این اقدام شیادانه دیکتاتوری آخوندی در همان گام نخست با تمسخر حتی در درون باندهای حکومتی مواجه شده است.

پس از قیام سراسری مردم ایران در دیماه ۹۶ در ۱۴۲ شهر ایران، شورای شهر رژیم در تهران، در ۱۷ دی سال گذشته «طرح دوفوریتی برای انتخاب یک مکان برای اعتراضات عمومی» را تصویب کرد تا به این وسیله امکان محدود کردن و کنترل و سرکوب اعتراضات مردم را پیدا کند.

روز یکشنبه با گذشت پنج ماه از این مصوبه، دولت آخوند روحانی با ابلاغ شرایط «ساماندهی» تجمعات در شهرها، چندین ورزشگاه و پارک در نقاط مختلف تهران را بهعنوان محل تجمعات در پایتخت تعیین کرد. ضلع شمالی مجلس آخوندی نیز بهعنوان یکی از مکانهای مجاز برای تجمعات تعیین شده است. ورزشگاههای دستجردی، تختی، معتمدی، آزادی و شیرودی و بوستانهای گفتوگو، طالقانی، ولایت، پردیسان، هنرمنداننیز به عنوان محلهای «مناسب» تجمع در تهران تعیین کردند.
وزارت کشور رژیم همچنین موضوع تعیین مکانهای خاص در مراکز استانها و شهرها به تصویب رساند اما تاکنون اقدامی برای اجرای آن به عمل نیاورده است. بر اساس این مصوبه شهرهایی که با جمعیت زیر یک میلیون نفر یک مکان و برای شهرهای بالای یک میلیون نفر دو مکان برای تجمعات در نظر گرفته خواهد شد.
بر اساس مصوبه دولت آخوند روحانی، محل برگزاری تجمعات نباید در «خدماترسانی» روزانه دولت و بخش عمومی به مردم «اختلال جدی» ایجاد کند و باید از محلهای دارای تردد زیاد دور بوده و باعث ایجاد انسداد ترافیکی غیرقابل انتقال به سایر مسیرها نشود. موجب «اخلال شدید در کسب و کار و فعالیت روزانه سایر شهروندان» نباشد. همچنین برگزاری تجمعبدون مجوز صادره از وزارت کشور را غیرقانونی میدانند.

علی مطهری، نایب رئیس مجلس رژیم از باند روحانی به طور ضمنی نسبت به پیامدهای چنین مانورهای در دیکتاتوری آخوندی هشدار داد و گفت: در کشورهای توسعه یافته ۱۰۰ هزار نفر در یک مسیر معین تظاهرات میکنند و پلیس هم از آنها حفاظت میکند و بعد از پایان مسیر هر کسی به سمت مسیر خودش میرود ولی در کشور ما چون اعتراض به رسمیت شناخته نشده بود، همین که یک تجمع یا اعتراضی مطرح میشود این اعتراضات بسرعت تبدیل به شعارهای تند و تیز و زد و خورد میشود.

عباس عبدی از مهره های باند مغلوب تلویحاٌ این اقدام را صوری و شکلی دانست و گفت: محل و جا مسأله اصلی نیست و مسأله فرعی است... همین الآن نیز اگر عدهای بخواهند نسبت به وضعی معترض شوند مگر وزارت کشور به اینها مجوز میدهد؟... شاید فراتر از اختیارات و اراده دولت باشد... دولت به تنهایی با تعیین مکان نمیتواند مشکلی را حل کند... مسأله اصلی این است که حکومت اراده این را داشته باشد حق اعتراض را به رسمیت بشناسد... بقیه مسائل بسیار صوری و شکلی است. حق اعتراض مردم با این تصمیم دولت به رسمیت شناخته نمیشود.

یک مهره دیگر رژیم نیز به روزنامه ایران متعلق به دولت آخوند روحانی گفت: اگر هدف از تجمع رساندن صدا به مسئولان است به این معنا است که افرادی که جلوی مجلس، قوه قضائیه، وزارت کشاورزی و وزارت کشور تجمع میکنند با مسئولان این نهادها کار دارند. برای مثال وقتی پارک چیتگر را برای تجمع سیاسی انتخاب میکنیم روشن است که آنجا کسی نیست صدای مردم را بشنود.

کیهان خامنه ای نیز درباره این اقدام دولت آخوند روحانی در مطلبی با عنوان «وظیفه دولت حل مشکلات مردم است نه تعیین محل تجمع!» از جمله نوشت: هیأت دولت به جای اصلاح رویه های مخرب دستگاه اجرایی و حل ریشه یی مشکلات، به تعیین محل تجمعات مشغول است!... سؤال مهم آن است که دولت مگر از مطالبات واقعی مردم بی خبر است که سراغ تعیین محل تجمعات رفته است؟