به غمگساری این جان خسته میا
به دانه دادن این مرغ پرشکسته میا
امان من ببرید از شرارت صیاد
بدیدن این در قفس نشسته میا
شرار سرکش این روزگار کج رفتار
بسوخت خرمن عمرم، تو چشم بسته میا
طناب صبر چه پوسیده شد به جور زمان
به تازه بافی این رشته گسسته میا
نشسته ام به گذرگاه حادثه بی باک
سراغ این تیر از کمان جَسته میا
عدوی زمانه درون خانه توست
به استعانت اغیار نا خجسته میا
به جنگ خصم برو تا نخواندت عاجز
به یاری رحمان از خود گذشته میا