حوالی ساعت 12 به منزل مسعود می رسیم و خانواده با روی گشاده به استقبالمان می آیند و ما از دیدار دوباره شان شادمان می شویم. کمی بعد با رسیدن مادر سهراب و مادران عزادار رشت جمعمان تکمیل می شود.

در فرصت باقیمانده مادران کرمانشاه ، رشت و تهران هریک از ظلمهایی که در حق خود و فرزندان حق طلب و بی قرارشان در هر خطه از این خاک پهناور و حق پرور ،‌از بیمها و نگرانیها و از امیدها و آرزوهای خود گفتند و یکبار دیگر دردهای مشترک خود را یادآور شدند . از اجرای احکام اعدام ، از قهقهه مستانه آمران و عاملان جنایات ،‌از دربند بودن زندانیان عقیدتی و سیاسی ،‌آنان از دشواری و در عین حال لزوم راه مبارزه با خشونت افسار گسیخته ،‌با روش های بدون خشونت صحبت کردند و اینکه چقدر باید صبور و در عین حال هوشیار ، همواره پیگیر ، قاطع و خستگی ناپذیر بود.

حوالی ساعت 16 به قصد حضور بر سر مزار حرکت کردیم. در طول مسیر با دیدن مناظر بکر و زیبای شمال با خود فکر می کردم مسعود با آشنایی و آموختن از این محیط چه درخواست بجا و ساده ای داشت اگر می خواست که زندگی آزاد و زیبا را برای خود و دیگران بسازد و چه کج اندیشند آنان که او را به این جرم به گلوله بستند.

مسعود در بقعه آقا سید شفیع روستای خشکبیجار از توابع رشت ،‌در محلی بسیار زیبا و مصفا,‌ جایی که به گفته پدر مسعود بسیار طبیعتش را دوست می داشت در خاک آرمیده است.
مراسم سالگرد بر سر مزار با یادآوری خاطراتی از مسعود از زبان مادرش و دل نوشته هایی از مادر سهراب آغاز شد
در ادامه برادر مسعود شعری از سیاوش کسرایی که بسیار مورد علاقه مسعود بود خواند:


دلم از مرگ بیزار است
که مرگ اهرمن خو آدمی خوار است
ولی آن دم که ز اندوهان روان زندگی تار است
ولی آن دم که نیکی و بدی را گاه پیکاراست
فرو رفتن به کام مرگ شیرین است
همان بایسته آزادگی این است

یکی از مادران سخنرانی کوتاهی با یاد تمام شهدای راه آزادی ایراد کرد و در نهایت مراسم با سرود خوانی مادران به یاد تمام شهدای آزادیخواه و جانباختگان راه دمکراسی، با شکوه و آنگونه که بایسته مسعود و مسعودهای این سرزمین پهناور است خاتمه یافت .
روحش شاد – یادش گرامی و راهش پر رهرو باد
یک مادر عزادار
30 خرداد 1389
انتشار: فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران