« شما شانس برخورداری از خانم مریم رجوی را دارید که برای هدف آزادی جانفشانی می‌کند. .. آتشی در دل او هست که کسی را یارای خاموش کردنش نیست. این است که همه را برمی‌انگیزد و کمک می‌کند که کسانی را که به او باور دارند هدایت ‌‌و رهبری کند. بزعم مشکلات امید دارم که این مقاومت پیروز خواهد شد، حتی اگر آن روز را نبینم، کسانی خواهند بود که آنرا خواهند دید.»  

اسقف ژاک گایو‌ یار دیرینه و همدل و غمخوار مجاهدین و مقاومت و مردم ایران به پدر آسمانیش و ملکوت اعلی پیوست. 
اسقف گایو یکی از برجسته ترین رهبران مترقی جامعه مذهبی فرانسه بود که بدلیل خدمات بیکران انسانی و دیدگاه‌ و عملکرد های ترقیخواهانه اش در زمینه های گوناگون در جامعه فرانسه از احترام و اعتبار عمیقی برخوردار بود و مورد مهر و ‌محبت اقشار مختلف بویژه بینوایان قرار داشت. او کشیشی مترقی و معترض بود  که بدلیل افکار بلند خویش در دفاع از محرومین و حمایت جسورانه اش از موضوعات و مقوله های تابو گونه اجتماعی که برای واتیکان غیرقابل قبول بود، با سلسله مراتب کلیسایی نیز همواره در تضاد و چالش عمیق بود، بنحوی که از رده های بالای رسمی ‌‌سلسله مراتب کلیسایی خروج کرد و عطای برخورداری از اقتدار مذهبی کلیسایی را به لقایش بخشید! سیزده سال را در جایگاه اسقف شهر اورو‌ گذراند. اما بخاطر روحیه سرکشی و اعتراضیش از مسئولیت قبیل معاف و  بعنوان اسقف پارتنیا در آفریقا منصوب شد. این مسئولیت جدید صرفا تیتری بود برای مکانی در آفریقا تهی از سکنه مسیحی که او از آن برای کمک به مردمان فقیر و بی پناهش استفاده می‌کرد.
اما از برجسته ترین وجوه بسیار ارزشمند و فراموش ناشدنی اسقف گایو  نیز باید از  رابطه خاص الخاصش با مقاومت ایران و رهبری آن یاد کرد. حمایت‌های بیدریغ او از مقاومت ایران با توطئه و زد و ‌بند و معاملات ننگین شیراک برای اخراج غیرقانونی پناهندگان ایرانی حامیان مقاومت و برخی اعضای شورای ملی مقاومت به گابن در سال ۱۳۶۶ آغاز شد. او بهمراه بانوی اول فرانسه زنده یاد دانیل میتران از اولین فریادهای وجدان فرانسه در دفاع از این توطئه رذیلانه بودند. آن‌ها به دیدار و بر بالین پناهندگانی که برای بازگشت تبعیدیان اجباری به فرانسه دست به اعتصاب غذا زده بودند حضور یافتند. حمایت‌های او در دفاع از حفاظت مجاهدان پاکباز اشرفی در تمام مراحل دهه های پر فراز و نشیب بلاوقفه تا آخرین دم مسیحایی حیات پرفروغش ادامه یافت. 
البته برای ما که این افتخار را داشتیم تا از نزدیک از محضر گرانقدرش بهره مند و مستفیض گردیم، فقدان اسفبارش بسیار سخت و جگرسوز است. مهربانی و‌ صمیمیت آمیخته با تواضع ستودنیش در نگاه پر مهر و کلام گرم و‌ پرعطوفتش همواره موج میزد. هر بار که با او مواجه می‌شدم در خود در روح و جان خویش احساس آرامشی وصف ناپذیر می‌کردم. مردی از تبار نور ‌‌و رحمت که به گفته خودش  اشرفیان را همچون اعضای خانواده اش بسبار دوست می‌داشت و نیکو می‌نواخت.
