جمشید پیمان: بَر شیشه‌های ستبر بی روزن

 

آه ... رفیق

بیگانه نیستم با اشک ِ خشکیده

در ابرهای دیده ات

و می‌شنوم

تلخ‌آوازت را

جا مانده دَر

               ساز

                 خاموشِ

                         آشفته ات.

 

آه... رفیق

تو می‌خواستی

حصارها نباشند، دیوارها نباشند

می‌خواستی ببینی، ببویی

بی احساس دیوار و حصار،

و همه ی هستی را در آعوش کوچت

تنگ بفشری!

 

آه ... رفیق

خواهش ما

تنها عشق بود

و جهان پراز ترتیلی

آغشته در فریاد " قاتلوآ "،

در خروش " اقتلوا "!

 

... و بوسه‌هامان

                   فرومُردند

                            بَر شیشه‌های

                                            ستبرِ بی روزن!