پیرو اطلاعیه کمیسیون امنیت و ضد تروریسم شورای ملی مقاومت ( ۲۴ آبان ۱۳۹۸ در باره ماجرای دژخیم بازداشت شده در سوئد) و و گزارش کمیسیون قضایی (۱۳تیر ۱۳۹۹پیرامون ادای شهادت و ارائه اسناد در مورد دژخیم حمید نوری) و اقدامات کشوری و بین‌المللی اشاره شده در آن گزارش، دادستانی سوئد با نظارت دادستانی آلبانی از ۱۷ آبان ۹۹ به مدت ۱۰ روز با شاهدان قتل عام و خانواده قربانیان در اشرف ۳ مصاحبه و آنها را استماع و سوال و جواب کرد. شاهدان صحنه ها و مشاهدات و تجارب تکان دهنده شخصی خود در رابطه با این دژخیم و جنایات فاشیسم دینی حاکم بر ایران را بازگو کردند که تماماً ثبت و ضبط شد. خلاصه ای از گزارش کار به اطلاع هموطنان می‌رسد.
۱-در ۲۲نوامبر و ۲۵ نوامبر و اول دسامبر ۲۰۱۹ در سه نوبت چندین لیست از زندانیانی که شاهد جنایتهای دژخیم حمید نوری (عباسی) بودند و همچنین خانواده هایی که عزیزانشان در قتل عام زندانیان مجاهد در سال ۱۳۶۷ به شهادت رسیده اند و اکنون در اروپا و آمریکا و کانادا اقامت دارند و یا در صفوف مجاهدین در اشرف۳ در آلبانی بسر میبرند، در اختیار مقامات قضایی ذیربط قرار گرفت. همچنین اعلام گردید که حدود ۹۰۰ زندانی سیاسی آزاد شده در اشرف۳ آماده شهادت دادن در باره جنایات رژیم در زندانهایش هستند. همزمان شماری از شاهدان، گواهی‌های مکتوب و دقیق با ذکر تاریخ و اسامی در مورد دژخیم حمید عباسی و نقش او در شکنجه و اعدام و سرکوب زندانیان برای طرفهای ذیربط ارسال و کتابها و مقالات و گزارش هایی را هم که در ۳۰ سال گذشته در این باره نوشته بودند ضمیمه کردند. شاهدانی که در قتل عام حضور داشتند شاکی هم هستند.
۲-برغم محدودیتهای ناشی از اپیدمی کرونا که سفر را بسیار سخت و یا ناممکن میکرد، شمار قابل توجهی از زندانیان آزاد شده مقیم کشورهای اروپایی در فاصله ماههای ژانویه تا دسامبر ۲۰۲۰ بصورت حضوری و یا از طریق ویدئو کنفرانس توسط مقامات قضایی مسئول پرونده در سوئد استماع شدند که به برخی از آنها در اطلاعیه ۱۳ تیر ۹۹ کمیسیون قضایی اشاره شده است. هواداران از بند رستة مجاهدین، نصرالله مرندی، رضا شمیرانی، علی ذوالفقاری، مهرداد کاووسی، اکبر بندعلی، رمضان فتحی، احمد ابراهیمی، محسن زادشیر، رضا فلاح، محمد خدابنده لویی و حمید خلاق دوست در این شمارند.
۳-در مرداد ۹۹ دادستانی آلبانی به مشاوران حقوقی در اشرف ۳ اطلاع داد که دادستانی سوئد قصد دارد با شاهدان قتل عام یا کسانی که عزیزانشان به شهادت رسیده اند مصاحبه کند و مجددا خواستار لیست قربانیان است. متعاقبا مصاحبه ها از ۱۷ آبان شروع شد و به مدت ۱۰ روز ادامه یافت. برخی شاهدان و شاکیان مجاهد خلق که اسامی آنها در زیر آمده است به خاطر اهمیت اطلاعاتشان دو نوبت استماع شدند. شمار دیگری از شاهدان که در زمان قتل عام در زندان گوهردشت بوده و جنایات دژخیم حمید نوری را از نزدیک دیده بودند، از جمله مجتبی اخگر، آزاد علی حاجیلویی، حیدر یوسفلی و محمد سرخیلی شهادتهای خود را بصورت کتبی ارسال کردند.
۴-اصغر مهدیزاده زندانی سیاسی در فاصله سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۳ گواهی داد برای اولین بار حمید نوری را در سال ۶۵ در زندان گوهر دشت دیده است. او گفت:
-«در آن زمان من درخواست داده بودم که به زندان رشت منتقل شوم، حمید نوری به من گفت تا زمانی که همکاری نکنی انتقال خبری نیست چون شما اتهامتان را هواداری از سازمان ذکر میکنید و سرموضع هستید».
-«دوبار بخاطر ورزش جمعی ما را به اتاق موسوم به گاز بردند که هیچ روزنه ای نداشت که بعد از یکی دو ساعت بخاطر عرق زیاد زیرپای ما خیس شده و آب جمع میشد که با اعتراض و فریاد و درزدن مستمر در را بازکردند. در این هنگام تونلی از دژخیمان درست میکردند که ناصریان و عباسی و لشکری در ابتدایش بودند و اتهام ما را می پرسیدند. همین که میگفتیم هوادار مجاهدین، با مشت و کابل و چوب ما را میزدند و به پاسداران و دژخیمان بعدی پاس میدادند. هم چنین به خاطر ورزش جمعی در فروردین ۶۶ دوازده نفر از مجاهدین را برای تجدید محاکمه به اوین بردند و به ما حکم شلاق وکابل دادند که در گوهردشت توسط ناصریان و لشکری و عباسی و شکنجه‌گران دیگر اجرا شد».
-«در بهار ۶۷ ناصریان و عباسی نزد ما آمدند و گفتند کسی که اتهامش را مجاهد میگوید باید منتظر باشد تا تعیین تکلیفش کنیم.
روز ۸ مرداد ساعت ۱۲۲۰ از دریچه کوچکی دیدم پاسدار لشکری و عباسی زندانیان را چشم بسته به سمت در خروجی هواخوری برده و بعد وارد سوله کردند که بعدا فهمیدم آنها را برای اعدام برده اند».
-«صبح ۱۰ مرداد عباسی آمد در سلولها را باز کرد و گفت همه چشم بند بزنند بیایند وسط راهرو بعد ما را به صف کرد و آورد توی راهرو اصلی که ابتدای آن داوود لشکری پشت یک میز کوچک نشسته بود و از تک تک افراد سوال و جواب میکرد که اصلی ترین سوال اتهام بود. هرکس میگفت هواداری یا هواداری ازسازمان مجاهدین اینها را تحویل حمید عباسی میداد و حمید عباسی می برد راهرو مرگ. دراین روز در راهرو غوغایی بود هر ساعت تعداد نفرات زیاد میشد. در این روز ۱۵ سری اعدام کردند سری‌های ۱۰ نفره و ۱۵ نفره . روز دوشنبه ۱۷ مرداد مرا فرستادند به بند فرعی ۷ که از یکطرف به سلول های انفرادی اشراف داشت. با سلول اولی تماس گرفتم دیدم مجاهد شهید هادی محمد نژاد است. گفت که مرا امروز بردند به سالن مرگ از من همکاری اطلاعاتی میخواستند چون قبول نکردم فردا مرا برای اعدام میبرند. او پنجمین نفر خانواده اش بود که اعدام میشد. روز سه شنبه مرا بردند به راهرو مرگ پر از زندانی بود که با چشم بند نشسته بودند. بعد از چند دقیقه پاسداری گفت شیرعسلی ها بلند شوند. که بعدا فهمیدم مقصودش اعدامیهاست. وقتی ۱۲ نفر انتخاب شدند و رفتند جلوی در، تعداد دیگری هم رفتند که از آنها سبقت بگیرند و شعار یاحسین،زنده باد آزادی، درود بر رجوی ومرگ بر خمینی میدادند. پاسداری گفت این دیگه چیه که در اعدام هم سبقت میگیرید؟ یکی از زندانیها از عقب با صدای بلند گفت تا زمانی که درموقعیت ما قرار نگیری نمی فهمی و قرار هم نخواهی گرفت. بعد دو سه سری دیگر را برای اعدام بردند. سری چهارم بود که یک پاسدار آمد مرا بلند کرد برد داخل سالن مرگ. از زیر چشم بند مشاهده کردم نزدیک سن پر از اجساد است. سری چهارم را که آوردند، شعار میدادند مرگ برخمینی- درود بر رجوی- زنده باد آزادی. پاسدار چشم بند مرا باز کرد. پاسدارها تحت تاثیر فضا و شعارهای بچه ها هیچ حرکتی نمیکردند. در اینجا ناصریان خطاب به دیگران میگفت چرا ساکت نشسته اید اینها خبیثند. ناصریان و عباسی و لشکری به سمت بچه ها رفتند و زیر پایشان را خالی کردند. از نفر چهارم بچه ها خودشان را با شعار درود بر مجاهد و درود بر رجوی و مرگ بر خمینی، پرتاب میکردند و زیر پایشان را خودشان خالی میکردند. من طاقت نیاوردم و بیهوش شدم. بعد از مدتی پاسداری آب روی صورتم ریخت و بهوش آمدم و مرا به محل قبلی برد».
