وزارت اطلاعات بازگشت غلامعلی میرزایی به ایران را به همکاری کامل اطلاعاتی و تبلیغاتی علیه مجاهدین در آلبانی مشروط کرده بود. بخش فارسی بی بی سی در ۲۰آبان ۱۳۹۸ گزارش کرد: «غلام میرزایی در جستجوی کمک به سفارت ایران در تیرانا رفته است و خانواده او هم در تهران با مسئولین مذاکره کرده اند. او هنوز پاسخی نگرفته است و در نتیجه بدون گرفتن شهروندی، بدون گذرنامه و در آرزوی بازگشت به خانه انتظار می کشد».
مزدور مزبور یک اسیر جنگی بود که نزدیک به ۹ سال در اردوگاههای اسرا درعراق بسر برد و درحضور صلیب سرخ جهانی، خواهان پیوستن به ارتش آزادیبخش ملی ایران شد. او مانند سایر اسیران جنگی که خواهان پیوستن به مجاهدین بودند، سه نوبت توسط صلیب سرخ مورد مصاحبه انفرادی و خصوصی قرار گرفت. بعد از جنگ و اشغال عراق نیز بارها توسط نیروهای امریکایی و نمایندگان ملل متحد، کمیساریای عالی پناهندگان و حکومت عراق مصاحبه شده بود. پس از انتقال به آلبانی هم مجاهدین او را مخیر کردند به دنبال زندگی مطلوب خود برود اما وی مجدداً متقاضی عضویت در سازمان گردید.

اما در سال ۹۶ در ارتباط با زن و پسرش در ایران قرار گرفت و برید. علی میرزایی، پسر غلامعلی، از سالها پیش با وزارت اطلاعات در ارتباط بود و بارها برای مأموریت‌های جنایتکارانه علیه مجاهدین به عراق اعزام ‌شده بود. علی میرزایی و مادرش فرشته مهدیان ازجمله مأمورانی بودند که بطور مکرر به همراه سایر مزدوران برای جاسوسی و شکنجه روانی مجاهدین به اشرف و لیبرتی اعزام میشدند.
غلامعلی میرزایی در اردیبهشت ۹۷ همراه با دو مزدور دیگر (موسی دامرودی و عظیم میش‌مست) به سفارت رژیم در آلبانی رفت و خواستار بازگشت به ایران نزد خانواده اش شد. اما سفارت رژیم بازگشت آنها را مشروط به جاسوسی و لجن‌پراکنی علیه مجاهدین کرد و از این پس او در همکاری با مأمور دیگری به نام حسن حیرانی وظایف محوله را انجام میداد. وی همچنین با یک مأمور وزارت اطلاعات در داخل ایران بنام علی مرادی در ارتباط بود.

شورای ملی مقاومت ایران
کمیسیون امنیت و ضد تروریسم
۷ دی ۱۳۹۹