شُکوهِ

     صبحِ

          فروردین

                 به چشمانم

                             شکوفا شد

زمستان رفت وُ

سرها از گریبان ها برون آیند

نسوزد تیغ سرما

دست و روی رهگذاری را

دل از زیبایی نوروز فرخنده

دوباره غرق رؤیا شد.

افق،

بی انتها آبی‌ست

و خورشید جهان افروز

به زندان ستبر  ظلمت نُه تویِ مرگ اندود *

پنهان نیست.

دلی دیگر نمی‌لرزد

و در شیب و فراز تنگ و تارِ نیمه‌ی بهمن

دگر پایی نمی لغزد

و جانی

از هجوم ظلمت و سرما

هراسان نیست.

درِ میخانه ها باز است وُ

ساقی نیست پیر پیرهن چرکین

یکی شنگ است وُ شورانگیز،

لباسی تازه پوشیدهَ‌ست؛

تارش عشق، پودَش ناز!

در میخانه ها باز است و رندان

سرخوش و مستانه

می نوشند.

و گوش من

پُر است از بانگِ نوشانوش

و من

    مست

             از نگاهِ 

                       شوخ وُ

                                  شادِ

                                      ساقیِ طنّاز.

در میخانه ها باز است وُ

بیمی در دلی دیگر نمی رویَد

به یک دستم

یکی جام پُر از باده،

به دستِ دیگرم

گیسوی رازآمیز دلدارم **

و من؛ چرخان

به آوای دَف شوریده‌جانی

می کنم پرواز!

... میانِ بستر رؤیای شیرینم

من

   آیا

     خواب

           می بینم؟

*مهدی اخوان ثالث در معروف ترین شعرش ــ زمستان ــ

خورشید را اینگونه نشان می دهد:

... و قندیل سپهر تنگ میدان

به زندان ستبر ظلمت نُه تویِ مرگ‌اندود، پنهان است!

**اشاره به این بیت از جلال‌الدین بلخی:

یک دست جام باده و یک دست زلف یار

رقصی چنین میانه‌ی میدانم آرزوست.