در تابستان ۶۷ بیش از سی هزار نفر زندانی سیاسی که حداقل ۹۰ درصدشان اعضا و طرفداران مجاهدین بودند به فرمان خمینی و با همدستی چند به اصطلاح قاضی شرع دژخیم اعدام شدند. دستور خمینی شامل حکم اعدام برای مجاهدین و هواداران سرموضع بود و کسانی که توبه می کردند و انزجار نامه می نوشتند اعدام نمی شدند. آن ده درصد هم که از مجاهدین نبودند مبارزینی بودند که تن به "توبه" و همکاری نداده بودند. اما آن نود درصد؛ به تاکید و بر اساس مدارک موجود و حتی بر اساس حکم خمینی، به این دلیل اعدام شدند که به آرمان مجاهدین و رهبری مجاهدین وفادار ماندند. تعداد کمی از زندانیان هوادار مجاهدین یا مبارزین غیرمجاهد نیز به دلایل دیگر زنده ماندند که حالا اغلبشان همراه و در کنار مجاهدین هستند. ایرج مصداقی به گفته خودش با نوشتن انزجار نامه از مرگ نجات پیدا کرده است. او حتی اگر مامور رژیم هم نباشد، حداکثر میتواند دادخواه کسانی باشد که مثل خودش بودند. یعنی کسانی که همکاری کرده و برای نجات از مرگ انزجار نامه و توبه نامه نوشتند. دادخواهی اعضا و هوداران اعدام شده مجاهدین که تا آخرین لحظه دست از حمایت و اعلام وفاداری به سازمان مجاهدین و مسعود رجوی بر نداشتند، به او هیچ ربطی ندارد و فقط بر عهده سازمانشان است. هچکس چنین ماموریتی را به مصداقی نداده است. نه آن سربداران و نه خانواده‌شان و نه سازمانی که به آن تعلق ایدئولوژیک داشتند. سازمان مجاهدین هم همه میدانند که همواره به دنبال دادخواهی خون آن عزیزان و قهرمانان بوده است. و حالا هم در جریان همین دادگاه حمید نوری حد اکثر توانش را برای پیش بردن جنبش دادخواهی شهدای قتل‌عام ۶۷ به کار گرفته است. ایرج مصداقی از سالها پیش با اصرار تلاش داشته است که تعداد اعدام شده ها را به زیر چهارپنج هزار نفر تقلیل بدهد تا از اهمیت موضوع بکاهد. حالا هم در حالی که خود سازمان مجاهدین با جد و جهد دنبال مسئله دادخواهی از قاتلان اعضا و هوادارانش هست، مصداقی دارد خود را مسئول دادخواهی خون آنها جا می زند و به دروغ مدعی می شود که مجاهدین با دادگاه دژخیم نوری همکاری نکرده اند و در همدستی! با رژیم قصد بدر بردن حمید نوری را دارند. ادعایی که مرغ پخته را هم به خنده می اندازد. این جیغ و دادها با هر هدفی که باشد شیادی و حقه‌بازی و در واقع ماموریتی در ادامه همان کم اهمیت کردن و حتی لوث کردن موضوع دادخواهی است. مثل همان مزدور همدست لاجوردی؛ ابراهیم نبوی، که بعد از به خارج گریختن مدعی شد که مردم باید قتل‌عام سال ۶۷ را فراموش کنند، و مردم پاسخش را دادند که "نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم".