ابعاد وخامت اوضاع بحدی روبه وخامت گذاشته که حتی رسانه‌های رژیم آن را با عناوینی مانند « فرستادن مردم به میدان مین کرونا» تشبیه کرده‌اند.
براین منطق در نبود حمایتهای دولتی، فشارهای مالیاتی، وجود تورم و گرانی افسار گسیخته، بسیاری از خانوارها به‌ویژه اقشار ضربه‌پذیر با بحران معیشتی روبه‌رو شده‌اند.
یک نمونه این وضعیت بحرانی را خبرگزاری حکومتی ایلنا (۱اردیبهشت ۱۳۹۹) در گزارشی این‌گونه به تصویر کشیده است: «یک زن آرایشگر تهرانی می‌گوید: به‌دلیل دو ماه بیکاری، حتی پول نان و تخم‌مرغ هم نداریم. این وضعیت، گریبانگیر سه میلیون زن سرپرست خانوار در کشور است».
ترجمان این جملات به‌معنای وجود فقر گسترده در سایه بروز اپیدمی ولایت در سراسر جامعه می‌باشد.
وجود رکود شدید اقتصادی، افت تولید و به تبع آن رشد بیکاری از یک‌سو و از طرف دیگر هزینه‌های سرسام‌آور زندگی به‌ویژه در شهرهای بزرگ، اکنون حلقه فقر را برگردن میلیون ها خانوار ایرانی انداخته است.
سخن از گسل‌هایی مانند زنان خانوار، کارگران و زحمتکشان، خیل عظیم بیکاران، کودکان کار و خیابانی و اقشار تهی دست می‌باشد که بنابرداده‌های حکومتی اکنون قریب ۶۰میلیون ایرانی را در کام خود فرو برده است.
در این راستا حذف بسیاری از اقلام و نیازمندیهای روزمره، بهداشت و درمان و یا هزینه‌های آموزشی تبعات مخربی بر روح و روان جامعه گذاشته است. به این وضعیت نیز باید به عدم کمکهای دولتی در این شرایط سخت اشاره نمود، تا بدین سان پازل فشار بر مردم روشن‌تر شود.
این زن دردمند در ادامه می‌گوید: «کاش لااقل ماهی دو یا سه میلیون تومان به زنانی مثل من می‌پرداختند؛ به خدا از جایی کم نمی‌شد.حالا ما مانده‌ایم تنها؛ تنها مانده‌ایم با همان یک میلیون تومان وام ناچیزی که قرار است اردیبهشت ماه به حسابم بریزند؛ یک میلیون تومان به چه دردم می‌خورد؛ فقط ماهی نزدیک به دو میلیون تومان، اجاره مغازه می‌دهم»!
به یقین فریاد مردم علیه کلاهبرداری دولت شیخ حسن روحانی می‌باشد، زیرا دولت « تدبیر و امید» که نه به آن امیدی هست و نه تدبیری در آن یافت می‌شود، در اقدامی از پرداخت تنها ۱میلیون تومان وام آن هم با بهره « ۱۲درصد» و باز پرداخت « ۲۴ماهه » خبر داده است.
این رقم ناچیز که توهینی به مردم ایران می‌باشد، به مانند قطره‌ای در دریای رنج و محنت جامعه و بخشی از سیاستهای کلاشی آخوندی است که تلاش می‌کند تا در سایه ویروس کرونا، عامدانه فقر و مصیبت را در کشور ساری جاری نماید.
هم‌چنین این وضعیت مضحک در حالی است که بسیاری از دولتها ضمن قرنطینه کردن جامعه، هزینه‌های زندگی مردم را طی این مدت تضمین کرده‌اند. پرداخت وام یک میلیونی از سوی دیکتاتوری ولی‌فقیه به ترجمان « ۶۰دلار» در ماه است که صد البته حقوق یک روز کارگران ساده در اروپا می‌باشد.
