سخن از مصائب و بحران‌هایی است که در طبیعت ضد انسانی خود به شکاف عمیق طبقاتی و پدیده‌های دیگری مانند «کودکان کار و خیابانی، زنان سرپرست خانوار، بیکاری، کارتن‌خوابی، آمار فزاینده طلاق و یا کودکان بیوه» راه برده است.
در این رابطه در حالیکه متولیان حکومت به‌کرات از وجود تنها “۱۶ میلیون « حاشیه‌نشین شهری سخن به میان می‌آورند، اما همواره سازمان ملل متحد از آمار و ارقام ۲۰ میلیونی خبر داده است.
تازه ترین داده‌های رژیم نیز سرانجام واقعیت‌های دیگری را به بیرون ساطع کرده و از جمله یک کارشناس مسائل اجتماعی در دیکتاتوری خامنه‌ای ضمن اعتراف به افزایش شدید حاشیه‌نشین‌های شهری گفت: «در حال حاضر حدود ۲۰ میلیون نفر در کشور درگیر موضوع حاشیه‌نشینی هستند، در حالی که آمارهای موجود رقم حدودی ۱۸ تا ۱۹ میلیون را نمایان می‌کند». (خبرگزاری حکومتی ایسنا ۱۳ خرداد ۱۳۹۷)
بسیاری از کارشناسان دلائل بر روز و رشد این پدیده شوم را نخست در روند مهاجرت روستائیان به شهرهای بزرگ، رشد بیکاری و رکود شدید اقتصادی می‌دانند. از آنجائیکه بافت روستایی در حاکمیت فاسد آخوندی به دلیل نبود زیربناهای اقتصادی، تولیدی و به تبع آن نبود حمایت‌های دولتی از روستائیان به‌شدت ضربه خورده است، بسیاری از این قشر محروم ضمن مهاجرت، عملا به حاشیه‌نشین‌های شهری تبدیل شده‌اند.
بروز انواع و اقسام «حلبی‌آبادها و یا کپرنشین‌ها» در ایران آخوند زده به موازات نبود چشم‌انداز برای خروج از این بحران عملا این بخش از جامعه را فلج نموده و در منطق خود از چرخه کار و تولید خارج کرده است.
این وضعیت بحرانی در استان‌های ضربه‌پذیر بسیار بحرانی‌تر می‌باشد. نمونه‌هایی مانند استان سیستان و بلوچستان، کرمان، لرستان و یا خوزستان سابقا زرخیز تماما موئید آن است که چگونه بخش‌های عظیمی از درآمدهای ملی در کشور در تنور جنگ، تروریسم و کشورگشایی رژیم هزینه شده و بدین‌سان مردم محروم ما از سعادت و آسایش بی‌بهره مانده‌اند.
در نمونه‌ای دیگر یک کارگزار رژیم در استان سیستان و بلوچستان با اعتراف به وضعیت غیرانسانی در چابهار که اصطلاحاً به آن «چهارراه بین‌الملل» گفته می‌شود، می‌گوید: «هرگز نمی‌توان از جایگاه ملی و فراملی بندر راهبردی چابهار سخن گفت، در حالی نیمی از چابهار با بیش از ۵۶ هزار نفر جمعیت در محدوده ۱۲۰۰ هکتاری مناطق حاشیه‌نشین چابهار شامل مرادآباد، کمب، میرآباد، جنگلوک، عثمان‌آباد، رمین، نوک‌آباد و هوت آباد به‌صورت غیررسمی زندگی می‌کنند». (سایت حکومتی تابناک ۱۳ خرداد ۱۳۹۷)
وی سپس می‌افزاید: «فاجعه‌بارترین و بزرگ‌ترین منطقه حاشیه‌نشین کشور روستای کمب چابهار است، چراکه در این نقطه جمعیتی ۲۶ هزار نفر از کودکان، زنان و مردان با کمترین امکانات بهداشتی، زیرساختی، آب آشامیدنی و فضای آموزشی در بدترین نقطه از ایران زندگی می‌کنند».
