دکتر خوان گارسه ـ حقوقدان برجسته بین المللی، وکیل مجاهدان اشرفی

خیلی ممنون، خانم رجوی و دوستان عزیز، من بسیار تحت تأثیر سخنان عمیقاً تکان‌دهنده خانم رجوی قرار گرفتم. بعد از این مقدمه از نظر احساسات، حتی با حسن نیت تمام هم نمی‌توانم هم‌تراز با اوج احساساتی که سخنان او در بر داشتند باشم. اما تا آنجا که به من برمی‌گردد، باید بگویم که بسیار مایه افتخارم است که می‌توانم با همه شما مردان و زنان دیدار می‌کنم پس از همه رنج‌ها و تجاربی که در اشرف و کمپ لیبرتی داشتید و مشاهده می‌کنم که آزادید
این تجربه دو چیر را نشان می‌دهد، تجربه‌یی که از سرگذراندید و ما نیز دنبال کردیم: از یک طرف قدرت اراده و ایستادگی بدون چشمداشت بر اصول و از طرف دیگر وجود قانون. در رابطه با وضعیت در اشرف، قوانین بین‌المللی توسط مقام‌های عراق پایمال می‌شد. هم‌چنانکه مشاهده کردید، ‌ما اثبات کردیم که این حقوق را می‌شود به‌سمع یک قاضی رساند، یک روند قضایی با تمام تضمین‌هایش به‌جریان افتاد، مدارک و شهادت‌ها گردآوری شد که تحت حفاظت یک دادگاه عدالت گذاشته شده‌اند و در انتظار زمانی هستیم که مسئولین اصلی پایمال‌کردن حقوق شما در اشرف، بعد از فراهم‌شدن شرایط و اجرای اقداماتی، بتوانند در دادگاهی محاکمه بشوند؛ آنها مسئول نقض شدید کنوانسیون‌های ژنو هستند.
شگفتی‌آور است که قتل‌عام‌هایی که خانم رجوی به آن استناد کردند و شما شاهدان و بازماندگان آن هستید، تحت چتر مصونیت کامل کنونی به‌پهنه عمل درآمدند. سؤال اینجاست که بشریت چه ابزاری در دست دارد برای مقابله با این کشتارها که به وضوح تمام اهانتی به بشریت است؟ چون ابزار قضایی وجود دارد. باید بدانید و حتماً می‌دانید که بعد از جنگ جهانی دوم، جامعه جهانی ابزاری را ایجاد کرد برای پیشگیری و مجازات جنایاتی در عداد نسل کشی. این ابزار به‌یک معیار واجب درآمد، آن‌هم از سال۱۹۴۸. این کنوانسیون در داخل ایران در زمانی که قتل‌عام‌ها صورت گرفت، به‌رسمیت شناخته شده بود. این همان جایی است که قانون در کمین (رژیم) ایران است. نه تنها قانون جزای عمومی پایمال شده، قانون جزای خود (رژیم) ایران، بلکه کنوانسیون علیه نسل‌کشی نیز که توسط (رژیم) ایران قبل از این قتل‌عام‌ها تصویب شده بود، زیر پا گذاشته شد.
معیار دیگر قانون بین‌الملل مثل معاهده جهانی حقوق مدنی و سیاسی که توسط جامعه جهانی در سال۱۹۶۶ به‌تصویب رسید و دست‌اندازی به حق زندگی و حق کرامت انسان را پیش‌گیری و مجازات و ممنوع می‌کند. هم‌چنین ممنوعیت شکنجه و حق بهره‌مند شدن از محاکمه‌یی منصفانه را به‌رسمیت می‌شناسد. این معاهده نیز در ایران در زمانی که حقوق شما پایمال شد به‌تصویب رسیده بود. بنابراین در این عدالت‌خواهی، قانون در طرف شماست.
