این اقدام درحالی است که زیربناهای جامعه درنبود حمایت های دولتی و یا بسته های حمایتی از اقشار ضربه پذیر در حال فروپاشی است. رشد و نمو تورم و گرانی، بیکاری، سکته تولید و رکود شدید اقتصادی و وجود بحران دارو و درمان در حاکمیت منحوس ولی فقیه اکنون جامعه را هرچه بیشترضربه پذیر و برای نمونه به رشد فزاینده آمار قربانیان به بالای «۳۴۳۰۰ نفر» کشانده است.

تصاویر منتشره در شبکه های مجازی و صحنه های دلخراش جنازه های مردم بی دفاع و بی گناه که از کمترین امکانات درمانی و دارویی برخوردار می باشند، به یقین تبعات سیاست های مخرب و میهن بربادده آخوندی می باشند.

شلیک موشک بالستیک در پوش «ارسال ماهواره» که صد البته با اهداف «آزمایش موشک های قاره پیما» انجام گرفته، نه تنها هزینه های سنگینی را برگردن مردم ایران گذاشته، بلکه نقض تمامی تعهدات و قراردادهای فی مابین رژیم با جامعه بین الملل، بویژه «برجام» و «قطعنامه ۲۲۳۱» از سوی شورای امنیت ملل متحد می باشد.
دراین رابطه ماله کش اعظم نظام در صحنه بین المللی و در فردای محکومیت جهانی این اقدام تروریستی، بی شرمانه مدعی گردیده این محکومیت «برخلاف قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل» بوده و «اروپا نیز به جای قطعنامه ۲۲۳۱ از آمریکا تبعیت کرده است. هیچ کدام از طرفین نمی‌توانند ایران را بر اساس تعبیر نادرست و بی‌اساس قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل نکوهش کنند». (خبرگزاری حکومتی ایسنا ۵ اردیبهشت ۱۳۹۹)

براساس قطعنامه ۲۲۳۱ در فردای توافق برجام، دیکتاتوری ولی فقیه از هرگونه فعالیت مربوط به توسعه موشک‌های بالیستیک که قادر به حمل کلاهک اتمی می باشند، برحذر شده است.
همچنین شیخ حسن روحانی که بدروغ کاسه گدایی بسوی مردم ایران و جامعه بین المللی دراز کرده، با خوشحالی زاید الوصفی، این اقدام سپاه پاسداران را «تبرک» گفت و افزود: «این امر هم برای ما مبارک است و نشان ارزشمند بودن همه تلاش‌ها در این شرایط سخت است». (خبرگزاری سپاه پاسداران موسوم به فارس ۴ اردیبهشت ۱۳۹۹)
 
این مواضع در حالی است که رژیم آخوندی طی هفته های اخیر تلاش زیادی برای برداشتن تحریم ها و رسیدن به دلارهای نفتی و تجاری از دو کانال «دیپلماتیک و لابی ها» براه انداخته است.
یک رسانه رژیم (سایت حکومتی فرارو ۳۱ فروردین ۱۳۹۹) ضمن اعلام شکست این تلاش ها از جمله اعتراف کرده: «برخی دیپلمات‌ها و مقامات فعلی و سابق بعضی کشور‌ها به درخواست ظریف پاسخ مثبت دادند و خواستار رفع تحریم‌ها شدند، هرچند که این دپیلمات‌ها و مقام‌ها، در عمل کاری برای رفع تحریم‌ها نکردند. در نتیجه، کارزار وزارت خارجه به تدریج کمرنگ شد».