در این گزارش که روز پنجشنبه، ۱۳ ژانویه، منتشر شده است، تعداد کشورهایی که در آنها آزادی وجود دارد ۸۷ کشور با جمعیتی معادل دو میلیارد و ۹۵۱ میلیون نفر عنوان شده که نسبت به سال ۲۰۰۹ دو مورد کاهش داشته است.
این تعداد ۴۵ درصد کشورهای جهان و ۴۳ درصد جمعیت دنیا که معادل دو میلیارد و ۹۵۱ میلیون نفر است را شامل می شود.
کشورهای غیر آزاد در گزارش فریدم هاوس ۴۷ مورد اعلام شده که ۲۴ درصد کشورهای جهان یا دو میلیارد و ۵۰۰ میلیون نفر را در بر می گیرد.
کشورهایی که در آنها آزادی‌های کمی وجود دارد ۶۰ مورد یا ۳۱ درصد کشورهای مورد بررسی هستند. یک میلیارد و ۴۸۷ میلیون نفر در این کشورها زندگی می‌کنند.
در این گزارش اعلام شده که دمکراسی‌های مبتنی بر انتخابات از ۱۲۳ کشور در سال ۲۰۰۵ به ۱۱۵ کشور در سال گذشته میلادی سقوط کرده است.
خانه آزادی، کشورهایی چون برمه، اریتره، لیبی، کره شمالی، سومالی، سودان، ترکمنستان و ازبکستان را در زمره بدترین کشورها از نظر میزان آزادی‌های مدنی و حقوق سیاسی معرفی کرده است که پایین‌ترین نرخ را در جهان دارا هستند.
وضعیت آزادی‌ها در ایران
فریدم هاوس با قرار دادن ایران در رده کشورهای غیر آزاد جهان، به سرکوب‌های پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ اشاره کرده و گفته است: «در ایران، صدها فعال سیاسی در جریان اعتراض‌ها به انتخابات ربوده شده سال ۲۰۰۹ بازداشت و محاکمه شدند و دادستان‌ها آنها را به براندازی متهم کردند.»
این گزارش اشاره کرده که اعتراض‌های پس از انتخابات در سال ۲۰۱۰ نیز ادامه یافت و همزمان محمود احمدی‌نژاد و حامیان وی در سپاه پاسداران به سمت تحکیم کنترل خود بر نهادها در ایران پیش رفتند.
خانه آزادی افزوده است که نیروهای امنیتی در این سال به بازداشت و زندانی کردن فعالان مدنی و مخالفان ادامه داده و محاکمه‌های تازه‌ای علیه اقلیت بهایی برپا کردند.
در گزارش یاد شده وضعیت حقوق سیاسی و آزادی‌های مدنی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا همچنان در پایین رده جهانی توصیف و تأکید شده که آزادی‌ها در مصر، بحرین و کویت افت محسوسی داشته است.
اسرائیل تنها کشور خاورمیانه است که در گزارش فریدم هاوس به عنوان کشوری آزاد معرفی شده که نظام انتخاباتی آن برپایه اصول دمکراسی است.
اما بر اساس این گزارش با وجود آنکه خشونت بین فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در سال ۲۰۱۰ به طور نسبی پایین بوده است ولی جدال بر سر مسائلی چون امور امنیتی، زمین و حقوق بشر همچنان ادامه داشت.
چین
فریدم هاوس در گزارش خود به بهانه هایی که مقام های چینی برای سرکوب در این کشور مطرح می کنند اشاره کرده و از جمله نوشته است: «در سال ۲۰۰۸، پکن تأمین امنیت بازی‌های المپیک را دلیل برخورد با روشنفکران ناراضی، روزنامه‌نگاران و سایر اقشار عنوان کرد. در سال ۲۰۰۹، جشن‌های شصتمین سال قدرت گرفتن حزب کمونیست در چین بهانه‌ای برای ایجاد محدودیت‌های بیشتر شد. در سال ۲۰۱۰ نیز سرکوب‌ها در واکنش به آنچه که خصومت‌های پشت پرده اعطای جایزه صلح نوبل به یک ناراضی چینی عنوان شد صورت گرفت.»
آرچ پودینگتون، مدیر بخش تحقیقات فریدم هاوس، گفته است: «رژیم‌های مستبد در صورتی که جهان خارج علیه آنها واکنشی نشان ندهد دست بازتری برای خاموش کردن منتقدان داخلی خود خواهند داشت.»
