یک زاویه ورود به این سفر همان ذلت بی مانندی است که وزیر خارجه خامنه ای نصیب اش گردیده است.
در مجموعه تصاویری که از دیدار وی با نخست وزیر عراق انتشار بیرونی یافته، بخوبی مشاهده می شود ک طرف مقابل در یک اقدام تحقیرآمیز و برخلاف تمامی عرف و عادات دیپلماتیک، از نصب پرچم خرچنگ نشان نظام آخوندی خودداری کرده است.
 
به یقین این علامت نشان از دارد که نه تنها دولت، بلکه مردم بجان آمده عراق از ظلم و ستم آخوندی از ابراز هرگونه «خوش آمد گویی» به دیکتاتوری ولی فقیه خودداری کرده اند.
وجود تصاویر متعدد در شبکه های اجتماعی علیه این سفر و یا تظاهرات گسترده در شهرهای عراق علیه مطامع آخوندی که اکنون این کشور را به پرتگاه جنگ داخلی، تجزیه و درگیری های قومی و مذهبی کشانده و یا فریاد میلیون عراقی با شعار «رژیم ایران، اخراج، اخراج» بهترین بینه برعمق تنفر مردم این کشور همسایه از رژیم اخوندی می باشد.

همچنینن این سفر در فردای به هلاکت رساندن پاسدار قامم سلیمانی که دستانش به خود هزاران شهروند عراقی آلوده بود، معنا و مفهومم خاصی دارد.
دیپلماسی شکست خورده آخوندی با این سفر تلاش دارد تا آب ریخته شده را بجوی بازگرداند و به اشتباه براین باور ست که رژیم آخوندی با چنین سفرهایی خواهد توانست تا مجموع فشارها بر نیروی تروریستی قدس و گروه های تروریستی وابسته به حکومت مانند «انصار، کتائب و یا حشد الشعبی» را کاهش داده و بدین سان به تعادل قبلی بازگردد.

ظاهرا ظریف فراموش کرده که در چمدان وی نه تنها خبری از «صلح و حسن همجواری» وجود ندارد ، بلکه فراتر از آن تنها «موشک، بمب و ترور» است که امروزه مردم عراق آنهم در ابعاد بی سابقه ای تجربه می کنند.
یک روزنامه حکومتی (ستاره صبح ۳۰ تیر ۱۳۹۹) ضمن اعتراف به این واقعیات می نویسد: «اگر مثلثی را ترسیم کنیم که ایران، آمریکا و عربستان سعودی در عراق تشکیل دهند، در این مثلث ضلع مربوط به ایران در حال کوچک‌تر شدن است».
این رسانه حکومتی که به سپاه پاسدارن نزدیک است، سپس ادامه می دهد: «مسأله دیگر این است که به‌نظر می‌رسد ایران به‌تدریج توان و نفوذ خود در عراق را از دست می‌دهد و به‌نظر نمی‌رسد آقای الکاظمی، نخست‌وزیر عراق هم شخصیتی باشد که بخواهد روابط نزدیکی با ایران برقرار کند».

بله، شلیک روزانه موشک به مناطق مسکونی و یا منطقه سبز، تسلیح و تامین مالی گروه های ترور، ترور دگر اندیشان و مخالفان دخالت های رژیم در عراق، سربه نیست کردن خبرنگاران، شکنجه و مثله مثله کردن آنان و یا برهم زدن تعادل اجتماعی در مناطق سنی، کردنشین و یا مسیحی نشین ، بخش هایی از کارنامه سیاه ولی فقیه برای مردم عراق می باشند که رژیم آخوندی اکنون «صورت حساب» آن را دریافت می کند.