برای نمونه در دهمین روز قیام بخش‌هایی از شهر تهران، اصفهان و سیرجان شاهد اعتراضات مردم علیه دیکتاتوری خامنه‌ای بوده‌اند؛ بنابراین گزارشات که بخش‌هایی از آن در تازه‌ترین اطلاعیه دبیرخانه شورای ملی مقاومت آمده است، از جمله تاکید شده: «تهرانپارس (شرق تهران)، شاهد تظاهرات مردم و درگیری بزن و دررو با نیروهای سرکوبگر بود. مزدوران مسلح خیابانهای منتهی به تهرانپارس را بسته‌اند تا از گسترش تظاهرات و درگیریها جلوگیری کنند.
وضعیت شهرهای ملارد و فردیس در جنوب غربی تهران نیز بسیار ملتهب گزارش شده است. نیروهای سرکوبگر در خیابان‌ها مستقر شده‌اند».
به موازات وجود چشم‌انداز تیره وتار برای دیکتاتوری ولی‌فقیه باید به هراس سران، متولیان و آمران سرکوب مردم اشاره نمود. نمونه‌های این هراس و وحشت را به‌خوبی می‌توان در سخنان آذری جهرمی، وزیر سرکوبگر ارتباطات در دولت آخوند روحانی که طی روزهای گذشته از سوی ایالات‌متحده به دلیل سرکوب مردم ایران، در لیست تحریم‌ها قرار گرفته است، رؤیت نمود.
وی عاجزانه در سخنانی از جمله اعتراف کرده است: «به نوبه خود بابت همه مشکل‌های به وجود آمده در زمان قطع اینترنت برای مردم به عنوان عضوی از دولت و حاکمیت عذرخواهی می‌کنم». (سایت حکومتی خبرگزاری صدا سیما ۳ آذر ۱۳۹۸)
گرچه این کارمند دون پایه در وزارت بدنام اطلاعات، با جمله‌بندی‌های آگاهانه تلاش دارد تا موضوع را صرفاً به «ضرر و زیان‌های » صنفی، علمی و اقتصادی محدود نماید، اما واقعیت در لابلای این جملات به اندازه کافی گویا و مبین واقعیتی بنام » تنفر عمیق مردم » از تمامی مزدوران و کارگزاران حکومتی است که به نحوی در سرکوب قیام آفرینان نقشی ایفا کرده‌اند، می‌باشد.
همچنین ابعاد قیام و تاثیرات روحی و روانی قیام بر کارگزاران و متولیان رژیم به حدی است که موضوع نیز به مجلس حکومتی و باز شدن سرکلاف جنگ باندی نیز کشیده شده است.
در نمونه‌ای دیگر شهباز حسن‌پور بیگلری، در سخنانی در صحن مجلس حکومتی، اعتراف کرد: «روزهای گذشته روزهای سخت و تلخی بر همه ما گذشت و حوادثی ناخواسته دامنگیر مردم و نظام اسلامی شد که شاید اگر اندکی تدبیر و دقت بیشتری صورت می‌گرفت این تلخی‌ها یا نبود یا در کمترین حالت ممکن بود، اما متأسفانه گویی دولت تدبیر و امید یا آن‌چنان تمایلی به تدبیر در امور ندارد یا ناتوان از تدبیر است».
همچنین یک تحلیلگر باند خامنه‌ای (سایت حکومتی خبر آنلاین ۳ آذر ۱۳۹۸) وحشت کلیت نظام از هرگونه اعتراض و تظاهرات را اینگونه به بیرون ساطع کرده است. ایمانی می‌گوید: «برای شروع کار، حکومت باید به تشکل‌های رسمی مانند احزاب یا تشکل‌های صنفی مجوز راهپیمایی دهد؛ اما متاسفانه مسئولان واهمه دارند و گمان می‌کنند که اگر مجوز تظاهرات دهند، حکومت سرنگون می‌شود».
