با نگاهی به اهواز، خرمشهر، آبادان، برازجان، ورزنه اصفهان، بوشهر، شهرهای سیستان و بلوچستان، بخش‌های بزرگی از کرمان، هرمزگان، خطه سابقا زرخیز گیلان و مازندران و یا قطعی مرتب آب شرب در بزرگ شهرهایی مانند تهران، شیراز و مشهد می‌توان به عمق بحران بی‌آبی در دیکتاتوری خامنه‌ای رسید.
سخن از بحرانی است که دیگر از مرز تصور انسان امروزی با مجموعه‌های عظیمی از خلاقیت و امکانات تکنولوژی گذشته و متاسفانه در این رژیم فاسد و غارتگر با باندهای مافیایی به حقیقت تبدیل شده است.
بر این منطق نیز شاهد هستیم که صنعتی بنام کشاورزی در ایران اکنون به دلیل نبود سیستم‌های بروز شده و همچنین کمبود شدید آب کم کم به تاریخ می‌پیوندد و بسیاری از کشاورزان ضربه‌پذیر که توان و قدرت مالی برای تامین آب مصرفی زمین‌های خود را ندارند، عطای کشاورزی را به لقای آن فروخته و به ترک روستاها و حاشیه شهرهای بزرگ روی می‌آورند.
یک گزارش حکومتی در رابطه با تبعات مخرب بحران آب در ایران می‌نویسد: «بحران آب در ماه‌های اخیر در خوزستان منجر به شوری آب خرمشهر و آبادان، خسارت ۷۰ تا ۱۰۰ میلیارد تومانی کم‌آبی به مزارع نیشکر، تجمعات هر روزه کشاورزان و پرورش‌دهندگان ماهی در گوشه و کنار استان، مسموم شدن ۴۰۰ نفر از اهالی روستای ابوالفارس رامهرمز، ابتلا ۶۰ نفر به اسهال خونی در شهر رفیع شده است». (خبرگزاری سپاه پاسداران، فارس ۲۹ تیر ۱۳۹۷)
این وضعیت مخرب در حالی است که منطقاً وجود منابع عظیم زیرزمینی، رودخانه‌ها و یا دریاچه‌های آب شیرین تا سالها پیش، بیمه نامه‌ای برای گذار کشور از بحران آب تلقی می‌گردید، اما به دلیل بافت مافیایی در این رژیم و چنبره قرارگاه‌های سپاه پاسداران بر منابع بزرگ کشور همچون معادن، نفت و گاز و یا آب و همچنین به دلیل انتقال آب آشامیدنی از بسیاری از استان‌های جنوبی به خارج از کشور برای به دست آوردن «دلارهای آبی»، اکنون قریب ۵۰ درصد از کشور زیرخط بی‌آبی رفته است.
یک نمونه از انتقال آب آشامیدنی به عراق را مردم با انتشار فیلم و ویدئو در شبکه‌های اجتماعی طی هفته‌های گذشته برملا نمودند. همچنین «نخستین بار قریب به پانزده سال پیش یعنی در روز ۲۲ آذرماه ۱۳۸۲ روزنامه جام جم از امضای سند انتقال ۹۰۰ هزار متر مکعب آب قابل شرب ایران به کویت خبر داد.
این توافقنامه از سوی حبیب‌الله بی‌طرف، وزیر نیروی ایران و «احمد فهد الاحمدالجابرالصباح»، وزیر انرژی کویت امضا شد. بی‌طرف با تشریح این‌که در طول ۳۰ سال آینده کشور کویت از طریق خط لوله، سالانه ۳۰۰ میلیون متر مکعب آب شیرین مازاد بر نیاز ایران را خریداری خواهد کرد» (سایت مجاهدین خلق ۳۱ تیر ۱۳۹۷)
بر این منطق تبعات انتقال آب آشامیدنی به خارج را اکنون مردم شهرها و روستاهای میهن امان با «تشنگی و محرومیت»، آنهم در فصل گرما پرداخت می‌کنند. این تاثیرات مخرب به حدی است که اکنون بهای آب آشامیدنی به طرز بی‌سابقه‌ای روبه افزایش گذاشته است.
در تازه‌ترین نمونه خبرگزاری حکومتی ایسنا (۳۱ تیر ۱۳۹۷) از افرایش «۸۰ درصدی» بهای آب آشامیدنی اینگونه خبر می‌دهد: «در ابتدای سال قیمت بطری آب‌معدنی و آشامیدنی کوچک از ۷۰۰ تومان به ۸۵۰ تومان و قیمت آب بسته‌بندی معدنی و آشامیدنی بزرگ از ۱۱۵۰ به ۱۴۰۰ تومان افزایش یافت. حال در فاز دوم افزایش قیمت این محصولات، قیمت بطری آب‌معدنی و آشامیدنی کوچک از ۸۵۰ به ۱۰۰۰ تومان و قیمت آب بسته‌بندی معدنی و آشامیدنی بزرگ از ۱۴۰۰ به ۱۶۰۰ تومان افزایش یافت».
