... اگر چه گذارم به پیری فتاد

و شمع‌ام

نَفَس های آخر کشد

ولی سر‌خوشم زآنکه ای نازنین

تو را

     دیدم وُ

                دل

                     صفایی

                              گرفت!

شب و ماه و مهتاب و خورشید و روز

در اینجا و آنجا و هرجا که بود

هم‌آغوش من یاس بود وُ دریغ

نه‌ می‌سوخت در جان

چراغی ز عشق

نه دستی

که گیرد غبار از رُخ‌ام

جهان

       بود

           تاریک

                   دَر

                      چشم من!

در آن بی‌کرانه شبِ دوزخی

گرفتم ز چشم تو جامی زلال

دل و دیده و جان شوریده‌ام

به تبیینِ تو

روشنایی گرفت!