این شنبه از سحرش روز، تار بود

کابوس شب همه اش تیر دار بود

مردی درون من، یا در درون بند

زیر شکنجه بود، و دل بیقرار بود

این شنبه ها همه یا چند شنبه ها

هر روز هفته پر از انتظار بود

نه!... اشتباه شد این سالهای درد

که بمب و موشک و بعد انفجار بود

هر دم نوید... ولی نه... گرفته ایم

احساسمان شرف و افتخار بود

با خود حساب کن!... انبوه قهرمان

در پای دار، محکم... چه بیشمار بود!!

این شنبه هم «نوید» به من داد یک امید

یک روز می رسد!. آن که..... قرار بود