-«بعد از اعدامها هم ناصریان با عباسی آمدند به بند ۱۳ همه نفرات را بردند داخل ”حسینیه“ که آنجا ما راتهدید کردند که مبادا فکرکنید اعدام تمام شده. هرکسی تشکیلات راه بیندازد دوباره طناب دار برقرار است. ما اخبار شما را داریم. بین شما نفر داریم...»
۵- محمود رویایی که از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ در زندان های اوین، قزل حصار و گوهر دشت بوده در گواهی خود گفت:
-”دادگاه من کمتر از ده دقیقه بدون وکیل و تشریفات قانونی توسط یک آخوند عصبانی برگزار شد. او کیفرخواست را خواند اما همین که خواستم دفاع کنم گفت حرف نزن، آیا حاضر به مصاحبه تلویزیونی هستی یا نه؟ گفتم من کاری نکردم و چیزی هم برای گفتن ندارم. وقتی دید مصاحبه نمی‌کنم من را از اتاق بیرون انداخت و گفت حکمت اعدام است. بعد از دوندگیها و هزینه های کلانی که پدرم کرد، سه ماه بعد به من ده سال زندان ابلاغ کردند».
-«مرا در آذر ۱۳۶۰از اوین به قزلحصار منتقل کردند. در بدو ورود موی سر و ابرویم را تراشیدند و با زدن و تهدید وادارم کردند آنها را بخورم. بعد همراه با ۴۵نفر دیگر در یک سلول یک و نیم متر در دو و نیم متر جا دادند».
-«۱۷ فروردین ۶۵ ما را از قزلحصار به بند ۲گوهردشت منتقل کردند. از همان ابتدا اذیت و آزار ما شروع شد. ما هم با نگرفتن غذا و یا تحریم هواخوری اعتراض میکردیم. اولین بار حمید عباسی را همراه ناصریان در بند ۲گوهردشت دیدم».
-«روز ۱۲ تیر ۶۶ داود لشکری وارد بند شد و گفت هواخوری را باز میکنم هر کس برود ورزش دست و پا و دنده‌اش را می‌شکنم. هواخوری را باز کردند و ما ورزش را شروع کردیم. در پایان ورزش پاسداران اسامی ما را نوشتند و یک به یک صدا کردند. در بیرون بند پاسداران تونلی تشکیل داده بودند و با وسایل مختلف مثل چوب و آهن و کابل، ما را می زدند و از این تونل رد میکردند. صدای حمید عباسی هم در میان پاسداران بخوبی شنیده میشد. پس از عبور از این تونل ما را که بدنمان بعد از ورزش داغ بود از جلو کولر خیلی بزرگی عبور دادند و وارد اتاقی کردند که هیچ منفذی برای تبادل هوا نداشت. خودمان اسم این محل را اتاق گاز گذاشتیم. چون هوا نداشت».
-«روز چهارشنبه ۱۲ مرداد ۶۷ حمید عباسی را چند نوبت در راهرو مرگ دیدم. در محل راهرو حدود ۴۰ نفر از بندهای مختلف آورده بودند. نیم ساعت بعد از ورود به راهرو مرگ دیدم حمید عباسی یک لیست حدود ۱۵نفره را خواند و آنها را از در چوبی وسط راهرو عبور دادند. بعد از آن دو نوبت دیگر هم حمید عباسی اسم زندانیان را خواند و به همان سمت هدایت کرد. در آن زمان نمیدانستم که آنها را برای اعدام می برند».
-«در همان روز من و یک نفر دیگر به اتاق شماره ۴ بند ۲ منتقل شدیم. در اینجا مجاهد شهید سیامک طوبایی را دیدم و او گفت همه بچه‌ها را کشتند. در روز هشتم مرداد خواهری در سلول انفرادی مجاور بند به سیامک با مورس اطلاع داده بود که زندانیان را نزد هیأتی میبرند و بعد اعدام میکنند. روز نهم مرداد در یک بند دیگر صحنه رفت و آمد آمبولانسها و جابه‌جایی اجساد را شنیده بودند».
-«در روزهای آخر شهریور ناصریان و حمید عباسی به بند آمدند و ناصریان تهدید کرد و گفت فکر نکنید اعدامها تمام شده...».
محمود رویایی به نماینده دادستانی سوئد گفت انتشار فایل صوتی ناصریان و رازینی که در ۲۴ آبان ۹۸ از سوی شورای ملی مقاومت صورت گرفت جای تردیدی باقی نمیگذارد که فردی که در سوئد بازداشت شده است، همان حمید عباسی(نوری) است که از عاملان قتل عام است. رویایی در رابطه با تشریح جزییات شکنجه ها و اعدام و قتل عام نسخه ای از ۵ جلد کتاب خود تحت عنوان آفتابکاران را برای ثبت در پرونده ارائه کرد.
وی در مورد وضعیت خانواده شهیدان قتل عام و حالات برخی از آنان گفت: وقتی آزاد شدم با مجاهد خلق آزاد علی حاجیلویی به خانه مجاهد شهید حمید لاجوردی رفتیم. مادر حمید، بچه‌های حمید را صدا کرد و گفت بیایید عموها آمده اند. بچه‌ها من و آزادعلی را به اتاق پدربزرگشان بردند. همین که سلام کردم پدر نگاهی به من کرد و گفت حمید چرا کشتنت؟ مادر گفت این حمید نیست. این محمود دوست حمید است. اما پدر دست بردار نبود یک ریز میگفت چرا کشتنت؟ مگر از دیوار مردم بالا رفته بودی؟ مگر دزدی کرده بودی؟ مگر همه اهل محل تو را دوست نداشتند؟ چرا کشتنت؟....
۶- حسین فارسی که از سال ۶۰ تا ۷۲ در زندان بوده است به تفصیل ماجرای ضرب و شتم و زخمی شدن خودش توسط حمید نوری و همچنین وقایع راهرو مرگ را توضیح داد. او گفت:
-”من در بهمن ۱۳۶۶ به همراه ۱۸۰تا ۱۹۰ زندانی دیگر از اوین به گوهردشت منتقل شدم. به محض ورود پاسدارها یک تونل درست کرده بودند و وقتی ما وارد تونل میشدیم با کابل و چوب و میله آهنی شروع به زدن ما میکردند تا وقتی از تونل خارج بشویم. وقتی ما را به بند بردند خیلی سرد بود، ما را مجبور کردند لباسهایمان را در بیاوریم و بعد با کابل و شلاق و چوب و مشت و لگد دوباره شروع به زدن ما کردند و همه را زخمی کردند. حمیدعباسی هم حضور داشت و همه را با کابل میزد. چند روز بعد ما را به اتاق داوود لشکری معاون زندان بردند. او اتهام ما را میپرسید و وقتی میگفتیم هوادار مجاهدین آنقدر میزدند که حرفمان را پس بگیریم و بگوییم منافقین. ما را بخاطر خواندن نماز جماعت مورد ضرب و شتم قرار دادند و تعدادی را به انفرادی بردند. ناصریان رییس و لشکری معاون زندان و یک پاسدار بنام بیات رئیس بهداری و حمید عباسی مدیر دفتر ناصریان در آنجا بود. پاسدارانی به اسامی فرج، تبریزی، شیرازی از نگهبانان بند بودند».
-«روز ۸ مرداد ۱۳۶۷ ساعت۷ صبح ما را به محل دادیاری بردند. آنجا روی زمین نشسته بودم . چشم بندم را از داخل مقداری ساییده بودم و نازک شده بود و از زیر آن محیط و افراد را می دیدم. آنجا دیدم دو پاسدار با اسلحه یوزی پشت در اتاق دادیاری نشسته اند. فهمیدم که اوضاع غیر عادی است چون وارد کردن سلاح به زندان ممنوع بود».
-«روز جمعه ۲۱ مرداد حمید عباسی اسم حدود ۲۰ نفر را خواند و برای اعدام بردند. حمید عباسی با خنده میگفت بیایید عاشورای مجاهدین است، عاشورای مکرر مجاهدین...».
-«روز ۲۲ مرداد ساعت ۹شب ناصریان اسامی یک گروه دیگر از زندانیان را خواند و عباسی آنها را برای اعدام برد».
حسین فارسی در توضیحات خود یادآوری کرد: برادرم حسن فارسی را روز ۷ مرداد در اوین اعدام کردند، خودم در انفجار تروریستی رژیم در آبان ۱۳۷۸ قرارگاه حبیب در عراق، مجروح شدم و یک چشمم را از دست دادم. در مرداد ۱۳۸۸ در اشرف مورد تهاجم مزدوران نیروی قدس قرار گرفتیم و با ۳۵ نفر دیگر به گروگان گرفته شدم و ۷۲ روز اعتصاب غذا کردیم و در یک قدمی مرگ بودیم. اما هیچکدام از اینها سخت تر از لحظه‌ای نبود که فهمیدم بسیاری از دوستانم اعدام شده‌اند و من زنده مانده‌ام...».
۷- محمد زند که از ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۱در زندان بوده و در موشک باران لیبرتی در ۷ آبان ۹۴ که به شهادت ۲۴ تن مجاهد خلق منجر شد به شدت زخمی شده است ابتدا توضیح داد که ناگزیر است در فواصل کوتاه مصاحبه را برای چند دقیقه ترک کند و نمیخواهد این اسباب سوءتفاهم شود. او در گواهی خود به تفصیل به زمینه سازیها برای قتل عام اشاره کرد و توضیح داد زندانیان را از مدتها قبل به سه دسته سفید و زرد و قرمز تقسیم کرده بودند. در اواخر ۱۳۶۶ زندانیان ابدی را به اوین منتقل کردند و به انحاء مختلف گفته بودند بزودی همه را تعیین تکلیف میکنیم. محمد زند گفت:
-«من ابتدا در اوین مورد بازجویی قرار گرفتم و بعد به قزلحصار منتقل شدم پس از دوسال برای بازجویی مجدد و شکنجه به اوین منتقل شدم از آبان ۶۲ تا خرداد ۶۴ در اوین بودم و سپس به گوهردشت منتقل شدم...».
