ـــ ۱ ـــ

چندان بماندیم که بدیدیم روزگارتان
شرمنده شد تموچین و هیتلر از رفتارتان
ماکیاول و گوبلز راحت شدند ز بدنامی
وقتی شنیدند هر کدام شان، گفتارتان
شغال و گرگ و روبه و هر درنده یی
نادم شدند ز هر طعمه از خوی کفتارتان
دل ها چنان تنگ شد در فراخنای ظلم تان
که خون مظلومان رسیده تا به دستارتان
غزل به عشق فرشته و یاران توانم گفت
نه این دروغگویان بی دل که باشند همکارتان
نومید و خسته نشد رحمان از دوام شما
تا در رسید به امید، روزگار زارتان