طی روزهای گذشته شاهد پیوستن کارگران و نفتگران آزاده به صفوف قیام آفرینان در میهنمان بوده‌ایم.
اعتصابات نفتگران از نخستین ساعات بامداد دیروز در پتروشیمی‌های بوشهر و عسلویه آغاز گردید و بلافاصله به دیگر پالایشگاه‌های کشور مانند دماوند، کنگان و حتی آبادان نیز سرایت کرد.
بر اساس گزارش دریافتی بیش از ۱۰۰۰ کارگر در پتروشیمی‌های بوشهر و دماوند تا ظهر دوشنبه به صفوف اعتصابیون پیوسته‌اند.
همچنین تصاویر منتشره در شبکه‌های اجتماعی و یا گزارشات میدانی، کارگران پتروشیمی عسلویه در استان بوشهر را نشان می‌دهند که در همبستگی با قیام آفرینان و شهرهای شورشی در محوطه پالایشگاه‌ها دست به تحصن زده و نسبت به کشتار نوجوانان، زنان و دختران میهنمان به دست عوامل سرکوبگر حکومتی شعارهای اعتراضی سر داده‌اند.
شعار «شعار مرگ بر خامنه‌ای و مرگ بر دیکتاتور» که در محوطه پتروشیمی عسلویه به گوش می‌رسد، ترجمان این واقعیت است که حرکت‌های اعتراضی کارگران تماماً سیاسی بوده و رأس نظام آخوندی را نشانه گرفته‌اند.
در این رابطه نیز کارگران اعتصابی ضمن برپانمودن «شورای اعتراضات کارگران پیمانی» ازجمله تأکید کرده‌اند: «اکنون زمان آن رسیده تا به‌طور گسترده‌ای دست به اعتراض زده و خود را آماده اعتصابات سراسری و کمرشکن نماییم».
به‌یقین بروز اعتصابات از سوی گسل‌های کارگری به‌ویژه نفتگران در آبادان، صنعت نفت و پتروشیمی عسلویه، پتروشیمی هنگان، دماوند، کنگان و سپس پیوستن کارگران نیشکر هفت‌تپه به آنان، بدان معنا است که ماشینی به نام تأمین منابع مالی برای دیکتاتوری ولی‌فقیه من‌بعد با چشم‌اندازی تیره‌وتار روبرو خواهد گردید.
سخن از درآمدهای سرشاری بالغ‌بر «۱۸۰۰ میلیارد دلار» است که بخش اعظمی از آن‌ها طی چهار دهه حاکمیت ننگین آخوندی برای تأمین دستگاه جهنمی سرکوب، جنگ، ترور، کشتار، ساخت سلاح اتمی، موشک و یا پهپاد هزینه گردیده و بدین‌سان جامعه ایران را به فقر و فلاکت، بیکاری، رکود مالی و اقتصادی و ا زهم پاشیدن شیرازه‌های کشور کشانده است.
براین اساس پیش‌بینی می‌شود، رژیم آخوندی که سالانه با تاراج منابع ملی کشور و به‌ویژه از طریق فروش نفت و یا صادرات پتروشیمی به سرمایه‌های بادآورده دست پیدا می‌کند، با بحران دیگری بنام خفگی مالی روبرو خواهد گردید.
خیز بزرگ کارگران در صنعت نفت ریشه در تاریخ نوین میهنمان دارد. در این رابطه خاطرمان هست که چگونه ۲۰۰ تن از کارگران و زحمتکشان قهرمان در پالایشگاه نفت تهران در ۱۸ شهریور ۵۷، به قیام آفرینان پیوسته و بدین‌سان نخستین شعله‌های سراسری در صنعت نفت را روشن و یکی از بزرگ‌ترین ضربات سیاسی تا قیام مسلحانه را به دیکتاتوری شاه وارد نمودند.
در رابطه با آغاز اعتصابات اخیر از سوی کارگران در صنعت نفت، خانم مریم رجوی ضمن درود به اعتصابیون شجاع، در پیامی ازجمله تأکید کرده‌اند: «آری، همه اقشار مردم ایران یک‌صدا علیه دیکتاتوری و خفقان بپا خاسته‌اند و فریاد می‌زنند: «آزادی». این انقلابی است تا پیروزی».
