دوست میدارم رَه و رنگی دگر گیرم، نه همرنگ جهان

تقدیم به زنان دلاور ایران، معمارانِ"زن، مقاومت، آزادی"

خوش ندارم جا بمانم روز وُ شب در تنگنای فکر بی بال وُ پَرَم

خوش ندارم لحظه‌ای مانَد تهی از روح کیهان پیکرم

دوست دارم بر فراز آشیانم باز سیمرغم گشاید بال وُ پَر

دوست دارم فکر ققنوسی بمیرد تا همیشه در سَرم،

سخت بیزارم ز تکراری که سوزانَد به جانم جُست‌وُجو

گویدم آنگه که بیهوده کشَم پَر از دلِ خاکسترم

دوست دارم دشت های چشم من تا بی نهایت سبزِ سبز

حسِّ یک تکرار بی معنی شود گم در خیال وُ خاطرم.

دوست دارم باده از خَمخانه‌ی خیّام نوشم بی‍شمار

با کرامت پَر کنَد از مستی اندیشه هایش ساغرم

دوست میدارم ره و رنگی دگر گیرم، نه همرنگ جهان

دوست ‌دارم باشد اینک روشنایِ زالِ زر پیغمبرم

دوست دارم وا‌رَهَم از تنگنای ظلمت تنهایی‌ام

عشق آید پای‌گوبان،شادی افشان وُ بگیرد در بَرَم

آسمان را دوست دارم در شب تا بی نهایت اخترش

آفتابش بشکند هر سایه ای را در در زمین باورم.

جمشید پیمان ۲۰۲۵/۰۸/۱۰