"چـو ایــران نـبــاشد تـن مـن مَـبـاد*
بـدیـن بوم وبَـر ، زنده یک تَـن مـباد
گـلـسـتـانَـت ای جــاودانـه بــهــار
تـهی از گل و سرو وسوسن مباد"
خُـجـسـتـه بُــوَد نـــام زیـبــای تــو
پُــر از روشــنـی بــاد ، فـردای تــو
دَمَـد مـهر تـابـان ،بـه دشت و دَرَت
گریـزد سیـاهـی،ز شب هـای تــو
تـو ،دل خـون نـه از تـیـغ بیگانه ای
پـریش از خـودی هـای دیــوانه ای
بَـوَد دشـمـنت ،ایـن زمـان خانـگی
نـه آرامشـی زو ، نه سـامـانـه ای
ازیـن دشـمنـی ها شدی زرد روی
دل آزرده زیــن خـصـم بـی آبــروی
بُـوَد چاره سـاز ایـن میـان کـاوه ای
نـه تـن پَـروران پُـر از هـای و هـوی
تو فَرمَندی و دشمن تو ،دَنی ست
دل پاکت، آزرده زین دشمنی ست
نَــمــانَــد چـنـیـن روزگـارت تــبـــاه
توئی جاودان،دشمنت مُردَنیـست
وطــن ، روز آزادیــَت مـــــی رَسَـد
غمت طی شود،شادیت می رسد
بـه پــایـان رَسَـد عـهـد ویــرانـیَــت
وطــن ، عصـر آبـادیــَت می رســد
وطـن ، جـان پــاکـم ،فَـدایــَت کنـم
ز دَسـت ستـمـگـر ، رهایــَت کـنـم
بـه پـا خـیـزم و دشمـنـت بـشکنـم
پُــر از شـادمـانی ، سَرایــَت کـنــم
بـه پـایـان رَسَـد لـحظـه ی انـتـظار
بـگـیــرد دل و جــانـم از تــو ،قــرار
نـخـواهـم جُـز آزادیــَت ای وطــــن
بُــوَد بــر لـبـم ،هر زمان این شعـار:
"چـو ایــران نـبــاشد تـن مـن مَـبـاد*
بـدیـن بوم وبَـر ، زنده یک تَـن مـباد
گـلـسـتـانَـت ای جــاودانـه بــهــار
تـهی از گل و سرو وسوسن مباد"
*فردوسی: چـو ایـران نباشد تـن مـن مباد
بدین بوم وبر زنده یک تن مباد
