لوموند می افزاید: طی ماههای اخیر، التهاب و هیجان خاصی بر خیابانهای ایران حاکم است. این عبارت که اوضاع «آبستن حوادث» است زیاد شنیده میشود. رهبران سندیکایی به زندان میافتند، کارگران فولاد سازی، کارکنان بیمارستانها و معلمان در اهواز، تبریز، یزد دست به اعتصاب زده اند. هزاران راننده کامیون طی دو هفته اخیر بدون کمترین هماهنگی سندیکایی، در صفهای طولانیٍ کامیونهای متوقف در کنار جاده ها و بزرگراهها نیز دست از کار کشیده اند.

در ادامه مقاله لوموند آمده است: در واقع از زمان موج تظاهرات بی سابقه ای که دهها شهر کشور را در آغاز سال جاری فرا گرفت، هیچ چیز ماهیتا در ایران تغییر نکرده است. در آن تظاهرات انواع و اقسام شعارها علیه انسداد اقتصادی و سیاسی کشور، و همچنین در محکوم ساختن اساس جمهوری اسلامی داده شده بود....از آن هنگام تمام چراغ ها چشمک قرمز میزند.
لوموند به تلاشهای رژیم برای مسدود کردن تلگرام به منظور قطع ارتباطات و کنترل شبکه های اجتماعی پرداخته و در باره سیاست رژیم در مقابله با خروج آمریکا از برجام، می نویسد: حسن روحانی، مأموریت حفظ توافق نامه اتمی را در دست دارد. او به دیگر امضا کنندگان – فرانسه، انگلستان، آلمان، روسیه و چین –اطمینان میدهد که رژیم ایران به رغم تحریمهای آمریکا به صدور نفت خود ادامه خواهد داد. اما ماههای آینده برای وی چندان نوید بخش نیست: گروه خودروسازی فرانسوی پژو سیتروئن روز ۴ ژوئن تعلیق فعالیت شرکتهای مشترک خود در ایران را اعلام کرد. دیگران نیز یکی پس از دیگری به همین مسیر خواهند رفت.

لوموند با پیش بینی تنشهای قطعی ماههای آینده، اضافه میکند: یک نشانه بی چون و چرای تنشهایی که در ماههای آینده در پیش خواهد بود اینکه درروز ۶ ژوئن، علی اکبر صالحی، مدیر برنامه اتمی ایران، در حالیکه یک پیراهن سفید براق بر تن داشت، در یک برنامه پخش مستقیم تلویزیونی در دالانهای کارخانه نطنز ظاهر شد. وی گویا در این محل یک مرکز جدید مونتاژ سانتریفوژ را افتتاح میکرد. صالحی تصریح کرد که این عملیات نقض تعهدات ایران به موجب توافق نامه اتمی...محسوب نمیشود. اما پیام ارسالی بسیار روشن بود: تهران آماده است متعاقب ایالات متحده از «معامله اتمی برجام» خارج شود. همچنین میتواند بدون خروج رسمی از این توافق نامه، با خطوط قرمز مربوطه بازی کند، یعنی مانع از برخی بازرسی های آژانس بین المللی انرژی اتمی شود و چنانچه هدف اتهامات واشنگتن قرار گرفت، دست بر سینه انکار کند و خلاصه سیاست خریدن وقت را در پیش بگیرد.