خوشا بامدادانِ دیدار تو
دُرودَت گریزانَد از گوش من
صدای پیام‌آورانِ قدیم
شوَم فارغ از قیل و قالِ عتیق
بگیرد دلم از کلام‌ات فروغ
خوشا بامدادانِ دیدارِ تو
که آموزَدَم شیوه‌ی روشنی
کُنی زندگی را پُر از تازگی
نبینم دگر نقشی از سایه ها
رهد جان گیتی ز دام دروغ
خوشا روزگاری که تبیینِ تو
کشاندم ز بیراهه یکسر به راه
فرو مُرد در قلب من موج بیم
شَوَندآوری* های نَغزَت زدود
چو خورشید از دیدگانم غبار
خوشا روزگاری که تبیین تو
بزد مُهر باطل به رُخسار شیخ
کشاندش به خاک مَذلَّت ز ماه
عیان گشت پنهانِ اهریمنی‌ش
همه هستی‌اش شد به نکبت دچار!
شدی وقفِ آزادیِ میهن‌ات
گذشتی ز هرچه بجز عهد خویش
کشیدی درفش رهایی به دوش
شدی با رفیقان یک‌دل به راه
بمانَد رَه وُ رسم تو بَرقرار!
شدی وقف آزادیِ میهن‌ات
نه یک لحظه پا پس کشیدی ز راه
نه افتاده تردید در گام تو
نه گردیده سُرخ تو سبز و بنفش
به پیمانِ خود مانده‌ای استوار!
*شَوَند‌آوَری= استدلال
جمشید پیمان.۲۰۲۳.۰۸.۰۱
