دراین رابطه اکنون در کمتر سخنرانی، مصاحبه و یا مطلب و گزارشی می توان این واقعیت را نادیده گرفت. سخن از هیولایی بنام سرنگونی است که از آبانماه گذشته به کابوسی برای سران و متولیان حکومت تبدیل شده است.
مهمترین شاخص این واقعیت را می توان در سخنان شخص «عمود خیمه نظام» بخوبی رویت نمود. وی که امروز به مناسبت شکست خفت بار آتش افروزی های حکومت در عراق، به صحنه آمده بود، در بخش هایی کابوس سرنگونی را اینگونه به تصویر کشیده است.
خامنه ای از جمله می گوید: «مطالبات مردم یک مسأله هست فتنه سازی به‌خاطر مطالبات یک مسأله دیگر است این دومی کار دشمن است».

فتنه ترجمان همان اتش قیامی است که جرقه های آن در سال ۸۸ با خیز میلیون ها مردم بجان امده زده شد و در منطق خود و تنها طی چند ماه نخست بسرعت به شعار ملی «مرگ بر خامنه ای» تبدیل گردید. در دیماه سال ۹۶ نیز شهرهای بپا خاسته کشور دیگر بار از فرصت بدست آمده استفاده کرده و یکبار دیگر کلیت نام را با باند های قلابی «اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» به چالشی دیگر برای سرنگونی کشاندند.
خامنه ای در فردای سرکوب قیام ۹۶ باز هم به اشتباه براین باور بود که دیگر اوضاع را تحت کنترل گرفته و از قیام بعدی خبری نخواهد بود، اما قیام گسترده آبان با کاتالیزاتور کانون های شورشی، درسی فراموش ناپذیر را به دیکتاتوری وحشت زده در تهران داد.
این همان جوهر و مضمون «فتنه» و یا بقول مردم کوچه و خیابان، «قیام» است که خیال بازایستادن را ندارد.

ولی فقیه ارتجاع در ادامه سخنان روزگذشته خود به عمق ضربات دریافتی از مردم و قیام کنندگان اینگونه اذعان کرده است: « آن کسانی که صورتهای خودشان را می‌بندند به انبار بنزین حمله می‌کنند به انبار گندم ذخیره کشور حمله می‌کنند که آتش بزنند توی شهر را می‌افتند زیربناها را که متعلق به دولت است که متعلق به مردم تخریب می‌کنند این‌ها حالا بندرت ممکن است کسانی در اینها باشند که صرف هیجان کشانده باشد».

گرچه ولی فقیه به مانند تمامی دیکتاتورها تلاش دارد تا قیام و معترضین را به «بیگانگان » ربط دهد، اما واقعیات ملموس در جامعه و عمق تنفر مردم را که دوایر اطلاعات و سرکوبگر رژیم بخوبی رصد کرده اند، بحدی است که دیگر امکان هرگونه لاپوشالی کردن آن برای حکومت میسر نیست.
 
یک رسانه رژیم برخلاف دعاوی ولی فقیه در مطلبی تحت عنوان ««عاقبت نظام چه می‌شود؟» می نویسد: «این روزها حتی جوانان پرشور انقلابی هم از خود می‌پرسند، چه برسد به توسری‌خورده‌های قدیمی سیاسی! گاهی سؤالاتی می‌پرسیم که پرده از بزرگ‌ترین ضعف اولاد آدم برمی‌دارد؛ ترس!».(روزنامه رسالت ۷ دی ۱۳۹۸)