-«پنجشنبه ۶ مرداد ۱۳۶۷ به خاطر اینکه ورود روزنامه را قطع کردند دست به اعتصاب غذا زدیم و در جلوی در بند اعتراض کردیم که منجر به بیرون کشیدن من و ۱۰ زندانی دیگر شد و بشدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتیم. یکی از دنده‌ها و انگشت پایم شکست. سپس ما را به داخل بند فرستادند».
-«صبح روز شنبه ۸ مرداد یک پاسدار در بند را بازکرد و گفت این اسامی که می‌خوانم سریع بیرون بیایند. اسامی اون ۱۱نفر رو خواند ولی به جای من اسم برادرم(مجاهد شهید رضا زند) را خواند که فکر میکنم تنها به خاطر تشابه اسمی بود و من همیشه افسوس میخورم، کاش اسم من را خوانده بودند. رضا به من گفت فکر نمی‌کنم همدیگر را دوباره ببینیم!»
-”روز ۱۲یا ۱۳مرداد از طریق مورس از داریوش حنیفه پورزیبا مطلع شدیم که قتل‌عام زندانیان راه افتاده است. داریوش در همان ایام سربدار شد. بعدها فهمیدم رضا و بقیه همانروز اعدام شده بودند. همه آنها اتهام خود را مجاهد اعلام کرده بودند. تمام موضوع به هویت افراد یعنی کلمه مجاهد بر میگشت. آقای منتظری جانشین وقت خمینی گفته است که احمد خمینی گفته که روزنامه خوان آنها هم باید اعدام شوند. هر کسی سر هویت خود باشد باید اعدام شود».
-«روز ۱۵ مرداد در راهرو مرگ داوود لشکری اسامی چند نفر را خواند و به سمت حسینیه که محل اعدامها بود بردند. سپس لشکری با حمید عباسی برگشت درحالیکه حمید عباسی یک دسته چشمبند دستش بود که احتمالا مربوط به زندانیانی بود که اعدام شده بودند. پس از مدتی حمید عباسی لیست جدیدی را خواند که ناصر منصوری که کمرش شکسته بود و روی برانکارد بود نیز جزء همین دسته بود که به سمت محل اعدامها بردند».
-«در روزهای ۱۸مرداد و ۲۲ مرداد در راهروی مرگ من صدای حمید عباسی را می شنیدم که لیست اعدامیها را میخواند. روز ۲۳ یا ۲۴مرداد ناصریان و حمید عباسی به یکباره در سلول مرا باز کرده و گفتند اگر اسم دوستانت در تشکیلات زندان را بدهی زنده می‌مانی و اگر نه اعدامت میکنیم من گفتم کسی را نمی شناسم. در این موقع یک پاسدار یا خود ناصریان، چند برگ کاغذ سفید و یک قلم به من داد و رفت. از آن روز ۴یا ۵ پاسدار در هر سه وعده غذایی وارد سلولم می‌شدند و مرا مورد ضرب و شتم قرار میدادند و می‌رفتند. این کار نزدیک به ۲ هفته ادامه داشت و بعد دست برداشتند و البته من هم چیزی ننوشتم».
- «در آبان۶۷ پدرم را به زندان اوین خواستند و به وی گفتند که شناسامه رضا را بده تا شماره قبر پسرت را بدهیم. پدرم گفت شناسنامه را دارم ولی نمیدهم. او را تهدید کردند که نباید مراسم بگیرد که پدرم قبول نمیکند. پدرم را ۲-۳ روز در زندان نگه داشته و برایش اعدام مصنوعی ترتیب دادند که او را بترسانند. پدرم در جواب آنها میگوید اگر اعدامم کنید پیش پسرم می‌روم و ترسی از اعدام ندارم. پدر را بعد از اعدام مصنوعی آزاد کردند و او هم رفت و برای رضا مراسم برگزار کرد...».
-”اواخر ۶۸یا اوایل ۶۹ برادر و زن برادرم یک ملاقات حضوری گرفتند که در دفتر ناصریان در زندان اوین انجام شد. در آنجا ناصریان در حالیکه عباسی در کنارش نشسته بود خطاب به برادرم گفت که اگر قبول نکند تشکیلات زندان را بگوید او را اعدام خواهیم کرد. منظورشان این بود که از برادرم و همسرش به عنوان عامل فشار روی من استفاده کنند».
-«یک مجاهد به نام مجتبی اخگر به من گفت که ناصریان و حمید عباسی بعد از پایان اعدامها او و مجاهد شهید جواد تقوی را شکنجه کردند. ناصریان به آنها گفته بود چون به هیئت مرگ دروغ گفته‌اند به شلاق محکوم شده‌اند. اولین نفر جواد تقوی بود که به ۱۶۰ ضربه محکوم شده بود. ناصریان۵۰-۶۰ ضربه سنگین به جواد وارد کرد که در این هنگام او را صدا زدند. ناصریان کابل را به دست حمید عباسی داد و عباسی ضربات شلاق را ادامه داد، خون همه جا را پوشانده بود تا اینکه ۱۶۰ضربه تمام شد. هفته بعد نوبت مجتبی اخگر رسید که ناصریان در حضور حمید عباسی ۱۰۰ضربه کابل را که محکومیت مجتبی اخگر بود وارد کرد».
جواد تقوی مدتی بعد از قتل عام یک مرخصی گرفت و در مرخصی برای پیوستن به سازمان اقدام کرد اما کانالش نفوذی از آب در آمد و او را دستگیر و سر به نیست کردند و ما نتوانستیم هیچ خبری از او پیدا کنیم.
۸- مجید صاحب جمع که از سال ۶۱ تا سال ۱۳۷۸ هفده سال در زندانهای خمینی و خامنه ای بسر برده در گواهی خود نحوه محاکمه چند دقیقه ای خود و محکوم شدن اولیه به ۱۲ سال زندان را توضیح داد و آنگاه به زمینه سازیهای رژیم درباره اعدامهای ۶۷ پرداخت. او در گواهی خود گفت:
-”از روز ۸ تا ۱۵ مرداد ۶۷ اندک اندک متوجه شدیم که شرایط ملتهبی در زندان حاکم است. بیاد می آوردیم زمانی در سالهای اول زندان، لاجوردی به ما میگفت اگر روزی نظام در حال سقوط هم باشد، ما در هربندی یک نارنجک می اندازیم و یا یک تیربار کار میگذاریم و شما را به رگبار می بندیم. فکر نکنید که شما زنده از زندان بیرون میروید...».
-”روز ۱۵ مرداد پاسداری به بند ما آمد و نام من و چند نفر دیگر را صدا کرد و به راهرو دادیاری سابق که بعدا فهمیدم راهرو مرگ است برد. در آنجا دیدم که هرچند وقت یکبار تعدادی از زندانیان که بعضی را میشناختم و بعضی را نمی شناختم، در یک صف به طرف حسینیه می بردند. حمید عباسی اسامی آنها را میخواند و آنها وسط راهرو پشت سر هم می ایستادند .دستهایشان روی شانه همدیگر بود و به طرف انتهای راهرو حرکت میکردند. حدود یک ساعت بعد حمید عباسی به تنهایی یا با پاسدار دیگری برمی گشت. یکبار او یک جعبه شیرینی دردست داشت و به دیگران تعارف میکرد. به یکی از زندانیانی که کنار راهرو نشسته بود نیز تعارف کرد. البته او نگرفت. آن روز یکی از بدترین صحنه های زندگی خود رادیدم. بر روی یک برانکارد در آنطرف راهرو، یک زندانی را آوردند بنام ناصر منصوری که قطع نخاع شده بود. با همین وضعیت نزد هیات مرگ رفت. مدت کوتاهی بعد خارج شد و او را با سری بعدی به انتهای راهرو بردند، جایی که بعدا فهمیدم همه را اعدام میکنند. صحنه دردناکتری هم بود. یکی از دوستانم بنام محسن محمد باقر که فلج مادر زاد بود با همین وضعیت اعدام شد. او در کودکی، در یک فیلم سینمایی هم بازی کرده بود. با اینکه هنوز نمیدانستم دقیقا چه میگذرد، اما بوی مرگ در تمام فضا پیچیده بود. حمید عباسی یک بار که ازمحل اعدام بر میگشت، به نزدیک ما که در راهروی مرگ نشسته بودیم با تمسخر گفت عاشورای مکرر مجاهدین...».
-”من روز ۲۲ مرداد نیز در راهروی مرگ بودم، مشخص بود که هر چه زمان میگذرد عجله رژیم برای اعدامها زیاد و زیاد تر میشود.گویی با کمبود وقت مواجه بود. ناصریان مرتب در راهروها و بند ها میدوید. در مدتی که در روز ۲۲ مرداد در راهرو مرگ بودم، اسامی زندانیان را حمید عباسی گروه گروه میخواند و آنها را به سمت محل اعدام می برد».
