سرمقاله فیگارو
10 ژوئن 2010
به قلم «پییر روسلین»

مجازاتهایی که در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسیدهاند برنامه هستهای ایران را متوقف نخواهند کرد، همانطور که مجازاتهای قبلی نتوانسته بودند این برنامه را متوقف بکنند. برای اینکه این قطعنامه به تصویب برسد مجازاتهای شدید در آن درج نشده بود.

با این حال همانطور که هیلاری کلینتون گفته است این سری مجازاتها در میان چهار سری مجازاتهایی که از دسامبر 2006 تا کنون به تصویب رسیدهاند معنیدارترین مجازاتها هستند، ازجمله به لحاظ دیپلماتیک. اولا به تصویب رسیدن این مجازاتها به مثابه پایان سیاست گشایشی است که آمریکا در قبال تهران در پیش گرفته بود و این امر در واقع به معنی شکست سیاست دست دراز شده اوباما است که او پس از ورودش به کاخ سفید آن را طی 16 ماه دنبال کرده بود. این سیاست بسیار بیشتر از آنچه در ابتدا پیش بینی شده بود ادامه یافت.

رژیم ملاها که به علت انتخابات تقلبی یک سال پیش آسیبپذیرتر شده است از فرصتی که در اختیارش قرار گرفته بود استفاده نکرد. شش ماه پس از پاسخ منفی رژیم ایران به پیشنهاد ارائه شده در مورد مبادله اورانیوم، این رژیم وانمود کرد که یک پیشنهاد مشابه که توسط ترکیه و برزیل ارائه شده بوده را پذیرفته است. ولی در همان زمان اضافه کرد که این حق را برای خود محفوظ میداند که فعالیتهایش در زمینه غنی سازی اورانیوم را ادامه بدهد.

اورانیوم غنی سازی شده در ایران خواهد توانست برای ساخت یک بمب اتمی مورد استفاده قرار بگیرد. طرح ارائه شده توسط ترکیه و برزیل قابل قبول نبود. قطعنامه 1929 بسیار معنیدار است، ازجمله به این دلیل که ترکیه و برزیل، دو کشور رو به رشد، به آن رای منفی دادند. این دو قدرت جدید خواستشان این است که نظراتشان را بر جهان تحمیل بکنند و خودشان را از 5 عضو دائمی شورای امنیت، ازجمله از روسیه و چین، متمایز بکنند.

این یک تغییر چشمگیر و دراز مدت در صحنه بین المللی است و تاثیرات آن از مسئله ایران فراتر خواهد رفت. البته برزیل و ترکیه تلاش خواهند کرد که میانجیگریشان را ادامه بدهند. در عمل نتیجه این قطعنامه این خواهد بود که فشارها بر روی رژیم ایران افزایش خواهد یافت و این رژیم به لحاظ دیپلماتیک بیش از پیش منزوی خواهد شد.

مجازاتهای سازمان ملل برای مجازاتهای دیگری که در آمریکا و اتحادیه اروپا در حال آماده سازی هستند راه را هموار خواهد کرد. قطعنامه 1929 همه مسائل را حل نخواهد کرد ولی این سیاست تنها آلترناتیو موجود بوده است، زیرا یک عملیات نظامی عواقب غیر قابل محاسبه ای در بر خواهد داشت.