عفو بین الملل: «سرکوب وحشیانه اعتراضات سراسری از روز ۱۵ نوامبر آغاز شد، هزاران تن از معترضان دستگیر شدند تا مانع اعتراض آنها به سرکوب بیرحمانه شوند. مقامها و مسئولان رژیم، به جای ادامه دادن به عملیات سرکوب وحشیانه، باید همه‌ی کسانی را که خودسرانه بازداشت شده‌اند بی درنگ و بدون قید وشرط آزاد کنند».
فیلیپ لوتر مدیر تحقیقات خاورمیانه سازمان عفو بین‌الملل میگوید: «جامعه‌ی جهانی باید دست به اقدامات فوری بزند، از جمله اینکه یک نشست ویژه در شورای حقوق بشر سازمان ملل در مورد وضعیت ایران برگزار کند و رأی به تأسیس یک مکانیسم تحقیقاتی بین‌المللی دهد تا در باره موارد کشتار غیرقانونی معترضان و موج هولناک دستگیریها، ناپدیدسازیهای قهری و شکنجه‌ی بازداشت‌شدگان تحقیقات صورت گیرد و مقامات مسئول پاسخگو نگه داشته شوند.
عفو بین‌الملل می‌نویسد: روایت های شاهدان عینی و شواهد ویدئویی، از آن حکایت دارد که برخی از بازداشت‌شدگان، با ضرب و شتم و شلاق، مورد شکنجه و رفتارهای بیرحمانه و غیر انسانی قرار گرفته اند.
منابع موثق به عفو بین‌الملل اطلاع داده‌اند که صدهاتن از بازداشت‌شدگان، از جمله نوجوانان، با کامیون به زندان رجایی شهر کرج انتقال داده شده اند. به گفته این منابع، به بازداشت‌شدگان دست بند و چشم بند زده بودند، و نیروهای امنیتی این افراد را مرتباُ و به‌طور روزانه با مشت و لگد و باتوم و شلاق مورد ضرب وشتم قرار داده‌اند.
قربانیان و شاهدان عینی هم‌چنین به عفو بین‌الملل گفته‌اند که نیروهای امنیتی با یورش به بیمارستانها و مراکز درمانی در نقاط مختلف کشور، معترضان مجروح شده را دستگیر کرده و به بازداشتگاهها برده‌اند و آنها را از مراقبتهای پزشکی که برای حفظ جانشان حیاتی است، محروم کرده‌اند.
فرد دیگری که به دلیل اصابت گلوله به شکمش در بیمارستانی در استان البرز بستری بوده و به هنگام ترخیص از بیمارستان مأموران لباس شخصی او را بازداشت کرده‌اند، پس از آزادی به عفو بین‌الملل گفت افراد زیادی را در بازداشتگاه دیده است که «گلوله خورده بودند یا جراحتهای دیگری داشتند».
فیلیپ لوتر میگوید: «مقام ها و مسئولان موظف‌اند از تمام بازداشت‌شدگان درمقابل شکنجه و سایر بدرفتاری ها محافظت کنند. با توجه به رواج سازمان یافته‌ی شکنجه در ایران،ضرورت دارد که مقامها فوراُ دسترسی مستقیم کار شناسان و گزارشگران ویژه‌ی سازمان ملل به بازداشتگاه ها و زندان های ایران را فراهم کنند تا آنها تحقیقات مستقل انجام دهند».
عفو بین‌الملل تحت عنوان «ناپدید سازی قهری و حبس بدون ارتباط با دنیای خارج» می افزاید: در دهها مورد از گزارشهایی که در اختیار عفو بین‌الملل قرار گرفته اذغان شده است که بازداشت‌شدگان از زمان دستگیریشان ارتباط بسیار محدودی با خانواده‌های خود داشته‌اند یا اصلا ارتباطی نداشته اند؛ برخی از بازداشت‌شدگان در وضعیتی نگهداری می‌شوند که مطابق قوانین بین‌المللی، مصداق جرم «ناپدیدسازی قهری» است.
فیلیپ لوتر میگوید: «جامعه‌ی جهانی در شرایطی که مقامها و مسئولان ایران برای پیشبرد اهداف سرکوبگرایانه‌شان و خفه‌کردن صداهای معترض، در حال ارتکاب نقض گسترده‌ی حقوق‌بشر هستند، نباید ساکت و بی‌اعتنا بماند».
