«دامن محبت را کرده‌ام به خون رنگین
تا شوم تو را لایق، ای خدای آزادی»

تنها ارادهٔ ما، که برگرفته از انتخابهای ماست پیروز می‌شود.
وقتی آماده فداکاری هستیم، ترس مغلوب شجاعتمان می‌شود.
نه تهدید و شانتاژ، نه حملات ایذایی و تروریستی، نه موانع و کارشکنی‌ها، نه کمبود امکانات، نه نداشتن پول، نه تاریکی شب و نه گرمای روز، نه التهابات ذاتی این کارزار، هیچ‌کدام مانع تدارک گردهمایی مقاومت ایران و تظاهرات بزرگ ایرانیان در پاریس نشد؟ راستی چرا؟
زیرا تعهد این مقاومت، عهدی است خونین با خلقی که در حاکمیت استبداد مذهبی، زخمی و شلاق خورده و سرکوب و حلق‌آویز شده، اما تسلیم نشده است.
زیرا امید این مقاومت، شعلهٔ فروزانی است برکشیده از قلب جوان هزاران دختر و پسر که آرمانشان آزادیست و آزاد زیستن.
زیرا ایستادگی این مقاومت، عبور کرده از زندانها و شکنجه‌گاهها و محاصره‌ها و بمبارانهاست.
زیرا ایمان این مقاومت، مستحکم است از طی راهی پر پیچ و خم و سخت در چند دهه نبرد با دو دیکتاتوری. دو استبداد، دو حاکمیت غارت و سرکوب.
آیا در هجوم جهل و انکار و غیظ و غضب، دوام در چنین مبارزه‌یی برای ساختن پیروزی، آسان است؟ آسان نیست اما قطعاً پیمودنی است.
زیرا برگرفته ازاعتقاد سرسخت راهبرانی است که با تعهدشان به آزادی و دموکراسی، اصالت این راه را، این جنبش را، با ایستادگی بر ارزشها ماندگار کرده‌اند.
آنهم در جهانی که سربازان سیاهی، انکارشان می‌کنند، تخریب و محکومشان می‌کنند، و هر آن، در تفکر پلید نابودی‌اند.
زیرا مشعل حقیقت آرمان آنها در دستان نسلهای مقاومی حمل می‌شود که پیام‌آور سرزمینی بهتر و آزادتر و برابرند.

چرا باید با تکیه بر این راهبران، راه را برگزید و طی کرد؟
زیرا آنها، پیام فتح را هم‌چون نوری در وسعت این تاریکی مطلق، پرتو افشانند.
آنها که در بزدلی و جبن زمانه، شجاعت تکثیر می‌کنند
از دل مسخ شدگی و انفعال، نیروی رزم و نبرد را بارور می‌کنند
برای هر پایان، آغازی دوباره‌اند و برای نوشتن آزادترین سرنوشت، عزم سترگ دارند.
آرزوهای ما و مردم ما که مشتاق جامعهٔی مبتنی بر اصول دموکراتیک و جمهوری آزاد و برابر هستیم، برآورده می‌شود، اگر همهٔ ما از زن و مرد و پیر و جوان، پر و بال سیمرغی باشیم که می‌خواهد بال بگشاید و پرواز کند بر فراز میهنم ایران.
نه سیمرغ افسانه‌ای، سیمرغ حقیقی ما، سیمرغ آزادی.