ای مایه رنج و ستم و غصه و هم، غم

شد از نفس شوم شما، خلق به ماتم

کُشتید و دریدید و به کس رحم نکردید

ای بی وطنان، شرّ شما از سرِ ما، کم

بردید به غارت و چپاول ز سر ظلم

پیوسته ز هر خانه و هر سفره، دمادم

بر کامِ جهان تلخ چنان زهر هلاهل

اندیشه مسمومِ شما، تلختر از سم

شد دین خدا ملعبه زهد و ریاتان

معبود شما گشت طلا و دُر و درهم

هر روز به اعدام و همه روز شکنجه

در وهم و گمان، دولتتان ایمن و محکم!

غافل شده از عبرت تاریخ، انیران،

رفتند و شما هم بروید، قدر مسلم

بر توسن قدرت چو سوارید، بتازید

ای وای به روزی که کند، اسب شما رَم

تازد به شما پیر و جوان، خُرد و کهنسال

مظلوم و ستم دیده و غارت شدگان هم

القصه! نمانید بر این مسند قدرت

بر بادِ فنا، شحنه و شیخ تا بت اعظم

روزی که تبردار شود خلقِ خروشان

"نه تاک به جا مانَد و نه تاک نشان هم"