-”من همه این اتفاقات را از زیر چشم بند میدیدم. چشم بند روز اول برای زندانی یک مانع برای دیدن است اما روزها و سالهای بعد بخشی از یونیفرم زندانی است که با او همیشه همراه است و میتوان از زیر آنهم دید. دیگر مانع عمده ای برای دیدن او نیست. من ۱۷ سال با چشم بند زندگی کردم و به آن عادت کرده بودم».
-”غلامرضا کیاکجوری یکی از دوستانم بود که قبلا در هیأت مرگ از مواضعش دفاع نکرده بود، اما وقتی متوجه شد پای هویت سیاسی زندانی و نام مجاهدین مطرح است و بهای آن نیز اعدام است به هیأت مرگ گفت من اشتباه کردم، من هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران هستم. نیری به او گفت تو که قبلا چیز دیگری میگفتی. غلامرضا گفته بود که قبلا اشتباه کردم و برگه انزجار را پاره کرده بود. در دقایقی که غلامرضا منتظر تشکیل صف جدید اعدام بود، باب شوخی را با اطرافیان باز کرد و با صدای بلند می خندیدند. حمید عباسی سررسید و چند ضربه لگد به غلامرضا زد. غلامرضا اعتراض کرد و گفت برای چی می‌زنی دلم میخواهد بخندم...بعد از اعدام وقتی عفو بین الملل از رژیم وضعیت غلامرضا را سوال کرده بود، وزارت خارجه رژیم به کلی منکر حضور او در زندان شده بود. من سه سال پیش در مصاحبه با عفو بین الملل روز و جزییات اعدام غلامرضا را تشریح کردم».
-«بعد از اعدامها در حالیکه من ۱۲ سال محکوم شده بودم، پرونده جدیدی برایم تشکیل دادند . اتهام این بود که در تماس با یکی از اقوامم در صدد عضوگیری برای سازمان بر آمده ام. در سال ۱۳۷۲ به این اتهام به من حکم اعدام دادند و سه سال منتظر اجرای حکم اعدام بودم. این حکم در سال ۷۵ به ابد تبدیل شد. در سال ۷۷ بعد از ۱۶ سال حبس مجدداً مرا به دادگاه بردند و با یک حکم جدید سرانجام در فروردین ۱۳۷۸ آزاد شدم».
۹- اکبر صمدی که از سال ۱۳۶۰تا ۱۳۷۰ در زندانهای مختلف بسر برده و در سال ۱۳۶۵ در پی یک درگیری با پاسداران در زندان قزلحصار به صورت تنبیهی به گوهردشت منتقل شده بود در گواهی خود گفت:
-”روز ۸ مرداد ۶۷ در حالیکه در سلولهای انفرادی بودیم من را همراه تعداد دیگری به راهرو مرگ بردند. داوود لشکری وقتی ما را دید شروع به فحاشی به پاسدارها کرد که چرا ما را بدون اطلاع او اینجا آورده اند. پاسدارها ما را به بند ۳ که قبلا در آنجا بودیم برگرداندند. در آنجا حسن اشرفیان من را به اتاق تلویزیون بند برد و گفت داوود لشکری با چند پاسدار یک فرقون طناب به سوله بردند و بعد از مدتی هم بچه های مشهد را به آنجا بردند. بعد هم یک آمبولانس از آنجا خارج شد. گویا بچه های مشهد را اعدام کرده باشند. گروهی از زندانیان مجاهد را از مدتها قبل از مشهد به اوین و در آذر ۱۳۶۶ به گوهر دشت منتقل کرده بودند و همه آنها را روز ۸ مرداد سر به دار کردند».
-«روز ۱۰ مرداد داوود لشکری به بندمان آمد. گفت محکومیت ۱۰ ساله و بالای ۱۰ سال بیرون بیایند. من اعتراض کردم؛ ۲ روز پیش از انفرادی آمدیم چه خبره؟ داوود لشکری گفت: دست من نیست همه باید بیایند. من و ایرج مصداقی که سمت راست من نشسته بود، نیم‌خیز شدیم. اما داوود لشکری به ایرج مصداقی گفت: تو نمیخواهد بیایی، بنشین. پیش از این هم داوود لشکری به نحوی هوای ایرج مصداقی را داشت. بعد ما را که ۶۰ نفر بودیم به دو گروه۳۰ نفره تقسیم کردند و به فرعی یک پایین فرستادند...».
-”روز ۱۲ مرداد ما را به راهرو مرگ بردند. ساعت ۳و نیم بود. یکی از بچه های هم بند قبلی، کنارم نشسته بود. او درجریان همه خبرها بود. او به من گفت این هیات مرگ است و به دروغ می گویند، هیات عفو. همه بچه ها را دارند اعدام میکنند. از پنجم اعدام در اوین و از هشتم اینجا شروع کردند. به بچه ها سه برگه می دهند که شامل وکالت نامه، وصیت نامه و نامه به خانواده است.
مجاهد شهید محمد رضا شهیر افتخاری که روبروی من نشسته بود گفت: انقلاب خون میخواهد و خونش را ما باید بدهیم. مجاهد شهید بهزاد فتح زنجانی که همانجا نشسته بود گفت: بار انقلاب هربار بدوش یکی بوده. اینبار بار بدوش ماست. این دو قهرمان همان روز بدست دژخیمان حلق آویز شدند...
همین برخوردها ناصریان و پاسداران و حاکم شرع را دیوانه میکرد. آنها از اینکه با چنین افرادی سرو کار داشتند، عقده ای و غرق حقارت شده بودند. آنروز آنقدر عجله داشتند که حمید عباسی، یک نفر را که در لیستشان نبود اشتباهی اعدام کرد».
-”روز پانزدهم مرداد ۶۷ ناصریان همه کارکنان گوهردشت را به سالن مرگ آورد و گفت کسی از تاسیسات، بهداری و آشپزخانه جا نماند. در واقع همه را برای مشارکت در قتل عام مجاهدین به راهروی مرگ آورد. آنها میخواستند همه را در جنایت سهیم کنند که در رازداری سهیم باشند. کاری که در سال ۶۰ هم برای اثبات وفاداری به خمینی انجام میدادند».
-”من در سال ۶۰ بهزاد نبوی وزیر صنایع، سرحدی زاده وزیر کار و احمد توکلی را در اوین دیدم که برای شرکت در جوخه تیرباران زندانیان سیاسی آورده بودند. وزرای رژیم هم در اعدام دست داشتند».
-”در ۱۵ مرداد عبدالرضا اکبری منفرد را هم اعدام کردند. او همکلاسی من و نوجوان بود. و قبل از۳۰ خرداد دستگیر شده بود. یکسال حکم داشت ولی او را تا سال ۶۷ نگه داشتند و در ۱۵مرداد اعدام کردند».
- «چند بار که ما ورزش جمعی میکردیم، حدود ۵۰ پاسدار با کابل برق در دوطرف می ایستادند و یک تونل تشکیل میدادند. ما که از بین آنها رد میشدیم، ما را با کابل میزدند و ما را به اتاقی منتقل کردند که هیچ منفذی نداشت و ما آنرا اتاق گاز می نامیدیم، در اتاق گاز احساس خفگی میکردیم و روی زمین می افتادیم. بقدری عرق میکردیم که کف اتاق آب جمع میشد. عباسی از همین دژخیمان بود که سرکوب و شکنجه زندانیان را کنترل و هدایت میکرد».
۱۰- حسن اشرفیان ابتدا در مورد نحوه دستگیریش در سال ۱۳۶۱ و محکوم شدنش به ۱۲ سال زندان توضیح داد و اینکه در فروردین ۱۳۶۵ ازقزل حصار به گوهر دشت منتقل شده است. او در گواهی خود گفت:
- “اولین بار حمید عباسی را در سالن ۱۸ بند ۲ درزندان گوهردشت به همراه ناصریان دیدم. از اوائل سال۶۶ زندانیان را طبقه بندی و جابجا کردند و مقدمات قتل عام را فراهم میکردند. در طی این مدت هر چند روز یکبار فرم های مختلف را به داخل هربند می دادند و از زندانیان میخواستند که فرم ها را حتما پر بکنند و تحویل زندانبان بدهند( این فرم برای شناسایی زندانیان بود) از اواخر اردیبهشت ۶۷ روزنامه ها و ملاقاتها را قطع کردند و تنها تلویزیونی هم که در بند بود را بردند».
-«روز ۸ مرداد از یک پنجره ای که در اتاق بزرگی که محل نگهداری ساک و وسایل زندانیان در آن بند بود که ما به آن اتاق ساک ها می گفتیم و رژیم به آن اتاق حسینیه بند میگفت و در انتهای بند ۳ (سالن۱۹) بود ۵-۶ نفر از زندانبانان را دیدیم که به اتفاق داود لشکری به همراه دو زندانی افغانی که با لباس زندان بودند و در حال حمل دو فرقون طنابهای ضخیم به سمت سوله ای بردند که بعدا فهمیدیم اعدامهای روزهای ۸ و۹ مرداد درآن انجام شد. دو روز بعد هم ما از همین پنجره دو کامیون دیدیم که یکی از آنها حامل اجساد افراد اعدام شده بود. من از بالا و در فاصله حداکثر ۱۵ متری این صحنه را میدیدم. بعد از چند دقیقه این کامیون به سمت درب خروجی زندان حرکت کرد. کامیون دیگر به سمت محل اعدام ها برای انتقال پیکر بقیه شهیدان حرکت کرد».
