در حالی که بیش از یک ماه از جنجال ایجاد شده توسط مقامات عراقی و رسانه‌‌های عربی مبنی برادعای تصرف چاه نفتی ایران توسط نظامیان ایران می‌گذرد، خبرنگار آینده به جزئیات این موضوع دست‌یافته است. به گزارش خبرنگار آینده 26 آذرماه علی الدباغ، سخنگوی دولت عراق مدعی شد یازده سرباز ایرانی با نقض حاکمیت عراق، «چاه شماره ۴» فکه را تصرف کرده اند. وی اضافه کرده بود:«عراق خواستار خروج فوری از میدان نفتی شماره ۴ فکه، است. این میدان نفتی متعلق به عراق است و عراق به دنبال حل این مسئله از طریق دیپلماتیک و صلح امیز است».
 در همین زمینه احمدعلی خفاجی، معاون وزیر کشور عراق هم گفته بود: یازده سرباز ایرانی ساعت سه و نیم بعد از ظهر با ورود به قلمرو عراق یک چاه نفتی در منطقه فکه در استان «میسان» را تصرف کرده اند. آنها پرچم ایران را بر فراز این چاه نفتی به اهتزاز در آورده اند و تا حال حاضر همچنان این چاه نفت را در اختیار دارند.
این خبر بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های دنیا داشت و حتی برخی سران عرب در دیدار با مقامات ایران به نکوهش چنین اقدامی پرداختند.
وزارت نفت و منابع ایرانی در آن مقطع صرفاً به تکذیب این خبر پرداختند؛ اما بررسی‌های خبرنگار آینده نشان می‌دهد مهندسین ایرانی از یک سال قبل از آن در مقابل چشمان نظامیان عراقی به این چاه نفتی رفت و آمد داشته‌اند و بدون هیچ ممانعتی به کشف نفت و حفاری پرداختند، اما زمانی که کار پایان یافت و زمان انتقال نفت به لوله‌های کشورمان رسید، جنجال طرف عراقی آغاز شد تا چاه مهمی که پس از یک‌سال تلاش و صرف هزینه 60 میلیون دلاری توسط مهندسان ایرانی به ثمر رسیده بود را تصاحب کنند.
مشخص نیست آیا وزارت نفت هماهنگی با طرف عراقی داشته یا نه و در غیر این‌صورت، چرا تنها با صلاحدید خود اقدام به حفاری در عمق 3500 متری زمین نموده و پس از یک سال کار مداوم مهندسین نفت و استفاده از یک دکل حفاری به مدت پنج ماه اقدام به حفر چاه نفت برای عراقیها نموده است.
سایت آینده اضافه می کند:
پس از گذشت بیست سال از جنگ تحمیلی و حضور نیروها و یگانهای سازمان ملل متحد در مرز ایران و عراق به دلیل فقدان معاهده صلح بین دو کشور هنوز نوار مرزی ایران و عراق به درستی شناخته نشده است و در این بین وزارت نفت مناطق مرکزی با عبور از نقاط مبهم و نامعلوم اقدام به تهیه مکان و همچنین اعزام یک دکل حفاری با هزینه چهل میلیون تومان در روز، مدت پنج ماه در کنار پاسگاه مرزی عراق نموده است.
عراقیها که ظاهرا از روز اول می دانستند انتهای ماجر ا به کجا می انجامد، هیچ گونه مانعی برای فعالیت کارکنان شرکت نفت ایران ایجاد نمی کردند و اجازه می دادند کارکنان شرکت نفت ایران به راحتی در 3 کیلومتری پاسگاه مرزی خود در منطقه فکه، رفت و آمد نمایند و پس از یک سال فعالیت یک حلقه چاه نفتی انحرافی به طول 2200 متر و عمق 3800 متر توسط کارشناسان ایرانی حفاری گردد و سپس منتظر ماندند تا ایران همچنین تجهیزات سرچاهی و به اصطلاح "کریسمس تری" را نیز بر روی چاه نفتی نصب کند و در آن‌زمان که ایران قصد داشت با احداث خطوط لوله نفت به دست آمده را به یونیت های بهره برداری خود انتقال دهد، ناگاه با اعزام سربازان خود تمامی داشته ایران را به باد دادند.
عراقیها که خود برای حفاری چاه مذکور و همچنین عملیات آماده سازی و نصب تجهیزات سرچاهی حداقل بایستی مبلغ 60 میلیون دلار به کمپانیهای خارجی پرداخت می کردند، این امکان را فراهم نمودند تا ایرانیها برای آنها چاه نفت حفاری کنند و سپس موقع بهره برداری، آن را تصاحب نمایند و ایران را هم در دیدگاه جهانیان متجاوز به خاک خود معرفی نمایند.
اکنون سوال اساسی از وزارت نفت ایران این است که هم اکنون که بسیاری از میادین مشترک ایران در سیطره همسایگان قرار گرفته و از آن بهره‌برداری می کنند، این اقدام چه منفعتی برای منافع ملی ایران داشته است.
البته روشن است که برای جلوگیری از تکرار چنین مواردی باید هرچه سریعتر وضعیت نوار مرزی ایران با عراق و میادین مشترک روشن گردد.
پایان نقل قول از سایت آینده

ملاخور کردن چاههای نفتی و ثروتهای مردم عراق, کار دیروز و امروز رژیم نیست, بلکه بلافاصله بعد از سرنگونی دولت سابق عراق, آخوندها شروع به غارت اموال منقول و غیرمنقول مردم عراق کرده و حتی از ترانسها و کابلهای برق هم نگذشتند و خبرها در مورد دزدیدن نفت عراق, بارها از سوی منابع عراقی و طرفهای آمریکایی و منابع بی طرف, در رسانه ها منعکس گردید.
اما تفاوتی که در این یک مورد هست و آن را از موارد گذشته نفت دزدی متمایز می کند این است که این بار, برخلاف دفعات قبلی, مقامات عراقی جلوی رژیم ایستادند و آخوندها نیز برخلاف گذشته به سرعت کوتاه آمدند. این واقعیتی است است که گردانندگان سایت آینده نیز عامدانه از کنار آن گذشته اند, چرا که خود بهتر می دانند که این واقعیت, برملا کننده ضعف مفرط رژیمی است که قیام گسترده مردمی گریبان آن را گرفته و کنسولها و دیپلوماتهایش در چهارگوشه جهان شروع به ریزش و پیوستن به قیام مردم کرده اند. رژیمی که چهارنعل به سمت پرتگاه سرنگونی پیش می رود. این ضعف مرگبار را نه فقط جناحهای رقیب, بلکه مقامات عراقی هم فهمیده و به همین خاطر چاه دزیده شده را از حلقوم رژیم بیرون کشیدند.