تحریمها موفق نبوده اند
فرانسیس تاونزند: اجازه بدهید با موضوعی شروع کنم که وزیر ریچ به آن پرداخت. اهداف سیاست ما به طور واقعی ‌باید منعکس کننده ارزشهای ما باشند. ما ‌باید منسجم عمل کنیم، این برای ما یک مسئله بنیادی است که چگونه یک پروسه سیاست‌گذاری را شکل می‌دهیم. برای من جالب توجه بود که وقتی به سخنان تام ریج و دیگران در باره نظام تحریم صحبت می‌کردند، گوش می‌کردیم، به نظر می‌رسید تأثیرات تحریمها موضوع بحث بود. ولی وضعیت فعلی این است که در حالی که ما در اینجا در واشینگتن نشسته‌ایم، هدف تحریمها، یعنی تأثیرگذاری، موفق نبوده‌اند زیرا هدف این بوده است که رژیم با شما معامله کند. آیا این تنها هدفی است که ما دنبال آن هستیم؟ این که این هدف را به عنوان یک هدف متواضعانه و کوچک توصیف کنیم کافی نیست.

تلاش ما تا کنون غیرمؤثر و بی‌فایده بوده
وقتی شما در باره مسائل دیگر که تا امروز در باره آن صحبت کردید، یعنی این که مجاهدین هنوز در لیست سازمانهای تروریستی خارجی قرار دارند، شما می‌خواهید به چه چیزی دسترسی پیدا کنید؟ اگر هدف شما روشن نباشد، اگر شما بلندپرواز نباشید و اهداف شما بیانگر ارزشهای شما نباشند، شما محکوم به شکست خواهید بود. من فکر می‌کنم این به نحو قابل ملاحظه‌یی توضیح می‌دهد که چرا تا به حال، ما چندان مؤثر نبوده‌ایم و اگر رک و صریح بگویم، در اهداف سیاست خارجی‌مان در قبال ایران، غیرمؤثر بوده‌ایم. من همه دانش و اطلاعات خودم را در کنار سایر سخنرانان قرار می‌دهم که تلاش ما برای حمایت از آزادی در ایران غیرمؤثر و بی‌فایده بوده است. این تلاش در بهترین شکلش، غیرمنسجم و ضعیف بوده است. شما این تحریمها را می‌بینید که پروسه هسته‌یی را هدف قرار داده‌اند. شما این نامگذاری تروریستی را می‌بینید. شما تحریمهای اقتصادی را ملاحظه می‌کنید و شما در باره موضوعات در عالم سیاست بطور مجزا صحبت می‌کنید، گویی که آنها در کنار هم قرار گرفته‌اند و یکی روی دیگری تأثیری نمی‌گذارد.

بزرگترین منبع سرخوردگی
بزرگترین منبع سرخوردگی برای من به‌عنوان یک سیاستگذار این است که من نگرانیهای جدی در مورد تلاشهای هسته‌یی رژیم ایران و جاه‌طلبیهای اتمی آنها دارم. من همچنین به‌خاطر موضع مسئولیتم، به‌خوبی درک می‌کنم که رژیم ایران یک حکومت حامی تروریسم است. آنها به تنهایی بزرگترین حامیان مالی حزب‌الله هستند. یک سازمان نظامی که آموزش می‌دهد، تسلیح می‌کند و در سراسر جهان حضور دارد و تا 11 سپتامبر، آنها نشان داده بودند که توانایی‌شان از القاعده بیشتر است. ولی ما با آنها متناسب با تهدیدشان برخورد نمی‌کنیم. مگر نه؟ و ضمناً وقتی شما در باره نگرانی تهدید اتمی‌شدن رژیم ایران در قبال تمامیت جهان آزاد صحبت می‌کنید، چرا ما در مورد آن به مثابه یک تهدید علیه منع گسترش تسلیحات اتمی صحبت می‌کنیم، بدون آنکه به مردم آمریکا بگوییم که در جهان بعد از 11 سپتامبر این رژیم یک تهدید تروریستی است. این که احساس شما در باره یک سازمان تروریستی چیست، یک دولت حامی تروریسم که یک گروه تروریستی را تأمین مالی و مسلح می‌کند و در لبه پیدا کردن توانایی اتمی قرار دارد و کاملاً دست باز دارد که این توانایی را به یک سازمان تروریستی منتقل کند که قبلاً هم به تروریسم مبادرت کرده است.
 من نمی‌توانم درک کنم چرا ما به عنوان یک کشور، به صورت واضح موضع نمی‌گیریم؟ این مسائل (اتمی و تروریسم) از هم جدا نیستند. این که رژیم ایران هم یک حکومت حامی تروریسم است و هم یک گسترش دهنده توانایی اتمی است.
شما عنایت دارید که در دورانی که من در دولت کار می‌کردم، منظورم کار برای سالهای متمادی در وزارت دادگستری و کاخ سفید است، پروسه نامگذاری سازمانهای تروریستی خارجی، در وزارت خارجه جزء مسئولیتهای من بود.

