در آستانه عید نوروز و پایان سال، کارگران ایران همچنان بی حقوق و دستمزد دست به اعتراضهای صنفی می زنند. در حالی که دولت احمدی نژاد از اعلام حداقل دستمزد برای سال آینده طفره می رود، بسیاری از کارگران قراردادی همچون برده با قراردادهای کوتاه مدت توسط شرکتهای پیمانکاری غارت می شوند. اعتراضات کارگران توسط دولت نادیده گرفته می شود و به دستور وزارت اطلاعات رژیم، روزنامه ها و سایتهای خبری، مجاز به مخابره این اعتراضها نیستند اما هر روز اخبار تجمعها و تحصنهای کارگران برای همان حداقلهای خود توسط منابع مستقل و فعالان کارگری منتشر می شود.
در روزهای گذشته کارگران کیان تایر در جاده کرج دست به برپایی تجمعهای اعتراضی زده اند و با روشن کردن آتش در محوطه کارخانه و نصب پلاکارد بر نرده های آن تلاش می کنند تا فریاد اعتراضی خود را به گوش مردم برسانند. کارگران کیان تایر مدتهاست که حقوق و دستمزد دریافت نکرده اند و خانواده های آنان با مشکل معیشتی روبرو هستند. به همین دلیل در روز 10 اسفند، همزمان با اعتراضات جنبش اجتماعی، کارگران این کارخانه نیز همراه با خانواده هایشان در مقابل کارخانه تجمع کرده و با آتش زدن لاستیک به شعار دادن پرداختند. آنان از ماشینهای عبوری درخواست می کردند تا با بوق زدن از تحصن آنان حمایت کنند. به گفته شاهدان عینی، نه تنها رانندگان ماشینها به این خواسته کارگران جواب مثبت داند، بلکه بسیاری از مردم نیز برای پیوستن به آنها روانه شدند که نیروهای سرکوبگر رژیم با محاصره کارگران اجازه پیوستن مردم به آنان را ندادند. همچنین به دلیل تعداد زیاد کارگران و خانواده هایشان و حمایت مردم که با فاصله از آنان ناظر محل بودند، نیروهای سرکوبگر جرات نزدیک شدن و یا حمله به آنان را نیافتند. تجمع و تحصن کارگران کیان تایر همچنان ادامه دارد.
همزمان از تبریز خبر می رسد که کارگران قراردادی کارخانه مجتمع پتروشیمی تبریز اقدام به تجمع و تحصن کرده اند. بیش از 1800 تن از کارگران پیمانکار به رسمی نشدن قراردادهای موقت خود اعتراض دارند. آنان معتقدند مدیریت مجتمع در همدستی با شرکتهای پیمانکاری، مصوبه هیات دولت در مورد استخدام آنها را نادیده می گیرد. همچنین این کارگران به ناچیز بودن دستمزد خود اعتراض دارند و خواستار افزایش دستمزد متناسب با نرخ تورم و افزایش قیمتها به دلیل قطع سوبسیدهای دولتی هستند. این کارگران، بیمه اجتماعی و برخورداری از امکانات رفاهی را نیز در لیست خواسته های خود دارند.
این درحالی است که طبق گزارش مالی 1388 دولت، مجتمع پتروشیمی تبریز جزو یکصد شرکت برتر سود ده قرار دارد. همچنین این کارخانه به عنوان سومین شرکت بزرگ و برتر اقتصادی منطقه شمال غرب شناخته شده است اما مدیریت کارخانه در زد و بند با شرکتهای پیمانکاری همان حداقل حقوق و دستمزد کارگران را پرداخت نکرده و از استخدام رسمی طفره می رود. اینگونه، سفره کارگران نه تنها روز به روز خالی تر می شود، بلکه با موج افزایش قیمتها در پی قطع سوبسیدهای دولتی، کارگران ناتوان از گذران امور معیشتی خود هستند.
نزدیک به همه کارگران ایران وضعیتی مشابه کارگران کیان تایر و مجتمع پتروشیمی تبریز دارند. اعتصابات و تجمعهای اعتراضی شان نادیده گرفته می شود و کسی به خواسته آنان توجهی ندارد. دولت ضد کارگری احمدی نژاد که نعره های حمایتش از مردم دیگر کشورها، گوش خودیهایشان را نیز کر کرده، ناتوان از پاسخگویی به خواسته های کارگران است.
این دولت ضد مردمی و ضد کارگری باید در همبستگی کارگران با جنبش اجتماعی مردم برانداخته شود و دولتی سرکار آید تا به خواسته اکثریت مردم ایران که همانان آزادی و عدالت اجتماعی برای زندگی ای بهتر است، جامه عمل بپوشاند.