درسایه نبود عرق ملی و به موازات بلبشو، فساد و صنعتی نوین بنام «غارت حکومتی»، اکنون شاهد رشد روزافزون «گرسنگی »در بخش های بزرگی از میهن امان می باشیم.
داده های حکومتی در خلال سیرک «انتخابات» در فروردین ماه سال گذشته مبنی بر وجود «۱۲ میلیون فقیر مطلق » و یا «۱۶ میلیون حاشیه نشین شهری» تنها گوشه ای از نوک این کوه یخ در دیکتاتوری ولی فقیه می باشند.

یک گزارش حکومتی با اعتراف به روند روبه رشد «گرسنگی در بیش از ۷ استان» کشور نوشت: «بیسوادی، فقدان آموزش، بی‌پولی و فقر، حاشیه‌نشینی، خشکسالی و دسترسی نداشتن به مواد غذایی غنی عواملی است که دست به دست هم داده تا سیستان ‌و بلوچستان‌ در بین ۷ استان بحرانی از نظر تغذیه قرار گیرد و وضعش از ۶ استان دیگر بحرانی‌تر باشد». (سایت حکومتی سلامت نیوز ۲۹ خرداد ۱۳۹۷)

بحران معیشتی که تابع مستقیمی از بیکاری، فقر و فلاکت در رژیم آخوندی می باشد، اکنون در استان های بشدت ضربه خورده بیداد می کند. برای نمونه مردم در بخش های بزرگی از استان های مرکزی، کرمان، هرمزگان و یا سیستان و بلوچستان با سوء تغذیه دست و پنجه نرم می کنند.
سوء تغذیه نیز ترجمان همان نبود امکانات مالی برای میلیون ها خانوار است که ناچار به حذف بسیاری از مواد غذایی اولیه از سفره های خود شده اند. براین منطق در وهله نخست کودکان، سالمندان، زنان باردار و بیماران در صف اول تبعات بحران غذایی و سوء تغذیه در کشور قراردارند.

رئیس حکومتی در دانشگاه تغذیه زاهدان در این رابطه اذعان می کند: «هزینه‌های خانوار در حال حاضر سنگین و سرسام‌آور است و از آنجا ‌که درآمد بخش زیادی از جمعیت استان به‌ویژه روستاییان و حاشیه‌نشینان آن‌قدر کم است که هزینه غذایشان را تامین نمی‌کند، این افراد در خط گرسنگی قرار می‌گیرند».

پیشتر نیز معاون وزیر بهداشت در دولت آخوند روحانی (سایت ساعت ۲۴، ۱ شهریور ۱۳۹۵) به وجود نرخ «۳۰ درصدی گرسنگان» در حاکمیت ولی فقیه (معادل تقریبی ۲۵ میلیون شهروند) اعتراف کرده بود.
همچنین یک نماینده در مجلس حکومتی ضمن اعتراف به وجود «۱۲ هزار کودک دچار سوء‌تغذیه در سیستان و بلوچستان» به شیوع بیماری های مختلف در طیف ضریه پذیر جامعه بدلیل سوء تغذیه و گرسنگی اشاره کرده و می افزاید: «ناامنی غذایی و سوءتغذیه موجب شده است شاهد مشکلات مختلفی چون کوتاه‌قدی، مشکلات گوارشی، کم‌وزنی و لاغری باشیم. این مشکلات شانس حضور افراد مبتلا را در آزمون‌های استخدامی کاهش می‌دهد و می‌تواند سلسله بیکاری، فقر، بیماری و سوءتغذیه را استمرار دهد».