-«در دی ماه سال ۶۷که ما تعدادی از زندانیان دربند یک پائین زندان گوهردشت بودیم،حمیدعباسی به همراه چند پاسدار به بند ما آمد، جمع زندانیان برای اعتراض نسبت به کمبود امکانات زندان سراغ حمید عباسی رفتیم و به او نسبت به مشکلاتی که داشتیم اعتراض کردیم، او بعد از این اعتراض و وقتی دید ما زندگی تمیز و مرتبی داریم، گفت بروید خدا را شکر کنید که اگر ما میخواستیم فتوای امام را بطور کامل اجرا بکنیم می بایست نصف مردم ایران را اعدام می کردیم . باید هرکس نشریه مجاهد خوانده بود را اعدام میکردیم ..».
۱۱-بهمن جنت صادقی که در ۱۰ آبان ۱۳۵۹ حین فروش نشریه مجاهد در تهران دستگیر و به اوین برده شده بود در گواهی خود گفت:
-”من در اوایل اردیبهشت ۱۳۶۰ به ۶ ماه حبس محکوم شدم. دادستان لاجوردی و حاکم شرع رازینی بود. در این زمان ۶ ماه زندان من تمام شده بود و باید آزاد می شدم. توجه کنید که در اردیبهشت ۱۳۶۰ مجاهدین مبارزه قهرآمیز نداشتند و جرم من هم فقط فروش نشریه مجاهد بود. روزی که باید آزاد می شدم لاجوردی گفت تعهد بده فعالیت سیاسی نکنی آزادت میکنیم. اما من تعهد ندادم و ۶ سال دیگر من را در زندان تا شب عید ۱۳۶۶ نگهداشتند. لاجوردی در آذر ۶۳ قبل از ترک دادستانی به گوهر دشت آمد. ازمن سوال کرد ایا مصاحبه می کنی؟ گفتم اول جواب بده چرا ۳۰ ماه مرا در انفرادی نگه داشتی؟ او شروع به فحاشی کرد گفت که اگر ۵۰۰ سال هم باشد ولت نمی کنم تا شاخت را بشکنم و زانو بزنی...».
-”من اسم عباسی را اولین بار در زندان گوهر دشت در حمله به بند خواهران در اوایل آبان ۶۲ شنیدم. در آنشب یک گروه از خواهران مجاهد که عموما قبل از ۳۰ خرداد دستگیر شده بودند، مورد حمله و تعرض قرار گرفتند. ما که در نزدیکی بند آنها قرار داشتیم، تا ۳ ساعت فریاد و شیون آنها را می شنیدیم. بعد از سه روز توانستم از طریق مورس با یکی از خواهران زندانی بنام مهتاب صحبت کنم. او گفت کارهایی کردند که دو نفر از خواهران با چادر در سلول خودشان را حلق آویز کردند. او گفت تا جایی که ما فهمیدیم مرتضی صالحی معروف به صبحی رییس زندان، مجید حلوایی، مصطفی کاشانی، مجید قدوسی و حمید عباسی و زن شکنجه گری بنام فاطمه جباری جزو مهاجمان بودند».
-”در اواخر اسفند ۶۳ من را با تعداد دیگری از مجاهدین از انفرادی به بند عمومی منتقل کردند. ما را کنار در اصلی بند جمع کردند. فکور رئیس شعبه ۷ اوین معروف به اکبر جوجه کبابی با اسم اصلی علی اکبر ارانی که یکی از بی رحم ترین شکنجه گران بود، جلوی در ایستاده بود. او عباسی را که همراهش بود معرفی کرد و گفت اگر روی مواضع خودتان باشید عباسی از من هم فکور تر است. عباسی دربسیاری از ملاقاتها حضور داشت و خانواده ها را اذیت و آزار میکرد. یک بار که مادرم برای ملاقات امده بود من با زبان محلی صحبت کردم. عباسی گفت فارسی صحبت کنید. گفتم مادرم فارسی خوب بلد نیست. ضمن فحاشی، با مشت به صورتم کوبید بطوریکه مادرم در کنار کابین غش کرد و افتاد. بسیاری از زندانیان، عباسی را در بازجویی ها در کنار بازجو برای به ندامت کشاندن زندانی دیده اند».
-«من در اواخر ۶۴ در بهداری اوین بستری بودم. در کنار اتاق من ۴ زندانی شکنجه شده را آورده بودند که از حرفهای افراد بهداری فهمیدم وضعیت وخیمی دارند. عباسی هم آنجا بود و در همان وضعیت از شکنجه و آزار آن ۴ زندانی دست بر نمی داشت. بعد از آنها سراغ من آمد و گفت تو را هم به این روز می کشانم...».
-«ما در اوایل مهر ۶۵ در بند ۳ آموزشگاه اوین دست به اعتصاب غذا زدیم. شب چهارم گروه ضربت به ریاست مجید حلوایی و قدیریان و میثم رئیس آنجا، و حمید عباسی و تعداد دیگری با کابل و چماق های سنگین به ما حمله کردند. می گفتند یا اعتصاب را می شکنید ویا همه شما ها را زیر کابل می کشیم. من به دلیل ضعف جسمی با اولین ضربه چماق، یک دنده ام شکست و بیهوش شدم. قبل از آن من ضربات کابل و چماق عباسی را که بر سر و تن زندانیان میخورد میدیدم».
-«بار اخر عباسی را روز ۲۳ اسفند۶۵ یک هفته قبل از آزادی خودم در اوین قسمت دادسرا بخش انگشت نگاری دیدم که برای گرفتن عکس و انگشت نگاری به شعبه ۱۳ رفته بودم. عباسی گفت فکر نکن که از دستم در رفتی فعلا کس دیگر دستور آزادی تو را داده است، هیچ کس از شما سر موضع ها را زنده نمی گذاریم».
۱۲- غلامرضا جلال که از آذر ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۵ در زندان های مختلف بوده است در گواهی های خود از جمله توضیح داد که چگونه دهها تن از هم بندانش که در سال ۱۳۵۹ و فقط به خاطر فروش یا توزیع نشریات سازمان دستگیر شده بودند و هیچ حکمی نداشتند و یا زندانهای یکی دو ساله داشتند را آزاد نکردند و هم چنان در حبس نگه داشتند و سرانجام در جریان قتل عام ۱۳۶۷ اعدام کردند. او لیستی از این شهیدان را به نماینده دادستانی ارائه داد. او با جزییات شرح داد که قتل عام تابستان ۶۷ از مدتها پیش برنامه ریزی شده و نفرات در طول زمان غربال و فیلتر شده بودند.
غلامرضاجلال همچنین به تفصیل در مورد سرنوشت زندانیانی که در سال ۵۹ دستگیرشده بودند گواهی داد و لیست اسامی آنها را ارائه کرد.
در پاسخ به سوال غلامرضا جلال که چرا علیرغم اعلام آمادگی از یک سال پیش در این مصاحبه ها با طرف حسابهای اصلی قتل عام تأخیر شده است، گفته شد موضوع کرونا همه برنامه ریزی ها را مختل و کند کرده و تاخیر فقط به این علت بوده است. در مورد ابراز نگرانی راجع به درز اطلاعات نیز به او گفته شد، ما نگرانی های شما را درک میکنیم و جدی میگیریم و تا پایان تحقیقات در این پرونده اطلاعات شاکیان و شهود و هر کس که به هر دلیل در این پرونده وارد شده، محرمانه می ماند.
۱۳- حسین سید احمدی که ۴ تن از اعضای خانواده آنها در رژیم آخوندها به شهادت رسیده اند در گواهی خود گفت:
-”برادرم محسن سیداحمدی۳۰ ساله در۸ آذر ۱۳۵۹ به همراه هفت مجاهد دیگر به خاطر فروش نشریه مجاهد درتهران دستگیر و به یکسال حبس محکوم شد. اما هیچ گاه آزاد نشد و ۸ سال بعد در ۸ مرداد ۱۳۶۷ جزء اولین گروه از زندانیان گوهردشت اعدام شد. به زندانیانی که مانند محسن در سال ۵۹ دستگیر شده بودند، میگفتند پنجاونهی. آنها حداقل ۱۰۰ نفر بودند که غیر از یکی دو نفر بقیه را اعدام کردند».
-«برادر دیگرم، محمد سیداحمدی ۲۵ساله در بهمن ۱۳۶۴ دستگیر و هیچگاه برای او حکمی صادر نشد و در مرداد ۱۳۶۷جزء اولین گروههایی بود که در اوین اعدام شد».
-”درآبان ۱۳۶۷ به مادرم اطلاع دادند به اوین برود و به او دوساک تحت عنوان وسایل محسن و محمد داده بودند که حاوی چند قطعه پوشاک بود که البته متعلق به برادرانم نبود. اعدامها آنقدر زیاد بود که امکان جدا کردن وسایل را نداشتند. قاطی شدن وسایل فقط مربوط به خانواده ما نبود در مورد بسیاری از زندانیان اتفاق افتاده بود».
-حسین سید احمدی افزود: «بزرگترین برادرم علی سیداحمدی که سه سال درزندانهای شاه بود نیز در ۱۰ شهریور ۱۳۹۲ در قتل عام اشرف به همراه ۵۱ مجاهد دیگر قتل عام شد. مزدوران رژیم به علی که مجروح شده بود در درمانگاه اشرف تیر خلاص زدند. مجاهد شهید فاطمه ابوالحسنی، همسر علی نیز درسال ۱۳۶۱ در حمله پاسداران به محل اقامت آنها درتهران به شهادت رسید. فرزند کوچک او را بعد از شهادت مادرش به زندان اوین بردند و چهار سال آنجا بود و به راشیتیسم مبتلا شد و بعد او را تحویل پرورشگاه دادند».