شما همچنین حق غرامت برای قربانیان را دارید و هم‌چنین حق بهره‌مند بودن از عدالت.کجا می‌توان محکمه‌یی یافت که این جنایات را مورد بررسی قرار بدهد؟ مشکل جدی همین‌جاست: دادگاه. همه حقوقدانان موافقند که این دادگاه باید در ایران باشد. دادگاههای ایرانی باید قبل از همه بر سر این جنایات تحقیق کنند، چون قربانیان هستند، کسانی که قربانیان را می‌شناختند و شاهدان هم آنجا هستند و جامعه ایران بیشتر از همه در آگاهی به این وقایع منفعت دارد، در صورتی که روند منصفانه‌یی به‌جریان بیفتد. بنابراین همان‌طور که خانم رجوی گفتند، این خودش نشانه تغییر واقعی در ایران خواهد بود، روزی که چنین تحقیقات قضایی بتواند در ایران به‌راه بیفتد.
تا وقتی چنین چیزی رخ نداده، قانون از ابزار دیگری نیز بهره‌مند است، برای بررسی جنایاتی از این دست. این ابزار اساساً از دو نوع هستند، یکی دادگاههای ملی کشورهایی که اصول حقوق بین‌الملل را به‌رسمیت می‌شناسند و اعمال مجازات‌هایی علیه نقض حقوق بین‌الملل را که در مورد شما صدق می‌کند در نظر می‌گیرند.
هم‌چنین، ما حق دسترسی به دادگاههای بین‌المللی را داریم. می‌دانید که شورای امنیت سازمان ملل صلاحیت تشکیل چنین دادگاه بین‌المللی‌یی را دارد.
هم‌چنین دادگاه بین‌المللی عدالت را داریم که در سال ۱۹۹۸ در معاهده رم تعریف شده و از سال۲۰۰۲ به‌مورد اجرا گذاشته شده. معاهده رم صلاحیت موقتی را تعریف می‌کند برای جنایاتی که بعد از سال۲۰۰۲ رخ داده‌اند. اما در مورد ایران طبعاً جنایاتی هم پس از سال۲۰۰۲ رخ داده که تحت صلاحیت موقت دادگاهست، اما لابد خواهید گفت که تعداد بیشتر کشتارها در سال۱۹۸۸ صورت گرفته و به‌همین دلیل این دادگاه صلاحیت رسیدگی به جنایات سال۱۹۸۸ را ندارد. این‌طور نیست! چون از آنجایی که محل دفن برخی از افرادی که دستگیر شده‌اند هنوز معلوم نیست و مفقود‌الأثر هستند، در چارچوب حقوق بین‌الملل در سال‌های اخیر دکترینی تقویت شده که می‌گوید تا موقعی که محل دفن مشخص نشده، با شرایط «اسارت دائم» مواجه هستیم؛ با جنایتی ادامه‌دار مواجهیم که از سال۱۹۸۸ تاکنون ادامه دارد. بنابراین، می‌توانیم در برابر دادگاه بین‌المللی عدالت از این امر دفاع کنیم که صلاحیت موقت برای راه‌اندازی تحقیقات درباره این جنایات را دارد.
من کاملاً با استدلال‌های درخشانی که خانم رجوی ارائه دادند موافقم از یک چیز می‌توانیم مطمئن باشیم، آن‌هم این‌که حقوق بین‌الملل «عفو» را به‌رسمیت نمی‌شناسد. حکومت‌های سیاسی که این جنایات را مرتکب شده‌اند، خودشان برای خودشان عفو صادر می‌کنند و از آن برای مصونیت استفاده می‌کنند. لذا این جنایات غیر قابل چشم‌پوشی هستند، خدشه‌ناپزیر هستند.
کاری که شما انجام می‌دهید و قطعاً به آن ادامه خواهید داد این است که یک دادگاه قضایی بیابید که بتواند تحقیقات را به نتیجه نهایی برساند و قانون را در رابطه با مسئولین اصلی این جنایات اجرا کند. مطمئنم که شما جسارت و اراده به نتیجه رساندن این مهم را دارید و شما موفق خواهید شد.

