گفت سعدی ز سوز سینه ی خود

در رثای گذشتن رَمَضان:

"بلبلی زار زار مینالید

بر فراق بهار و وقت خزان

گفتم انده مبر که باز اید

روز نوروز ولاله و ریحان

گفت ترسم بقا وفا نکند

ور نه هر سال گل دهد بستان "

نازنینا،زمانه این‌سان است

وصل او نیست بی غم هجران

روی خوش می نمایدت چندی

کشدت لیک در یَم حرمان

فرصت شادی ات بوَد اندک

گر رسد در بهار یا که خزان

قسمت ما از آن بوَد جامی

منه از دستش و غنیمت دان

بزُدا گَرد غم ز رخسارت

بنشان غنچه بر لبت خندان!