۱۴- سیدجعفر میر محمدی که برادر و ۵ تن دیگر از اقوام او توسط رژیم آخوندها به شهادت رسیده اند در گواهی خود گفت:
-«برادرم عقیل میرمحمدی در۱۰ اسفند سال ۱۳۶۰ بخاطر هواداری از مجاهدین دستگیر شد. وی در قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ اعدام شد. در آبان همان سال، چند قطعه وسایل شخصی او از جمله یک ساعت مچی شکسته را به پدر و مادرم تحویل دادند و گفتند پسرتان را با حکم خمینی اعدام کرده ایم. او به ۱۰ سال زندان محکوم شده بود که ۷ سال انرا سپری کرده بود. در بهمن ۶۶ بعد از تفکیک و دسته بندی زندانیان با عده ای ازدوستانش به زندان گوهردشت کرج منتقل شد و دربدو ورود درهمانجا درسالن ۱۹ به همراه عده زیادی از مجاهدین درحالیکه هوا بشدت سرد بود لباس آنها را ازتن شان درآوردند وبا کابل و چوب بشدت موردضرب وشتم شدید قراردادند. بعدازچند روز آنها را به ساختمان فرعی ۱۳ و۱۶ فرستادند» .
-«طبق شهادت زندانیان آزاد شده که باعقیل هم بند بودند در فاصله ۱۵ تا ۱۸ مرداد ۱۳۶۷ او را با عده ای ازمجاهدین توسط ناصریان و معاون وی حمید عباسی به نزد هیئت مرگ و سپس به سالن مرگ برای اعدام بردند. کسی که اسامی زندانیان را درراهرو مرگ میخواند و برای اعدام میفرستاد حمید عباسی بود. به گفته شاهدان آنها یک گروه حداقل ۲۵ نفره بودند که باهم اعدام شدند».
-”مجاهد شهید کریم الله مقیمی و برادرش کیا مقیمی که در قتل عام ۶۷ به شهادت رسیدند از اقوام پدری من بودند . مجاهدان شهید رویا رحیمی ۱۶ ساله که در اردیبهشت ۱۳۶۰ در قائم شهر درحین توزیع نشریه مجاهد بهمراه دوستش فاطمه نقره خواجا باشلیک پاسداران درخیابان شهید شد، حسینعلی حاجیان که در آبان ۶۱ درتهران دستگیر و زیر شکنجه شهید شد و یارعلی حاجیان که در اردیبهشت ۶۱ با شلیک مستقیم گشتهای کمیته درتهران به شهادت رسید. هردو برادراز اقوام مادری من بودند».
۱۵-خواهر مجاهد مهناز میمنت که مادر و همسر و دو برادرش به شهادت رسیده اند و سومین برادرش هم پس از ۴ سال زندان ناپدید شده است، در مورد اعدام برادرش محمود میمنت در قتل عام گواهی داد. او گفت:
-”قبل از محمود، برادر کوچکترم مسعود میمنت که دانش آموز بود، در ۱۷ سالگی دستگیر و در ۱۳۶۱ پس ازشکنجه های زیاد اعدام شد. محمود دانشجوی معماری دانشگاه ملی و چهره شناخته شده و محبوبی در بین دانشجویان بود. او در ۶۱ دستگیر و در ۶۵ که محکومیتش تمام شد آزاد شد. اما بفاصله کوتاهی شاید یک یا دو ماه، مجددا دستگیر و در قتل عام۱۳۶۷ اعدام شد. من ماجراهای او را از زبان پدرو برادر کوچکترم و از هم بندان او شنیده ام. پدرم قاضی دادگستری بود که در این رژیم استعفا داد و به وکالت پرداخت».
-«پدرم گفت تا شهریور ۱۳۶۷ خبری از اعدام برادرم محمود در جریان قتل عام نداشت. من با او تلفنی تماس گرفتم تا خبر بگیرم. او گفت اوضاع زندان بهم ریخته است و خانواده ها میگویند دارند فرزندان آنها را می کشند. بعد از این تماس پدرم به پیگیری پرداخت و از اشراقی که او هم قبلاً وکیل بود و پدرم را می شناخت وضعیت محمود را دنبال کرد. همچنین از نیری و سرانجام از پاسداری به نام حمید عباسی اسم برد که در جریان اعدام ها بوده است. بالاخره در مهر ۶۷ بعد از دوندگیهای زیاد به پدرم اطلاع دادند پسرش اعدام شده اما هیچگاه از محل دفن او خبر دار نشدیم. فقط یک ساک کوچک و چند لباس تحت عنوان وسایل محمود به پدرم دادند».
-«در سال ۱۳۸۸ پدرم و برادر کوچکترم منوچهر با زحمت زیاد به فرانسه آمدند و یک دیدار خانوادگی خصوصی با من داشتند. مدتی بعد از بازگشت آنها به ایران، برادرم دستگیر شد و چند ماه در بند ۲۰۹ اوین در انفرادی بود و بعد به بند ۳۵۰ منتقل شد. سپس قاضی مقیسه ای او را به خاطر رابطه با من به ۴ سال زندان، تبعید به برازجان و ۷۴ ضربه شلاق محکوم کرد. من همان زمان شنیدم که برادرم به شرایط وخیم زندان اعتراض داشته. در مهر ۱۳۹۲ به ما گفتند او آزاد شده اما من تا همین امروز از او هیچ خبری ندارم. پدرم هم تا زمان فوتش به من اظهار بی اطلاعی می کرد. به واقع من نمی دانم آیا او را سربه نیست کرده اند یا بلایی به سرش آورده اند که مطلقاً با من تماسی نگیرد...»
۱۶- خواهر مجاهد مهری حاجی نژاد زندانی سیاسی از سال ۶۰ تا ۶۵ یکی دیگر از شاهدان بود که ۳ برادر و همسرش به شهادت رسیدند و چهارمین برادرش اسد حاجی نژاد به دلیل هواداری از مجاهدین در سال ۱۳۶۲ از سفر به خارج برای درمان سرطان ممنوع شد به همین خاطر در سال ۶۵ درگذشت. او در گواهی خود گفت:
-«من در مرداد ۱۳۶۰ دستگیر شدم و تا خرداد ۱۳۶۴ در اوین بودم و سپس به گوهردشت منتقل شدم و حدود یک ماه آنجا بودم. تیر ۱۳۶۴ به قزل حصار منتقل شدم. در فروردین ۱۳۶۵ مجدداً به اوین منتقل و در اردیبهشت سال ۱۳۶۵ آزاد شدم. برادرم احد در بهمن ۱۳۶۰در تجریش در رویارویی با پاسداران کشته شد. برادر دیگرم صمد در مرداد ۱۳۶۱ دستگیر و زیرشکنجه به شهادت رسید. سومین برادرم علی، در مرداد ۱۳۶۷ در جریان قتل عام در گوهر دشت سر به دار شد».
-”علی در آبان ۱۳۶۰ دستگیر شد. ابتدا در اوین بود و سپس به قزل حصار منتقل شد. از اواخر ۱۳۶۲ ناپدید شد تا اینکه آذر ۱۳۶۳ که مادرم ردّ او را در زندان گوهردشت پیدا کرد. در این فاصله، مادرم به هر کجا میرفت، میگفتند اصلا چنین زندانی وجود ندارد. وقتی مادرم او را درگوهردشت پیدا کرد معلوم شد درخانه های امن سپاه درکرج زیر شکنجه بوده است. علی در آخرین ملاقات در اوایل بهار ۶۷ به مادرم گفت اوضاع درزندان مبهم و مشکوک است، زندانی ها را دارند جابجا میکنند، یکسری بندها را دارند تفکیک میکنند معلوم نیست میخواهند چکار کنند، ممکن است که دیگر ملاقات نداشته باشیم...».
-«من بعد از آزادی از زندان، دوبار با استفاده از شناسنامه خواهرم به ملاقات علی رفتم چون به خودم من ملاقات نمیدادند. در ملاقات با علی از یک فرصت کوتاه استفاده کردم و با اصرار از او خواستم پایش را به من نشان بدهد و به چشم دیدم که بعد از مدتها هنوز آثار
شلاق و شکنجه شدید را با خود داشت. همچنین بخاطر ضربات شدیدی که به سر او وارد کرده بودند، همواره سردردهای بسیار سختی داشت. ملاقات با برادرم از بهار ۶۷ قطع شد. تا اینکه در تابستان مادرم از طریق بقیه مادران خبر دارشدکه بچه ها را دارند اعدام میکنند. هرروز جلوی اوین یا گوهردشت میرفت تا ردی از برادرم علی پیدا کند. اواخر شهریور یا اوایل مهر به مادرم گفتند برو ۴۰روز دیگر به تو خبر میدهیم...».