سید احمد غزالی – نخست‌وزیر پیشین الجزایر

هرگز نمی‌توانم به‌خوبی و با همان تأثیرگذاری از این وقایع هم‌چون مریم رجوی سخن بگویم.
هیچ‌وقت هم استعداد خوان گارسه و حقوقدانان و متخصصین بین‌المللی را نخواهم داشت. پس من توضیحات خودم را می‌دهم. هر کسی سهم خودش را بر می‌دارد. من به شورای ملی مقاومت ایران و کاری که انجام می‌دهد اعتماد دارم. به حقوق‌دانان برجسته اعتماد دارم. به سایر دوستان مقاومت هم اعتماد دارم. ولی چه باید بکنیم؟
در اینجا دوباره به جنبه اقدام‌کردن باز می‌گردم. همیشه گفته‌ام که مشکل ایران در سطح جهان بسیار بد مطرح شده، چرا که از همه‌چیز صحبت می‌شود،‌ اعم از بمب اتمی و غیره -انگار مردم وجود ندارند- به‌جز از کشتار ۱۲۰ هزار تن از هواداران و مبارزان مجاهدین خلق. ما همگی درباره این کشتارها شنیده‌ایم، از طریق کتاب‌ها، شهادت‌های مکتوب و غیره. ولی شدت و حدت موضوع بیشتر از اینهاست. از لحظه‌یی که خود قربانیان با ما سخن می‌گویند، دیگر نمی‌توانیم در همان نقش ناظر باقی بمانیم، حتی ناظری که ابراز همدردی می‌کند. باید نقش ناظر را کنار بگذاریم و نقش مسئول را بپذیریم.
از لحظه‌یی که ما هم به شاهدان تبدیل می‌شویم، قوانین انسانی هم‌چون قوانین الهی، هر عقیده و مرامی هم که داشته باشیم، سکوت و بی‌عملی را بر ما ممنوع می‌کنند.
برای ما غیر قابل بخشش خواهد بود، برای ما مراکشی‌ها، الجزایری‌ها و تونسی‌ها، اگر که هم‌چنان به نادیده‌گرفتن این وقایع ادامه بدهیم و فکر کنیم که ایران دور است و به ما مربوط نیست؛ به ما مربوط نیست. جنایت علیه بشریت به‌روشنی و با دقت در (مذاهب صاحب) کتاب تعریف شده است. در قرآن به‌روشنی تعریف شده و آمده است: کسی که فردی را به‌ناحق به‌قتل برساند مانند این است که همه انسان‌ها را کشته است.
این یک تعریف بسیار واضح است مبنی بر این‌که کسانی که اقدام به کشتار یا شکنجه بیگناهان می‌کنند، از نظر خدا مثل این است که اقدام به شکنجه یا کشتار تمامی بشریت می‌کنند و کسی هم که یک جان را نجات می‌دهد، مانند این است که همه بشریت را نجات داده است.
بنا بر این، چه معتقد باشیم و چه نباشیم، قانون بشر و قانون خدا ما را قویاً شریک جرم مواردی می‌داند که شاهد آن هستیم، اگر که سکوت پیشه می‌کنیم. سکوت‌نکردن فقط صحبت‌کردن نیست، نوعی اقدام‌کردن است و به‌عنوان رئیس کمیته همبستگی با مردم ایران، به دوستان عربم فراخوان می‌دهم که بر روی این موضوعات متمرکز بشویم:
اول، مطلع‌کردن افکار عمومی بر سر وقایعی که در ایران رخ می‌دهند و دوم، اعمال فشارهای ضروری برای اجرای عدالت.
ما در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ اما هویت انسانی خود را از دست خواهیم داد، اگر که شهادت ندهیم و دست به اقدام نزنیم تا عدالت برقرار شود؛ عدالت موفق شود. البته که وقتی ایران به دموکراسی دست یابد، (عدالت) اجرا خواهد شد، ولی باید قبل از آن هم اجرا شود؛ و انبوهی کار باقی مانده، انبوهی کار نه فقط برای مسئولان شورای ملی مقاومت، بلکه هم‌چنین برای خود ما. نگاهی بیندازید به آن‌چه در رابطه با نسل‌کشی یهودیان صورت می‌گیرد. هزاران فیلم وجود دارد که کشتار یهودیان را نشان می‌دهند. باید صدها و هزاران فیلم هم در رابطه با آن‌چه الآن شنیدیم وجود داشته باشد و اگر من که خودم شکنجه نشده‌ام، با شنیدن صحبت‌های این شاهدان و قربانیان اینقدر منقلب شده‌ام، برایم قابل تصور است که خود آنها چه درد عظیمی را متحمل می‌شوند، هر بار که از آنچه بر سرشان آورده‌اند صحبت می‌کنند.
زنان بارداری که اعدام شده‌اند، نوزادانی که مادرانشان اعدام شده‌اند، جوانانی که شکنجه و اعدام شده‌اند. آیا می‌توانیم به‌خود اجازه بدهیم که خواب آسوده داشته باشیم بدون این‌که کاری بکنیم؟
دوستان عزیز، من در همه جلسات طی سه روز گذشته شرکت کردم و این واقعاً سخت‌ترین جلسه بود؛ سخت‌ترین جلسه بود و نباید به اشک‌ریختن همراه کسانی که اشک می‌ریزند اکتفا کرد؛ بلکه باید همراه کسانی که دست به اقدام می‌زنند، اقدام کرد.

عبد علیان المحیسری- نماینده پارلمان اردن

سلام و رحمت خدا بر شما باد
خواهر مریم رجوی حضار محترم میهمانان عزیز عصر بخیر
طی سه روز این چهره ها را می بینم قامت با شکوه خواهران و برادرانمان را می بینم. کسانی را می بینم که نماد فدا در راه آرمانشان هستند. مجاهدین خلق تنها یک نام نیست. مجاهدین خلق یک آرمان است، آرمانی عظیم و پیامی عظیم. مجاهدین خلق با خون شهیدان آزاده خود آبیاری شده است. کسانی که در مرتبت علیین قرار دارند . خدای بزرگ می فرماید
کسانی را که در راه خدا جان می‌بازند کشته مپندارید، آنها زنده‌اند و توسط خداوند روزی داده می‌شوند.
من در مقابل خودم زنان و مردان مجاهد را می بینم . شما بیست سال است که مجاهدت می کنید همه چیز خود را کنار گذاشته اید . بخدا در طول عمرم چنین کار بزرگی را ندیده ام و هنوز هم بصورت شبانه روزی مبارزه خود را ادامه می دهید و در راه آزادی تلاش می کنید می خواهم به شما بگویم که شما آزادگانید و رژیم آخوندی است که اسیر است و شما آزادگان هستید.
سرنوشت رژیمهای استبدادی زباله دانی تاریخ است . به شما بشارت می دهم که رژیم آخوندی انشاء الله به زباله دانی تاریخ خواهد رفت .