به یقین پیام نهفته در این خیزش ها، همان پیام قیام علیه ویروس ولایت می باشد که اکنون در منطق ضد بشری خود قریب ۱۵هزار هموطن ما را بکام مرگ برده است.

بی مسئولیتی، بی تفاوتی و سهل انگاری عامدانه رژیم آخوندی در تقابل علیه ویروس کرونا دیگر هیچ جای شک و شبهه ای باقی نگذاشته که حکومت در راستای به مهار کشیدن مردم بجان آمده و جلوگیری از قیام، بیش از ۲۳۷ شهر کشور را با کشتار روبرو ساخته است.
براساس آخرین آمار سازمان مجاهدین خلق «تعداد قربانیان در اصفهان به ۱۵۰۰نفر، در ایلام به ۱۳۵نفر، در تهران به ۱۹۰۰نفر، در خراسان رضوی به ۱۱۲۰نفر، در خوزستان به ۶۳۵نفر، در زنجان به ۲۸۰نفر، در فارس به ۲۴۰نفر، در کردستان به ۲۴۰نفر، در کرمان به ۱۸۰نفر، در کرمانشاه به ۴۰۰نفر، در گلستان به ۷۰۵نفر در مازندران به ۱۰۶۰نفر، در مرکزی به ۲۳۰نفر و در همدان به ۳۰۰نفر رسیده است».

ترجمان این جملات به معنای وجود ابعاد روبه رشد قربانیان در حکومتی است که اکنون جامعه ۸۳ میلیونی ایران را با ویروس مرگبار کرونا به گروگان گرفته است. بدین سان شیخ حسن روحانی به نیابت از دیکتاتوری مذهبی تلاش دارد تا ضمن مظلوم نمایی، تقصیر این وضعیت مصیبت بار را بر گردن تحریم ها انداخته و به تبع آن، با بند و بست، به دلارهای باد آورده برای ادامه مطامع و سیاست های تروریستی و مخرب آخوندی دست یابد.
ترجیح بند سخنان وی طی روزهای گذشته همواره مذمت «تحریم های دارویی و پزشکی» بوده، امری که نه تنها خلاف واقعیات و داده های جهانی است، بلکه فراتر از آن توجیح غیر منطقی براین واقعیت است که رژیم اساسا خواهان اجرای نقش خود در مبارزه با ویروس کرونا نمی باشد.

براین منطق باید نخست بسراغ خامنه ای و دستگاه عریض و طویل مالی وی رفت و بیت ولی فقیه را به دلیل جنایت عامدانه علیه بشریت به محاکمه کشید. یک نمونه این واقعیات را می توان از طفره رفتن وی برای دست بردن در صندوق توسعه ملی رویت نمود. عدم پاسخگویی خامنه ای تا به امروز به درخواست متولیان نظام برای برداشت از این صندوق و رسیدگی به حال بیماران، خود بهترین ادله بر جنایت سازمانداده شده از سوی رهبر نظام آخوندی می باشد.
 
بدین سان خامنه ای در سایه گسترش ویروس کرونا ، نه تنها شهرهای میهن را جولانگاه سپاه پاسداران و بسیج سرکوبگر نموده، بلکه با عدم اختصاص بودجه کافی برای تهیه دارو و درمان ، بیماران و مبتلایان به ویروس کرونا را بحال خود رها کرده است. آنچه که در صحنه اکنون مشاهده می کنیم ، تنها به یمن کادرهای درمانی شرافتمند ، پزشکان و پرستاران میهن دوست و یا شوراهای مردمی میسر گردیده و بس.
بهرحال از هر منظر که به شورش زندانیان بیدفاع در سیاهچال های حکومت نظر بیافکنیم، به یقین به مخرج مشترکی بنام ابعاد سیاست های ضد انسانی رژیم خوندی در زمینه رسیدگی های درمانی به مردم دردمند مین امان خواهیم رسید. اما پاسخ دیکتاتوری به زندانیان که برای جان اشان دست به شورش زده اند ، به مانند همیشه ، همان گلوله ، سرکوب خونین و تهدیدات امنیتی بوده است.