وضعیت در رابطه با گسل‌های کارگری به حدی بحرانی است که دیگر متولیان نظام فاسد آخوندی چشم اندازی برای خروج از بحران‌ها را ترسیم نمی‌کنند. در این راستا اکنون شاهد هستیم که به موازات استثمار کارگران و زحمت کشان در محیط‌های کارگری، رژیم آخوندی عامدانه دست به اعمال سیاستی بنام «حقوق‌های ریاضتی» زده است.
ترجمان آن نیز همان حداقل دستمزد برای کارگران تا سقف ۱ میلیون ۱۱۴ هزار تومان در ماه می‌باشد که بنا بر تازه‌ترین داده‌های رژیم، ۷۰ درصد آن تنها «هزینه مواد غذایی» می‌شود.
یک کارگزار رژیم در شورای عالی کار با اذعان به این واقعیت می‌گوید: «طبق محاسبات مورد تائید کارگروه دستمزد، هزینه اقلام خوراکی سبد معیشت کارگران با مبنا قرار دادن روز هجدهم شهریورماه، نسبت اسفند ۹۶ به میزان ۳۱ درصد کاهش پیدا کرده است». (خبرگزاری حکومتی مهر ۱۹ شهریور ۱۳۹۷)
این وضعیت مخرب که اکنون با جان قریب ۴۰ میلیون خانوار کارگری بازی می‌کند، در منطق خود به بروز آسیب‌های شدید اجتماعی، فقر، فلاکت، بیکاری و یا رشد انواع بیماری‌ها به دلیل کمبود مواد غذایی و پروتئینی به‌ویژه در میان کودکان، سالمندان و یا بیماران در خانوارهای کارگری ختم شده است.
به موازات این واقعیات نیز باید به رشد قارچگونه گرانی و تورم در حاکمیت دزد و فاسد آخوندی اشاره نمود که بنابرتازه‌ترین داده‌های رژیم به «افزایش هزینه معیشت ماهیانه کارگران از ۲ میلیون و ۶۷۰ هزار تومان اسفند ۹۶ به ۳ میلیون و ۴۵۰ هزار تومان در شهریورماه ۹۷» راه برده است. ترجمان این جملات به معنای آن است که افزایش هزینه‌های معیشت کارگران تنها طی شش ماه گذشته به رقمی معادل «۸۰۰ هزار تومان» در ماه بالغ شده است.
این وضعیت ضد انسانی در حالی است که حقوق پایه‌ای برای کارگران در سال جاری بر اساس دلار «۳۲۰۰ تومانی» تعین گردیده، در حالیکه با توجه به افت شدید ارزش پول ملی و به تبع آن افزایش شدید ارزهای خارجی به‌ویژه دلار آمریکا و رسیدن به سقف ۱۵ هزار تومان، اکنون گرانی و بلبشوی بی سابقه‌ای در جامعه به راه افتاده و معلوم نیست که یک خانوار کارگری با مابقی «۳۱۴ هزار تومان»، چگونه باید ماه را با مجموعه دیگر هزینه‌ها، مانند اجاره، آب، برق، بیمه، دارو، درمان، ترابری و هزینه‌های درس و مدرسه فرزندان سپری نماید.
همچنین این وضعیت در حالی است که برای نمونه و بنا بر داده‌های مرکز آمار رژیم تنها «میوه‌ها بین ۸۰ تا ۸۵ درصد» و گوشت قرمز و برنج بیش از «۳۰» درصد طی ماه‌های اخیر افزایش قیمت داشته‌اند.
به موازات این وضعیت باید به بی تفاوتی دولت آخوند روحانی برای وضعیت وخیم کارگران و زحمت کشان نیز اشاره نمود. نبود بودجه و یا کمک‌های دولتی برای جبران مابه‌التفاوت ماهیانه و کمبودهای مالی، وجود قراردادهای سفید، رکود شدید تولید و بروز اخراج و بیکاری‌های گسترده، اجحاف و ستم حکومتی در محیط‌های کارگری، عدم پرداخت حقوق، پاداش و یا عیدی کارگران، نبود بیمه‌های درمانی و سوءاستفاده‌ای مدیران حکومتی از بازار آشفته‌کار، تماما بخش‌های دیگری از پازل وضعیت وخیم کارگران در رژیم آخوندی می‌باشند.