-«۴۰ روز گذشت و قبل از اینکه مادرم برود یک پاسدار به خانه مادرم آمد وگفت خودت فردا به گوهردشت نیا، یک مرد از خانواده تان بیاید. مادرم گفت بچه هایم راکشته اید کسی را ندارم خودم میآیم. مادرم با همسایه مان به گوهردشت رفتند. آنجا سه پاسدار نشسته بودند گفتند پسرت دشمن جمهوری اسلامی بود او را کشتیم. مادرم گفت از دست شکنجه های شما راحت شد و به آنها گفت آیا از خدا نمی ترسید که بچه های ما را میکشید مگر چه کرده بودند؟ پاسداران پرسیدند که آیا پسردیگری هم داری که مادرم گفت نه ندارم ولی ایکاش داشتم که با شما می جنگید. سپس پاسداران یک گونی کهنه برنج که داخل آن وسایل برادرم بود به مادرم تحویل دادند. یک دست لباس با ساعت مچی و عینک و یک طناب دار که مادرم با دیدن آن از حال رفت و همسایه مان گونی را از او گرفت. اما پاسداران دست برنداشتند و در همان وضعیت وقتی مادرم چشم باز کرد به او اخطار دادند حق مراسم عزاداری نداری! مادرم آنقدر برانگیخته بود که گفت برایش عزا نمیگیرم، برایش عروسی میگیرم. پاسداران گفتند خودت هم منافق هستی، اگر خطا کنی خانه ات رابا لودر روی سرت خراب میکنیم».
-«زندانیان آزاد شده به مادرم گفته بودند علی را روز ۸ یا ۹مرداد درگوهردشت اعدام کرده اند. آنها به مادرم گفته بودند که ناصریان و عباسی و لشکری زندانی ها را به سالن مرگ میبرند».
-«مادرم سه بار مخفیانه به عراق آمد و تعدادی عکس و وسائل مثل عینک و ساعت و اسم شهدای قتل عام را آورد که درموزه شهداست. او همواره از ناصریان و داوود لشکری و بیات و جواد شش انگشتی و حمید عباسی به عنوان قاتل پسرش اسم می برد. او میگفت بسیاری از زندانیان که بعد از قتل عام آزاد شده بودند، مانند سیامک طوبایی و حمید موسوی و همسرش سیما و جواد تقوی و طیبه حیاتی سر به نیست شدند».
خواهر مجاهد مهری حاجی نژاد یک مجموعه از اسناد مربوط به جنایات رژیم در زندانها و نقش حمید نوری را از طریق دادستانی آلبانی مضافا بر یک نسخه از کتابش «آخرین خنده لیلا» (خاطرات زندانهای رژیم آخوندی) را در اختیار دادستانی سوئد قرار داد.
۱۷-خواهر مجاهد خدیجه برهانی که ۶ برادر مجاهد و همسر یکی از برادرانش در رژیم آخوندی به شهادت رسیده اند و سرنوشت خانواده آنها آینه تمام نمایی از جنایت های این رژیم است گواهی داد:
-«بزرگترین برادر خانواده، محمد مهدی برهانی زندانی سیاسی زمان شاه بود. وی در مرداد ۶۱ دستگیر و در زندان اوین زیر شکنجه به شهادت رسید. وی به هنگام شهادت ۲۷ ساله بود. محمدعلی برهانی ۲۴ ساله، درشهریور۱۳۶۰ در قزوین اعدام شد. پیکر او را به شرط نگرفتن مراسم، تحویل پدربرهانی دادند اما مردم بطور گسترده در تشییع جنازه او شرکت کردند. دو برادر دیگر، احمد برهانی ۲۷ ساله در قتل عام زندانیان در اوین در مرداد ۶۷ و محمد حسین برهانی ۲۵ ساله در مرداد ۶۷ در گوهر دشت اعدام شدند.
مجاهد شهید مینو محمدی همسر محمد مهدی برهانی در جریان قتل عام زندانیان سیاسی در قزوین به شهادت رسید.
همچنین محمد مفید برهانی در عملیات فروغ جاویدان و محمدحسن برهانی در عملیات چلچراغ به شهادت رسیدند».
خواهر مجاهد خدیجه برهانی، تنها بازمانده این خانواده، در سال ۶۰ در حالیکه ۱۲ سال بیشتر نداشت دستگیر شد و بعد از ۸ ماه با وثیقه سنگین توسط پدرش آزاد شد. پدر این خانواده آقای سید ابوالقاسم برهانی یک روحانی سرشناس و مبارز بود که از همان ابتدا به مخالفت با خمینی و سیاستهای ارتجاعی اش پرداخت و به همین خاطر خمینی دستور داد خلع لباس شود.
خدیجه برهانی نحوه شهادت محمد حسین در زندان گوهر دشت و نقش دژخیم حمید نوری را همچنان که در سال ۱۳۷۸ در کتاب قتل عام زندانیان سیاسی هم منتشر شده است توضیح داد. وی افزود: بعد از دوندگی های زیاد فقط ساعت مچی محمد حسین را که در زمان اعدام به دست داشته به پدرومادرم دادند.
۱۸-خواهر مجاهد پروین پوراقبال در گواهی خود از جمله گفت:
- “سال ۶۰ در حالیکه ۱۵ ساله بودم دستگیر شدم. مادرم را با من دستگیر کردند. شکنجه شدم و برایم اعدام مصنوعی ترتیب دادند... مجددا در سال ۶۵ وقتی قصد پیوستن به ارتش آزادیبخش را داشتم دستگیر شدم. مبشری در یک دادگاه ۵ دقیقه ای مرا به ۵ سال زندان محکوم کرد. در اینجا حمید عباسی و حداد (زارع دهنوی) و مقیسه و سرلک بعضا به بند می آمدند و سوال میکردند که آیا سازمان را قبول دارید و به ما فشار می آوردند که بجای مجاهدین بگوییم منافقین. عباسی مجاهدین شهید اشرف فدایی و منیره عابدینی را شکنجه کرده بود».
خواهر مجاهد پروین پوراقبال اعتراض کرد چگونه است که مزدوری به نام ایرج مصداقی ادعا کرده است که دادستانی سوئد به درخواست او با مجاهدین در آلبانی مصاحبه میکند. نماینده دادستان توضیح داد که این پرونده توسط دادستانی و پلیس سوئد پیش برده میشود و هرکس مدعی شود که در پیش بردن آن نقش دارد، دروغ میگوید.
۱۹- خواهرمجاهد دکتر خدیجه آشتیانی که از اردیبهشت ۱۳۶۱ تا اواخر سال ۱۳۶۴ در زندان بوده است در گواهی خود گفت:
-«من چندین بار هنگام ملاقاتهای خانواده ام در قزل حصار، حمید عباسی را بدون چشم بند دیده ام. در واقع او همیشه همراه مقیسه ای و سایه او بود. یک بار در ملاقات مادرم داشت با اشاره به من چیزی میگفت، مقیسه ای او را کشید و به دیوار کوبید که چرا داری با اشاره با دخترت صحبت میکنی؟».
-«برادرم مجاهد شهید مهدی آشتیانی، ۱۹ سالش بود که در سال ۱۳۶۳ دستگیر شد و ۸ سال حکم گرفت. فقط یکبار در عید ۶۴ از پشت شیشه و با گوشی با او ملاقات کردم. مهدی را سال ۶۵ به گوهر دشت بردند. مقیسه ای با نوری و بقیه پاسداران با زندانیان در گوهر دشت برخورد کرده بودند و خرداد ۶۷ بیش از ۱۲۰ نفر را جدا کردند و به اوین بردند. ما همان موقع شنیدیم که این عده را برای اعدام به اوین بردند، اما نمیخواستیم این حرف را باورکنیم».
-”مهدی در اخرین ملاقاتش قبل از اعدام به مادرم گفت که دو روز است که تلویزیون را از اتاق ما برده و روزنامه هم ندادند و وضع غذا هم نامرتب است. به برخی زندانیان گفته اند میخواهیم همه شما را اعدام کنیم، نیازی به غذا ندارید. البته اگر ما را اعدام کنند از سرنوشت مان با آغوش باز استقبال میکنیم و به همه بگویید مرا حلال کنند و ببخشند...».
-”بعداً ملاقاتهای زندانیان سیاسی در کل ایران قطع شد. اما ما مستمر به جلوی اوین میرفتیم. وقتی ما جلوی زندان اوین بودیم برخی اوقات پاسداری میامد و اسامی چند نفر را میخواند و میگفت اینها اعدام شده اند بروید و ساکشان را بگیرید. یکی از آنها مجاهد شهید مسعود مقبلی بود که پدرش هنرمند معروف عزت الله مقبلی بود که بخاطر تاثر ناشی از اعدام پسرش سکته و فوت کرد».
-”روز ۲۶ ابان ۶۷ پاسداری به خانه ما آمد و به مادرم گفت که مهدی را اعدام کردیم و فردا بیایید کمیته تهران پارس ساکش رابگیرید. فردا به کمیته تهران پارس رفتیم. برادرم به داخل رفت و ساک مهدی را گرفت».
-«در سال ۱۳۶۹ من و خواهرم مریم تصمیم گرفتیم به سازمان بپیوندیم اما دستگیر شدیم و من یک سال در زندان و تحت فشار و شکنجه بودم. خواهرم مریم بعد از آزادی با سازمان ارتباط برقرار کرد و مجدداً میخواست از کشور خارج شود. او روز ۱۰ مهر ۷۱ از خانه خارج شد و دیگر برنگشت و ما مطمئن بودیم دستگیر شده است. ما به دنبال او به زندانها رفتیم. در مقابل زندان اوین به مادرم گفتند مریم دستگیر شده اما مادرم هر چقدر پیگیری کرد ملاقات ندادند و نهایتاً گفتند به پزشکی قانونی بروید. ولی در پزشکی قانونی هم او را پیدا نکردیم. مادرم دوباره رفتن و پرس و جو در زندانها را شروع کرد. اما همگی منکر شدند و می گفتند ما او را دستگیر نکردیم. از آن پس مادرم هر هفته از شنبه تا چهارشنبه هر روز برای پیدا کردن مریم به یک محل میرفت و همه اظهار بی اطلاعی میکردند. نهایتا در شهریور ۷۲ پاسدار عباسی به مادرم گفت، میخواست نزد مجاهدین برود او را کشتیم!».
