی خامنه ای و رئیس جمهورش، حسن روحانی را هدف قرار دادند.
این باید نقطه پایانی باشد بر افسانه ای که هنوز توسط برخی دولت ها دنبال می شود. افسانه ای مبنی بر این که برای مردم ایران تفاوتی بین میانه روها و سخت سران وجود دارد.
این تظاهرات همچنین پایه های استدلال هایی که یک تصویر باثبات از رژیم را ارائه می دهند، فرو می ریزد.

میلیونها نفر از مردم ایران در فقر زندگی می کنند. با این همه، براساس گزارشهایی که به شورای ملی مقاومت ایران رسیده است، رژیم حاکم در تهران تاکنون و در مجموع بیش از یکصد میلیارد دلار را صرف کشتار در سوریه کرده است. شعارهای ”مرگ بر حزب الله“ و ”سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن“ بروشنی مخالفت مردم با عملکردهای جنگ افروزانه رژیم در منطقه را بنمایش می گذارد.

منتقدین ممکن است خاطر نشان کنند که ایران در گذشته هم با اعتراض مواجه بوده است. چه چیزی قیام کنونی را از تظاهرات ۲۰۰۹ متمایز می سازد؟
تظاهرات ۲۰۰۹ به خاطر شکافهایی در رأس رژیم جرقه زده شدند. نیروی محرکه تظاهرات اخیر – که در مشهد، دومین شهر بزرگ ایران شروع شد و بسرعت به سراسر ایران گسترش پیدا کرد – افزایش قیمتها، ویرانی اقتصادی، فساد گسترده و یک تنفر نسبت به رژیم بود.

یک تفاوت بزرگ دیگر: قیام ۲۰۰۹ مقدمتا توسط طبقه متوسط رو به بالا و دانشجویان در کانون آن، و تهران در مرکز آن، هدایت می شد. اما تظاهرات اخیر طیف بسیار گسترده تری از مردم را در بر می گیرد - طبقه متوسط، محرومان، کارگران، دانشجویان، زنان، جوانان. تقریباَ همه جامعه در این تظاهرات نمایندگی شده است.
بر همین سیاق، قیام اخیر هیچ ربطی به جناحها یا گروهبندی های داخل رژیم ندارد. هیچ گونه توهمی در مورد اصلاحات یا تغییرات تدریجی در داخل [رژیم] وجود ندارد.
یکی از شعارهای مورد علاقه در تهران این است: «اصولگرا، اصلاح طلب، دیگه تمومه ماجرا». این هم یک نمونه دیگر از قطعیت سرنگونی است.
 ما نمی باید فراموش کنیم که مسئولان قتل عام هولناک ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷، امروز هنوز در ایران در قدرت هستند و دارای مناصب ارشد اجرایی و قضایی بوده و درگیر کشتار تظاهرکنندگان در خیابان هستند.

شاید تفاوت نهایی بین تظاهرات ۲۰۰۹ و قیام اخیر این خواهد بود که این آخری در سرنگون کردن استبداد مذهبی منفور، موفق خواهد بود. مردم ایران با اشتیاق بسیار امید دارند که چنین شود.