 در واقعه ننگین حملات بیشرمانه و جنایتکارانه به دفاتر مقاومت در پاریس در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ توسط دولت مماشاتگر شیراک، عواطف پاک انسانیش به مجاهدین و بطور خاص خانم مریم رجوی به اوج رسید . با درگذشت آبه پیر ، محبوب ترین شخصیت معنوی فرانسه، که وی نیز از حامیان خستگی ناپذیر مجاهدین بود، رسما اعلام کرد که او متعهد می‌شود جای معنوی آن رادمرد فراموشی ناپذیر را برای مجاهدین پرکند و چنین نیز شد. او در کارزار حقوقی برای خروج سازمان از لیست سیاه تلاش چشمگیری داشت.
بدنبال دیدارش از پاپ و واتیکان در سال ۲۰۱۵ در پنجاهمین سالگرد تاسیس سازمان در پیامی که از جان و دلش برخاست چنین گفت؛ « دوستان من تا آخرش بایستید، آنچه که چشمگیر است ماندگاری در مقاومت است. وقتی که بعد از ۵۰ سال هنوز ایرانیانی را می‌بینم که کماکان مقاومت می‌کنند برایم فوق العاده است». او همچنین در پیامش افزود : « شما شانس برخورداری از خانم مریم رجوی را دارید که برای هدف آزادی جانفشانی می‌کند. .. آتشی در دل او هست که کسی را یارای خاموش کردنش نیست. این است که همه را برمی انگیزد و کمک می‌کند که کسانی را که به او باور دارند هدایت ‌‌و رهبری کند.بزعم مشکلات امید دارم که این مقاومت پیروز خواهد شد، حتی اگر آن روز را نبینم، کسانی خواهند بود که آنرا خواهند دید.».
او همچنین در رابطه با قتل عام سال ۱۳۶۷ طی موضعگیریها و سخنرانیهای متعدد این جنایت هولناک را محکوم می نمود و خواهان پیگیری جانیان و دادخواهی قربانیان می‌بود. 
او‌ همچنین از سکوت وقیحانه مطبوعات و اربابان بی مروت دنیا در مورد جنایات رژیم بشدت خشمگین بود و این عمل را قاطعانه محکوم می‌کرد.
در آخرین حضورش که برای مراسم سال نو میلادی به اورسوراوآز آمده بود او را مثل همیشه پرنشاط و سرشار از زندگی و آرامش یافتم. سخنرانیش برخلاف همیشه که کوتاه بود این بار بلند، پر و پیمانه  و با شور و ایمان راستینش از مقاومت ما سخن ها گفت و نکته های زیبایی از وجوه مختلف انرا بازشمرد. 
بعد از اجرای چند قطعه موسیقی با تارم، اسقف نازنیمان  بسراغم  فرستاد. مرا به نیکویی ‌و با مهری پدرانه در آغوش گرفت و از من بابت نواختن موسیقی قدردانی می‌کرد.

به او گفتم من در روی سن به چهره مهربانش می‌نگریستم و از ان همه صفا و محبت برای بداهه نوازیم الهام می‌گرفتم و از آرزوهایم این است که در روز آزادی ایران در کنار رهبری مقاومت برایمان پیامبرگونه سخن بگوید. او بلافاصله در جوابم گفت: بشرط اینکه شما هم قطعه ای با همین ساز بنوازی! باو گفتم این حد آرزو و افتخار من است.
حال اسقف گایوی مهربانمان روی بسوی ابدیت شتافته و زندگی زمینی را ترک گفته و ما را در اندوه دردناک فراق ابدیش تنها گذاشته است.
ما نیز برای تحقق آرزوهای دیرینه ژاک گایو برای رهایی مردم رنجدیده ایران از ظلم و جور رژیم سفاک ، با تمام قوا تا به آخر به مبارزه خود با این رژیم شیطانی و جهنمی آخوندی ادامه خواهیم داد.
با تسلیتهای عمیق به خانم مریم رجوی و یاران ‌و دوستداران بیشمار اسقف گایو. 
درودهای بیکران بر روان پاک و پرفتوح حامی وفادار و برادر عزیز و مهربانمان جاودانه‌ یاد اسقف ژاک گایو
حمیدرضا طاهرزاده 
۱۳ آوریل ۲۰۲۳
پاریس