۲۰-بازی «چند وجهی » اطلاعات آخوندها در پرونده دژخیم حمید نوری از طریق مزدور ایرج مصداقی توسط شماری از شاکیان و شاهدان مورد اشاره قرار گرفت.
-اصغر مهدیزاده در گواهی خود گفت: «من در سال ۱۳۶۲ در بند ۱۹ گوهردشت با ایرج مصداقی بودم. وقتی شرایط سخت و سرکوب زیاد شد. یک روز او را بیرون بردند و بعد از سه چهار ساعت به بند برگشت وسط سالن صبحی رییس زندان و چند پاسدار میز گذاشته بودند مصداقی پشت میز رفت و سازمان و تشکیلات بند را محکوم کرد و تعهد داد که به قوانین زندان پایبند باشد... او را هر از گاهی بیرون می بردند و بر میگرداندند».
- اکبر صمدی در گواهی خود گفت:”روز ۱۰ مرداد ۱۳۶۷ داوود لشکری به بندمان آمد. گفت محکومیت ۱۰ ساله و بالای ۱۰ سال بیرون بیایند. سمت راست من ایرج مصداقی نشسته بود، نیم خیز شد، لشگری به او گفت تو نمیخواهد بیایی، بشین. پیش از این هم داوود لشکری هوای او را داشت».
- محمود رویایی خاطرنشان کرد حتی یک بار هم ندیده است که مصداقی مانند سایر هواداران مجاهدین مورد ضرب و شتم پاسداران قرار گرفته باشد.
-حسین فارسی با نشان دادن توییت ایرج مصداقی به تاریخ ۴مهر ۹۹ بخش دیگری از بازی اطلاعات آخوندها برای لوث کردن جنبش دادخواهی را مورد تأکید قرارداد. مزدور مزبور در توییت خود به نحوی ابلهانه نوشته بود: «بنا به درخواست مکرر ما شاکیان اصلی پرونده، پلیس سوئد برای تحقیق به آلبانی میرود». نماینده دادستان گفت این پرونده و مراحلی که طی می کند دست هیچکس جز قضاییه سوئد نیست.
- محمد زند و مجید صاحب جمع با ذکر سوابق و استناد به اطلاعیه ۲۴ آبان ۹۸ کمیسیون امنیت و ضد تروریسم شورای ملی مقاومت و نوارهای صوتی مقیسه ای و رازینی یادآوری و خاطرنشان کردند در حالیکه مامور رژیم میخواست دستگیری حمید نوری را سورپریزی تر و تازه جلوه دهد، معلوم شد که مقیسه ای از قبل خبر داشته که قرار است نوری در این سفر دستگیر شود. او به صدای خودش میگوید خلبان ایرانی و زن مطلقه، دادگاه و اطلاعات و پلیس سوئد را از رفت و آمدهای حمید نوری به این کشور مطلع کرده بودند. اما در سناریوی وزارت اطلاعات، مصداقی میخواست چنین جلوه بدهد که گویا موضوع برای دادگاه و اطلاعات و پلیس سوئد ناشناخته و نا معلوم بوده است».
۲۱-گواهی های مجاهدین در اشرف ۳ دربارة قتل عام زندانیان سیاسی و نقش دژخیم حمید نوری(عباسی) که استماع آن ۱۰ روز به درازا طول کشید، گوشه هایی از مشاهدات شماری از مجاهدانی است که یا خودشان یا اعضای خانواده آنها شاهد یا قربانی قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ بوده اند. حوزة گواهی‌ها هم اساسا محدود به زندان گوهردشت و سوژة آن حمید نوری فقط یکی از هزاران جانی وقاتل و شکنجه‌گر دست‌پروردة این رژیم در ۴۲ سال گذشته است.
این گواهی‌ها مربوط به زندان گوهردشت واندکی از اوین است از سوی کسانی است که از قتل عام در این دو شکنجه‌گاه جان بدر برده اند. اما بسیار است زندانهایی در سراسر ایران که همه زندانیان آنها را قتل عام کردند وحتی یک نفر هم زنده نمانده تا روایتگر واقعه باشد. اگر ابعاد آنچه در آن ماهها درتمامی زندانها چه در تهران و چه در سراسر ایران گذشته را در نظر بیاوریم جای هیچ تردیدی نمیگذارد که قتل عام ۱۳۶۷ بزرگترین جنایت سیاسی بعد از جنگ جهانی دوم است. جنایتی که مسئولانش همچنان در راس هرم قدرت در میهن اشغال شده ما هستند.
۲۲-تردیدی نیست که دژخیم حمید نوری (عباسی) با هر معیاری مرتکب جنایت علیه بشریت شده و باید مجازات شود. در عین حال ابهامی وجود ندارد که در رده های بسیار بالاتر از او، جانیانی مانند حسینعلی نیری، مصطفی پور محمدی، علی مبشری، غلامحسین اژه ای، اسماعیل شوشتری، مرتضی اشراقی و... انبوهی آخوند و پاسدار جنایتکار هستند که در قتل عام زندانیان سیاسی مرتکب جنایات بسیار شده و سزاوار کیفر هستند. واضح است که سردمداران و سرکردگان گذشته و حال رژیم، مشخصاً خامنه‌ای، رئیسی، روحانی و سایرین، بالاترین مسئولیت را در قتل عام ۶۷ و اعدامهای بعد از ۳۰ خرداد ۶۰ تا کشتار جوانان شورشگر در قیام آبان ۹۸ به دوش می کشند. به واقع هیچیک از سردمداران رژیم نیست که دستش بخون فرزندان این میهن آلوده نباشد و مرتکب جنایت علیه بشریت نشده باشد.
۲۳-تردیدی نیست که رژیم با گروگانگیری و شانتاژ و ارائه مشوقهای تجاری و سیاسی تلاش می کند دژخیمانش را از عدالت برهاند. آخوندها ۴۰ سال است که از یک سو به جنایات تروریستی در کشورهای مختلف مبادرت می کنند و از سوی دیگر شهروندان اروپایی و آمریکایی یا افراد دو تابعیتی را به گروگان میگیرند تا با تروریستها و دژخیمان دستگیر شده خود مبادله کنند. سیاست مماشات باعث شده است رژیم همچنان به تجارت جنایتکارانه و ننگین با جان انسان های بیگناه ادامه دهد. همزمان با تشکیل دادگاه اسدالله اسدی دیپلمات تروریست رژیم آخوندها در بلژیک، به ناگهان اعلام شد که حکم جنایتکارانه اعدام دکتر احمد رضا جلالی که سه سال پیش توسط دیوانعالی آخوندها تایید شده بود، بزودی اجرا میشود. این در حالیست که ظریف وزیر خارجه آخوندها وقتی در مورد گروگانهای خارجی در ایران مورد سوال قرار میگیرد، بنحو مسخره ای پاسخ میدهد قضاییه ما مستقل است، اما روز ۱۳ آذر وقیحانه گفت «ایران چندین پیشنهاد را درباره تبادل زندانیان روی میز گذاشته است. هر زمان که احتمال تبادل وجود داشته باشد، این کار انجام خواهد شد. ما در این فرایند مشارکت میکنیم. این به نفع همه خواهد بود».
۲۴-کمیسیون قضایی، با یادآوری اینکه در بردن دژخیم نوری از عدالت به هر بهانه ای، اقدامی بر ضد عدالت و در جهت تشویق رژیم به خونریزی و تروریسم بیشتر است، تاکید میکند اجرای عدالت در مورد دژخیمان و تروریست های رژیم آزمایش بزرگ اتحادیه اروپا و کشورهای عضو در پایبندی به ارزشهای دمکراتیک و اصول جهانشمول حقوق بشر است. تنها با یک سیاست قاطع در مقابل دیکتاتوری مذهبی، می توان به تجارت در مورد جان و خون انسان های بی گناه پایان داد. هر گونه نرمش و امتیاز در برابر این رژیم مشوق جنایت است. کمیسیون نسبت به شانتاژ و هرگونه فشار و بازیهای سیاسی رژیم علیه سوئد هشدار میدهد.
۲۵-مقاومت ایران همچون پرونده دیپلمات تروریست و مزدوران در بلژیک، تمام تلاش خود را برای قرار دادن جنایتکاران در برابر عدالت در سطح جهانی و در کشورهای اروپایی به عمل می آورد. اما ابهامی نداریم که دادگاه بزرگ خلق قهرمان ایران که بر خرابه نظام جنایت ولایت فقیه با رعایت کلیه موازین حقوقی و استانداردهای برسمیت شناخته شده بین المللی بر پا خواهد شد تنها پاسخ واقعی و تاریخی این جنایت های وصف ناپذیر است. آن روز ابعاد جنایت آخوندها و مظلومیت خلق محروم ایران و فرزندان مجاهدش برای همه جهان و تاریخ عیان خواهد گردید.
شورای ملی مقاومت ایران
کمیسیون قضایی
۲۵ آذر ۱۳۹۹
