شکوه ها میکنی ای دوست بکن، حق داری
هان! مبادا به ملامت دلکم آزاری

دلت از آتش بیداد، دماوند خموش
دیگران را چو خودت از چه نمی پنداری؟

خطّه ی خواهشت از ساده دلی رنگین کن
تا خرامد به خیالت،خوش و خندان یاری

آنهمه خشم که فریاد به میدان ها شد
آتهمه خون به خیابان که شد از ما جاری

پیش چشمت همگی کرده ی باطل آید؟
اینهمه شیفته جان را ز وفا نشماری؟

بهر تفریح نرفت ابنهمه سر بر سر دار
تیرباران نشدند اینهمه از بیکاری

"کرونا" بُرد پرستار و پزشکان، بسیار
می شناسی چه بود معنی جان‌ایثاری؟

گر همه ساحلی و اهل سلامت باشند
پس چرا در غزلت،قافیه "توفان" داری؟

نیست کار همگان سایه نشینی اینجا
نیست رسم همگان پرسه زنی، بیعاری!

ننگ بر شاعر و بر دفتر اشعارش باد
نکند زینهمه بیداد اگر بیزاری!

ننگ بر شعر فروشان دهان آلوده
شهره در شهر به بد خویی و بدکرداری!