بعدازظهر روز پنجم مارس مراسم روز زن از سوی شورای ملی مقاومت و سازمان مجاهدین برگزار شد. قبل برگزاری این فکر در ذهنم می‌گذشت که در روزهایی که مردم اوکراین در آتش جنگ خانمان‌برانداز می‌سوزند و مردم ایران در آتش فقر و گرانی! دورانی که بنیادگرائی نظام پوسیده جمهوری اسلامی در برابر خواسته‌های مردم ایستاده‌اند. فکر می‌کردم که برگزاری این مراسم شاید مثل سال‌های قبل تأثیر چندانی نداشته باشد و صدای زنان ایران پژواکی نداشته باشد.
این را به تجربه دیده بودیم که بنیادگرائی اسلامی و تفکرات ارتجاعی و زن‌ستیز خمینی و گسترش آن در جامعه جهانی جنبش زنان نمی‌توانست به شکل گذشته راه خود را برای برابری باز کند. بنیادگرائی و تحجر خمینی هم آورد تازه‌ای طلب می‌کند. هماوردی که جنس و ماهیت زن‌ستیز این ایدئولوژی قرون‌وسطایی را بشناسد و خمیرمایه این طرز تفکر را دریابد و راه‌کارهای تازه و نوینی را رقم بزند. در این مبارزات زنان نمی‌توانند حاشیه‌نشین باشند. اگر زنان به خواسته‌های خودآگاه هستند و ارتجاع سد شدیدی در برابر این خواسته‌هاست، باید که رهبری این مبارزات در دست زنان قرار گیرد. مریم رجوی با تکیه به تجربه سازمان و تشکیلاتی که سالیان در مقابل دیکتاتوری‌های شاه و شیخ مبارزه کرده بود، این تضاد را شناخت و توانست برای رسیدن به آرمان‌های برابری، مردان مقاومت ایران را هم در این چالش جدید جهانی همراه سازد؛ مراسم روز زن در سال‌های گذشته مصاف برخورد ایدئولوژی زن‌ستیزانه ولایت‌فقیه و برپائی جامعه‌ای عاری از تبعیض جنسیتی و آزادی بود که تبلور آن برنامه ده ماده‌ای مریم بود. این مراسم مکانی شده بود که زنان محروم و تحت ستم از کشورهای مختلف شرایط خودشان را برای شخصیت‌های شرکت از کشورهای دمکراسی توصیف کنند و مسئولیت آنان را یادآور شوند. حضور نمایندگان زنان و سخنرانی آنان ازجمله از افغانستان، یمن، تونس، مراکش، افریقای جنوبی گزارشی از درد مشترک زنان بود. خواست سخنرانان از شرکت‌کنندگان کشورهای دمکراتیک این بود در برابر سیاست مماشات که سال‌ها بر درد مردم و به‌خصوص زنان افزوده است بایستند و صدای زنان ستم‌کشیده در کشورهای خود باشند.
اما در مراسم رنگ و بوی دیگری داشت که درست در مقابل پیش‌داوری‌های خود من بود.
این احساس در من ایجاد شد که این روز درست در امتداد ۸ مارس ۱۸۷۵ است روزی زنان کارگر کارخانه نساجی نیویورک به خیابان‌ها آمدند و در اعتراض به پائین بودن دستمزد روزانه دست به تظاهرات زدند. پلیس به این تظاهرات حمله کرد و آن را سرکوب کرد و زنان زیادی زخمی و دستگیر شدند. سنگ بنای روز زن مقاومت است و مبارزه برای رسیدن به خواسته‌های برحق.
بیش از شصت زن سخنران همه بر حق مقاومت و مبارزه صحه گذاشتند و این درست همان چیزی بود که مریم رجوی در مورد زنان ایران پرچم‌دار آن بود. بدون هیچ شک و تردیدی موضع‌گیری شخصیت‌های شرکت‌کننده تحت تأثیر شرایط کنونی و به‌طور مشخص حمله نظامی کشور روسیه به اوکراین بود.
مریم رجوی در سخنان خود ازجمله می‌گوید: مقاومت مردم اوکراین نه‌فقط حماسه‌ای در دفاع از شرف و موجودیت این کشور، بلکه نقطه عطفی در احیای فرهنگ ایستادگی و مقاومت در جهان امروز است.
آن‌ها ایستادند و مماشات و انفعال کشورهای غرب را به چالش کشیدند. ایستادند و جهان را به حمایت برانگیختند. آن‌ها ستون فقرات سربازان و مردم خودشان را پر از فولاد کرده‌اند.
بگذارید امسال روز جهانی زن را روز زنان مقاومت اوکراین بنامیم و برای آن‌ها برخیزیم و یک دقیقه کف بزنیم.
ارتباط مستقیم کیرا رودیک نماینده پارلمان و لیسا یاسکو عضو کمیسیون خارجی مجلس از اوکراین شعله‌ای فروزان در میان جمع برافروخت و نشان داد که آنجا پای مبارزه و مقاومت در میان است، هیچ کار راه‌حلی دیگری مشروعیت ندارد.
لیسا یاسکو گفت: ما در اوکراین اکنون در جنگ هستیم. مردان و زنان ما می‌جنگند. ما از شهر کیف با شما هستم. ما زنان مقاومت می‌کنیم و همراه مردان در جنگ هستیم. زنان بسیاری مسلح شده‌اند. این مبارزه ماست و البته مبارزه همه شما.
کیرا رودیک نماینده پارلمان اوکراین-رهبر حزب هولوس در تماس زنده با گردهمایی مقاومت ایران گفت: متجاوزان دچار اشتباه محاسبه شدند، آن‌ها روی جنگندگی زنان حساب نکرده بودند. من تصمیم گرفتم که مسلح بشوم و برای کشورم بجنگم و کلاشینکف‌ام را برداشتم و به مقاومت پیوستم. او اضافه کرد که مقاومت و مبارزه زنان رزمنده ایران و مجاهدین را با زنان اوکراین پیوند می‌دهد.
در این گردهمائی نماینده اتحادیه معلمان آلمان با ۳۸۰ هزار عضو از مبارزات و خواسته‌های برحق معلمان ایران پشتیبانی کرد.