نامگذاری تروریستی مورد احترام متحدان ما نیست
من باید به شما بگویم که با توجه به مسافرتهایم به خاورمیانه و مذاکراتم با متحدانمان، پروسه نامگذاری سازمانهای تروریستی خارجی، صادقانه بگویم ، مورد احترام متحدان ما نیست. این یک پروسه غیرمؤثر و فاسد‌شده به خاطر ملاحظات سیاسی است. منظور من فاسد‌شدن به معنی جنایی آن نیست، بلکه به‌خاطر ملاحظات سیاسی از هدف اصلی خودش منحرف شده است. اهدافی که بخش تفکیک‌ناپذیر مباحث سیاسی در زمانی که شما اهداف سیاست خارجی خود را مشخص می‌کنید، می‌باشند. این واقعیت که ما اجازه می‌دهیم سیاستهای داخلی به یک موضوع مادی (معامله) در مورد نگرانیهای سیاست خارجی تبدیل شوند. نامگذاری یک سازمان در لیست به‌خاطر ملاحظات سیاست خارجی، امری است که به اعتبار ایالات متحده ضربه می‌زند. مجاهدین خلق تنها گروهی نیستند که از این پروسه ضرر دیده‌اند. برخی اوقات، در چارچوبهای دیگری، از این پروسه استفاده می‌شود که برخی را به‌خاطر یک پاداش دیپلوماتیک و برای تلاش برای یک نوع مشخصی از رفتار، از لیست خارج کنند. من حتی یک قدم از همکارانم فراتر می‌روم. مجاهدین خلق باید از لیست خارج شوند و کنگره آمریکا باید کل این لیست را ملغی کند، زیرا صراحتاً فکر می‌کنم که از بسیاری جنبه‌ها، این لیست‌گذاری به شیوه‌یی اجرا می‌شود که بیشتر به اعتبار ما ضرر می‌زند. لذا، من ترجیح می‌دهم که مجاهدین از لیست خارج شوند و به‌نظر من باید از کنگره درخواست کرد که لیست را ملغی کند.

به صفت دولتمان احساس شرم می کنم
وقتی شما زمانبندی را که قاضی موکیزی در مورد تهران توصیف کرد ملاحظه می‌کنید و می‌بینید که یک خشونت شرم‌آور و شنیع را علیه آن افراد دموکرات و آزادیخواه در اشرف، به کار گرفتند، نمی‌توانید تحت تأثیر آن قرار نگیرید و صریحاً بگویم، احساس مسئولیت نکنید که این افراد که تسلحیات خودشان را تحویل داده‌اند وخشونت را نفی می‌کنند، عدم موضعگیری قوی ما، و این که ما از دولت عراق نخواهیم در باره رفتارش توضیحی بدهد و اکیداً نخواهیم که این رفتار را متوقف کند، مایه خجالت من است. به صفت کشورمان و قطعاً به صفت دولتمان، احساس شرم می‌کنم.
نکته دیگری که می‌خواهم بگویم و در باره آن صحبت نشده است و باید تکرار کنم که من به خاطر مسئولیتهایم در کاخ سفید نسبت به آن حساس هستم، این است که باید به صراحت بگویم که به عنوان بخشی از پروسه خروج از لیست، یکی از کارهایی که باید کرد این است که مسئولان مجاهدین که خارج ایران هستند، بتوانند و یزا بگیرند و به ایالات متحده بیایند و در باره جنایات رژیم ایران صحبت کنند. باید بتوانند در باره نقض حقوق بشر و آنچه در داخل ایران برای سرکوب مبارزان صورت می‌گیرد صحبت کنند. آنها ‌‌باید خودشان مدافع خودشان باشند‌ و مسائل خودشان را با کنگره آمریکا و مردم آمریکا در میان بگذارند، پول گرد آوری کنند، حمایت کسب کنند و مردم را آگاه کنند.

پیام به اشرفیان: نسلهای بعدی از شما انگیزه می گیرند
قبل از آنکه صحبتم را تمام کنم، از شما تقاضای کمی حوصله دارم. ما دوربینهایی را در ته اتاق می‌بینیم. نهایتاً این برنامه در ایران و در قرارگاه اشرف پخش خواهد شد و ترجمه هم خواهد داشت. لذا، من می‌خواهم شما چند لحظه‌یی مرا تحمل کنید که برای کسانی که ما را تماشا خواهند کرد، صحبتی بکنم. من می‌خواهم با زنان قرارگاه اشرف و زنان ایران، بخصوص زنان جوان صحبت کنم. در حال حاضر، زنانی به غایت قدرتمند و شجاع در قرارگاه اشرف زندگی می‌کنند. یک هزار تن آنجا حضور دارند. آنها این ماجراها را به فرزندانشان منتقل خواهند کرد. آنها در باره این ماجراها صحبت خواهند کرد و ما از تاریخی که مادران و مادر بزرگهای شما در باره آن به شما خواهند گفت، انگیزه خواهیم گرفت. متشکرم