حرفهای اخیر فرمانده سابق سپاه، علیرضا علوی تبار که میگوید: "اگر شرایط کنونی ادامه پیدا کند، مردم قیام میکنند و جکومت با یک انقلاب و فروپاشی مواجه میشود که ما باید تمام هزینه آن را بپردازیم" نشان میدهد چگونه حاکمان ایران از مبارزه کارگران وحشت دارند.
اثرات مخرب کویید ۱۹ بحران های سیاسی اقتصادی در ایران را عمق بخشیده است. با گسترش شکاف در رژیم، کارگران و مردم فقیر از بحران سلامتی، سرکوب و افزایش بیکاری و فقر رنج میبرند. هرچند ویروس کرونا باعث خاموشی قسمتی از اعتراضات شده است، بخش های دیگر جامعه کارگری به مبارزات خود در ماه های اخیر ادامه میدهد.
بحران کویید ۱۹ ادامه میابد.
مثل بسیاری از کشورهای دیگر، ایران با موج جدید کرونا مواجه شده است. در ماه جولای آمار مبتلایان و فوت رکورد جدیدی را ثبت کرد. بعد از یک ماه دروغگویی در مورد ضربات ویروس و اقدام دیرهنگام، رژیم مغازه ها و فروشگاه ها را از نیمه آوریل باز کرد و عملا قرنطینه و تعطیلی را از آن زمان پایان داد، بدون هیچ اقدام موثری برای اطمینان از سلامت مردم. دولت، بازگشایی مشاغل را منوط به پروتکل های سلامتی کرد، اما شرایط بد کاری و زندگی و کمبود دسترسی به تجهیزات امن باعث افزایش بیماری شد.
علیرغم این شرایط کاهش بودجه و دستمزد در سیستم بهداشتی و بیمارستان ها را شاهد هستیم. حداقل ۵۰۰ تن از نیروی بهداشتی در مشهد، ۶۰۰ تن در گیلان و بیمارستان آتیه در تهران، همچنین ۵۰۰ پرستار در ماه های اخیر اخراج شده اند. شرایط اقتصادی ضربه شدیدی به بخش بهداشتی و اجتماعی وارد کرده است. تعداد مرگ و میر پرستاران مبتلا به بیماری در حال افزایش است. بسیاری از کارمنان بخش بهداشت زیر پایه حقوق را دریافت میکنند و قرارداد موقت دارند. بحران در بخش سلامت به مرگ و میر بیشتر و عدم کنترل ویروس راه میبرد.
تأثیر بحران اقتصادی
سقوط سریع قیمت نفت، همراه با کاهش عمومی درآمدهای نفتی، تأثیر بسزایی در اقتصاد ایران داشته است. ایران قبلاً در یک وضعیت بحرانی قرار داشت. ارز ایران، ریال، ۵۰٪ از ارزش خود را از دست داده است، که منجر به افزایش بیشتر قیمت تقریباً برای کلیه کالاها شده است. در حال حاضر، خرید کوچک در سوپر مارکت می تواند بیش از یک میلیون ریال یا معادل ۲۴ دلار آمریکا هزینه داشته باشد. بسیاری از کارمندان، بازنشستگان و حتی صاحبان مشاغل کوچک زیر خط فقر مطلق زندگی می کنند.
پیش بینی می شود حداقل دو میلیون کارگر در بخش هایی مانند ساخت و ساز، خدمات، گردشگری، خرده فروشی و غیره شغل خود را از دست دهند، صدها هزار نفر هم اکنون بیکار هستند. مرکز تحقیقات پارلمان ایران خود تخمین زده است که ۱۲-۲۷٪ کارگران بطور موقت یا دائم شغل خود را از دست می دهند. بسیاری از آنها مزایای بیکاری دریافت نخواهند کرد.
از جمله دلایل آخرین موج اعتراضات علیه رژیم، از پایان سال ۲۰۱۷ تا شورش های نوامبر ۲۰۱۹، مشکلات اقتصادی از جمله افزایش قیمت ها، دستمزدهای بدون حقوق و غیره است و از این رو رژیم از انفجار خشم دوباره مردم می ترسد. جالب است که اخیراً علیرضا علوی تبار، فرمانده سابق سپاه، علیرضا علوی تبار گفت: "اگر وضعیت فعلی ادامه یابد، مردم برخیزند و دولت با انقلابی روبرو خواهد شد یا فروپاشی خواهد کرد،"
حامیان تندرو رژیم سعی می کنند از این وضعیت استفاده کنند و روحانی را به "خیانت علیه مردم" متهم کردند. روحانی و اردوگاه سیاسی وی در یک بحران عمیق قرار دارند، آنها بحران COVID-۱۹ را با ضعف کنترل می کنند. نیروهای فوق محافظه کار ممکن است در انتخابات پارلمانی فوریه از حمایت خاصی برخوردار شده باشند، اما این کل رژیم است که با بحران مشروعیت روبرو است.
این قبلاً در سرکوب وحشیانه دولت در جریان آخرین موج اعتراض، که منجر به کشته شدن حداقل ۱.۵۰۰ تظاهرکننده شد، بیان شده است، و رژیم همچنان این موضوع را دنبال می کند. در هفته های اخیر، معترضین توسط دیوان عالی کشور به اعدام محکوم شده اند. کارگران، اتحادیه های صنفی و سایر فعالان به طور فزاینده ای دستگیر و شکنجه می شوند. رژیم می خواهد با نشان دادن اینکه اعتراضات ۲۰۱۷-۲۰۱۹ را با توسل به چنین دستگیری ها و اعدام هایی شکست داد، نیروی خود را نشان دهد. اکنون بسیاری از کارگران و فعالان شناخته شده اند و نمادی از نسل جوان کارگرانی است که شروع به شورش علیه رژیم کردند. ما باید در برابر این بازداشت ها و این مجازات های اعدام، همبستگی بین المللی سازمان دهیم!.
مبارزات کارگری
دستمزد های پرداخت نشده، اخراج و عدم وجود تجهیزات ایمنی در طول همه گیری، عمده ترین دلایلی است که کارگران علیرغم قرنطینه، به مبارزه و اعتصاب خود ادامه داده اند. چند هفته پس از اولین شوک ناشی از بروز ویروس، مبارزات کارگران که قبلاً در سالهای اخیر از هم پاشیده بودند ادامه یافت و حتی شدت گرفت.
براساس برخی گزارش ها، در هفته ها و ماه های اخیر بیش از ۲۰۰ اعتراض مختلف در ۷۴ شهر با مبارزات در خدمات پستی، بخش نفت و حتی آموزش و پرورش صورت گرفته است. در برخی از شهرها، کارگران بهداشت برای اعتراض به دستمزدهای بدون حقوق و عدم اقدامات امنیتی راهپیمایی هایی را ترتیب داده اند. رانندگان اتوبوس به منظور مطالبه پرداخت حقوق خود و همچنین کمک و بیمه بیکاری نسبت به ماه ها دستمزد پرداخت نشده اعتراض کردند. بازنشستگان در ماه ژوئن چندین اعتراض برپا کردند تا خواستار افزایش حقوق بازنشستگی و حقوق خود شوند، زیرا بیشتر بازنشستگان ایرانی زیر خط فقر زندگی می کنند. ۳۵۰۰ معدنچی برای دستیابی به افزایش دستمزدها اعتصاب کردند و با خصوصی سازی شرکت خود مخالفت کردند. از ۱۴ ژوئن، کارگران مشهور کارخانه قند هفت تپه دوباره با اعتراض انجمن های کارگری در سراسر کشور دوباره اعتصاب کردند. این واقعیت که آنها، در کنار دیگر خواسته ها، مبارزه علنی برای برکناری رئیس خود دارند و خواستار کنترل کارخانه توسط کارگران هستند ادامه می دهند، نشان می دهد که این مبارزه می تواند مسیری بنیادی برای کل طبقه کارگر در ایران باز کند.
وظیفه اصلی دوره آینده پیوند این مبارزات مختلف با ایجاد شورش های نوامبر ۲۰۱۹، سازماندهی اعتصاب عمومی، ایجاد یک سازمان جمعی طبقه کارگر و ایجاد یک جنبش قدرتمند برای سرنگونی رژیم فاسد است.