در این بیانیه از جمله با اشاره به عمق سرکوب و جنایات رژیم آخوندی تاکید شده: «از همان روز که به جای مجلس موسسان با انتخابات آزاد مردم ایران، مجلس خبرگان برای تشکیل و حفاظت از سلطنت مطلقه ی دینی(ولایت فقیه) شکل گرفت حق حاکمیت و انتخاب مردم ایران غصب شد».
سخن از واقعیتی است که جامعه دردمند ایران از فردای بقدرت رسیدن دزدان انقلاب ضد سلطنتی، آن را با پوست و گوشت خود لمس کرده اند. براین اساس خمینی ضمن حذف تمامی نیروهای دمکرات مبارز و مجاهد، بنای یک دیکتاتوری خون ریز و سرکوبگر را برپا نمود.

کافی است تا نیم نگاهی به گورستان ها و یا زندان های کشور و آمار بالای شهدا و زندانیان سیاسی، بویژه زنان و شرائط غیر انسانی در آنها بیندازیم. نگاهی به نبود احزاب و سازمان های سیاسی، سندیکا های آزاد کارگری و انجمن ها و اتحادیه های مدنی و اجتماعی انداخته تا عمق بحران موجود در سایه رژیم آخوندی را بهتر درک نمائیم.
زنان اسیر در سیاهچال های حکوتی در این فراخوان تاکید می کنند: «این نظام و انتخابات هایش تنها بر خون میلیونها جوان بی گناه استوار گشته: فروردین ۵۸،تابستان ۵۸، خرداد ۶۰ و قتل عام دهه ۶۰ بویژه کشتار تابستان ۶۷، قتل های زنجیره ای دهه۷۰، به خاک و خون کشیدن خاتون و آباد و اسلامشهر و.. کشتار معترضین ۸۸، فجایع کهریزک و اعدام گسترده هموطنان کرد به اسم تروریست در زندانهای ایران، کشتار معترضان ۹۶ و نهایتا کشتار وحشیانه ی مردم در آبان ماه ۹۸ و.....اما مردم ایران اجازه نمی دهند حتی قطره ای از این خون های به ناحق ریخته شده بی پاسخ بماند، این خونها در اعتراضات و خروش برآمده از درد و رنج مردم علیه استبداد و چپاول شکوفا میگردد».

براین اساس و در نبود حداقل های حقوق شهروندی، اکنون شاهد هستیم که این وضعیت ضد انسانی در روند مخرب خود، به بسط و گسترش دیکتاتوری مذهبی در ایران و بسیاری از کشورهای همسایه و اسلامی با پمپاژ سرمایه های ملی ما ایرانیان، راه برده است.
این بیانیه همچنین در ادامه به بخشی از واقعیت های ملموس در جامعه پرداخته و سپس می افزاید: «امروز بحران استبداد و چپاول جمهوری اسلامی به جایی رسیده که در وحشت از تحریم سراسری انتخابات عوامل حکومت یکی پس از دیگری به صحنه می آیند و با عناوینی مردم را به حضور در انتخابات دعوت می کنند چنانچه رئیس قوه قضائیه تهدید کرد «هر کسی با هر عنوانی انتخابات را زیر سوال ببرد دشمن نظام است». اما مردم ایران آرای واقعی و بی بازگشت خود را از دیماه ۹۶ تا قیام خونین آبان ماه ۹۸ و پس از آن با جان برکفی در خیابان ها رسا اعلام کره اند».

واقعیت در شهرهای میهن آن است که مردم و مقاومت ایران، نمایش انتخبات در این رژیم خون ریز را تحریم کرده اند. آخرین ارزیابی های حکومتی سخن از آن دارند که برای نمونه «۷۶ درصد» شهروندان تهرانی اساسا علاقه ای به مشارکت در بازی های رژیم آخوندی نداشته و این نمایش را تحریم کرده اند.