محل دفن بسیاری از جانباختگان دهه شست مشخص نیست و رژیم ایران هم هیچگاه محل دفن این افراد را به خانواده‌های آنها نگفته است. تعدادی از این اعدامی‌ها در باغهای شخصی و حیات خانه دفن شده‌اند. رژیم ایران اجازه دفن این افراد را در گورستان عمومی نمیداد.
بنا به گزارشات رسیده خانواده این جان باختگان علیرغم دفن فرزندان خود در ملک شخصی در تمامی این سال ها از گذاشتن سنگ مزار محروم بودند. پس از چند دهه و به تازگی خانواده ساجدی اقدام به گذاشتن سنگ مزار کردند اما پس از مدتی اداره اطلاعات شهرستان ازنا خواستار برچیدن سنگ مزار شده بود. نهایتا مزار این دو جان باخته بدون اطلاع خانواده های آنان تخریب شد.
مسعود ساجدی در سال ۱۳۶۰ بازداشت و حدود یک سال بعد تیرباران شد. سعید ساجدی، برادر دو قلوی وی نیز یک روز بعد توسط نیروهای امنیتی بازداشت و پس از ۱۷ روز به دلیل شدت شکنجه و پارگی طحال به بیمارستان خرم آباد منتقل و نهایتا به علت خونریزی داخلی جان خود را از دست داد. سید مسعود (نبی) ساجدی، متولد ۱۳۳۳، معلم و مجرد و سید سعید (هادی) ساجدی، متولد ۱۳۳۳، معلم، متاهل و پدر دو فرزند بود.
این گزارش می‌افزاید اعدام های گروهی زندانیان سیاسی در دهه شصت واقعیتی انکار ناپذیر و در عین حال تلخ از تاریخ معاصر ایران و زخمی کهنه بر پیکر جامعه مدنی است، این اعدام های گسترده بین سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷ در سراسر کشور اجرا شد و قربانیان آن در مناطق مختلفی به اشکال مختلفی دفن شدند،
علاوه بر این که محل دفن بسیاری هیچ گاه مشخص نشد، در برخی شهرستان ها با توجه به عدم اجازه دفن قربانیان در گورستان های عمومی اجساد بسیاری از اعدام شدگان به ناچار توسط خانواده ها در منازل شخصی به خاک سپرده شده است.
همانطور که این گزارش نشان می دهد، دفن در ملک شخصی و گذشت چند دهه از زمان خاکسپاری باعث نشده است این اماکن از تخریب و اهانت نهادهای امنیتی یا افراد وابسته به آنان مصون بمانند.