در دروازه تاریک مرگ

زندگانی ایستاده است

با قامتی افراشته

از روشنای ابدیت.

چنین است

که این رشتهٌ هستی

با شوق و بیم و امید و درد

نمی گسلد هرگز.

قدیم می رود

تا نو آید

نو می رود

تا نوتر آید

این است قانون هستی ناگزیر

پس بیاندیشیم فراتر از خویش

به نو و نوتر آمدگان.

دلم سخت می گیرد

از آنانکه نمرده

به عزای خویشتن می نشینند.

از میوه امید بچشانید

این مرده های متحرک را

تا با انبانه یی سنگین

از درد و نامرادی ها

روزان را به جستجوی

آزادی و عدالت و رفاه خلق

بگذرانند به عزم و رزم.