یکی دو روز پیش وزیر امور خارجه کلینتون در این‌جا گفت «بگذارید به‌وضوح بگویم که ما مستقیماً از خواستهای مردمی که در خیابانهای ایران و خاورمیانه دست به تظاهرات می‌زنند حمایت می‌کنیم». او هم‌چنین اذعان کرده است که «ما با خشونت مخالفیم. ما از حکومت ایران حسابرسی خواهیم نمود، حکومتی که مجدداً نیروهای امنیتی خود را مورد استفاده قرار داده و با تمسک‌جستن به‌خشونت، مانع ابراز عقیده آزاد از طرف مردم ایران می‌شود».
ثانیاً، ما از حقوق بشر جهانشمول مردم ایران حمایت می‌کنیم. آنها مستحق همان حقوقی هستند که در مصر و تونس احقاق شد و بخشی از حق انسانی مردم ایران را شکل می‌دهند.
ثالثاً: این رژیم باید متعهد به بسط نظام سیاسی در ایران شود تا صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی به‌گوش برسد.
ما امروز صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی را می‌شنویم.
خانم رجوی حدود یک هفته پیش در پاریس درمورد برنامه‌اش پیرامون حق رأی، حقوق زنان و انتخابات، به‌مثابه تنها شاخص مشروعیت برای آینده مردم و حقوق‌بشر در همه‌جا، صحبت می‌کردند. این یک برنامه تروریستی نیست و سازمان مجاهدین نباید به‌عنوان یک سازمان تروریستی نامگذاری شود. این امر دارای عواقب عملی است. اکثر شما می‌دانید که من با جنگ علیه عراق مخالف بودم. دلیلش هم این بود که به‌عقیده من جنگ با عراق باعث گسترش نفوذ رژیم ایران در منطقه می‌شد، درست همان چیزی که متأسفانه اتفاق افتاد.
کرسی نخست‌وزیری که مالکی کسب کرده است مدیون نیروهای آمریکایی است. بنابراین، این‌که مالکی قانون اساسی آمریکا را درمورد ساکنان کمپ اشرف وارونه کرده است عملی خطاست و ما نباید آن را تحمل کنیم. ما بودیم که مالکی را در مقام نخست‌وزیری قرار دادیم و او باید به حقوق‌بشر و قانون اساسی آمریکا احترام بگذارد.
ما باید هنگام ترک عراق اطمینان حاصل نماییم که ساکنان اشرف بهای آن را متحمل نخواهند شد. اگرچه نیروهای آمریکایی دیگر از اشرف حفاظت نمی‌کنند و اگرچه درحال‌حاضر موارد نقض حقوق‌بشر از طریق بلندگوها، آزار و اذیتها و محدودیتهای پزشکی در آن‌جا جاری است، ولی این وضعیت با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی بغرنجتر خواهد شد. جامعه بین‌المللی باید همین حالا دست به‌کار شود. بحث و تبادل‌نظر و ملاقاتها، دیگر کافی است. ما باید اکنون اقدام کنیم. نهادهای ما، سازمان ملل متحد و جامعه بین‌المللی در ژنو و سایر نقاط باید در این راستا دست به‌کار شوند. ما به‌عنوان شهروندان این جهان خیلی بهتر از این می‌توانیم عمل کنیم. ما تعهدی درقبال آن 3400نفری که در اشرف هستند، داریم و باید امکان و فرصتی را در اختیار آنها قرار دهیم که اگر حفاظت می‌شدند، از آن برخوردار می‌بودند. چیزی که حق آنهاست.
انتظار می‌رود که کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل متحد علناً استفاده از بلندگوها، شکنجه و ممانعت از مداوای پزشکی در اشرف را محکوم کند. این موضوع باید جهت اتخاذ گامهای لازم‌الاجرا به‌شورای امنیت ملل متحد ارجاع داده شود و من فکر می‌کنم این‌کار صورت خواهد گرفت. ما نباید شکنجه علنی 3400 انسان را تحمل کنیم. ما به‌عنوان نوع انسان این‌گونه تجارب را از سر گذرانده‌ایم و می‌دانیم که نتیجه تحمل‌کردن و توسل به مماشات در رابطه با موارد نقض حقوق‌بشر چه خواهد بود. ما همه یک پیکر واحد هستیم و در همبستگی با هر‌فردی هستیم که به‌دفاع از حقوق‌بشر بر می‌خیزد و بر این عقیده است که تغییر مسالمت‌آمیز مسیری است که باید طی شود.
به‌عنوان یک آمریکایی می‌خواهم چند دقیقه‌یی در رابطه با این ایده که رژیم ایران یک «جمهوری اسلامی» است صحبت کنم. این رژیم جمهوری اسلامی نیست. به‌عنوان یک مسیحی و به‌عنوان کسی که با یک فرد یهودی ازدواج کرده و دوستان مسلمان دارد می‌گویم که ما می‌دانیم تقریباً همه مذاهب روی زمین در مقطعی برای توجیه اعمال خشونت و نقض حقوق‌بشر مورد سوء‌استفاده قرار گرفته‌اند. این رژیم به‌خود لقب جمهوری اسلامی داده است. من در دانشگاه قرآن را مطالعه کرده‌ام. این تجربه مرا به یک متخصص تبدیل نکرده است، اما من پرتویی از دین اسلام در نقض حقوق‌بشر توسط ملایان و آیت‌الله‌ها نمی‌بینیم. من اسلام را در کارهای آنها نمی‌بینم. آنها ادعا می‌کنند که به نیابت از خدا عمل می‌کنند اما این خدا است که تصمیم خواهد گرفت چه کسی به‌نیابت از او خواستهای او را انجام خواهد خواهد داد و این خواستها چیزی نیست که در زندانهای ایران اعمال می‌شود.
مردمی که در میدان تحریر در مصر ایستادگی کردند مسلمانان مؤمن بودند و ما از خواست آنان برای تغییر انسانی، حقوق بشر و انتخابات در مصر استقبال کردیم. مردمی که در تونس برخاستند هم مسلمان بودند. مردمی که در لیبی در برابر دیکتاتوری ایستاده‌اند که مرتکب نسل‌کشی علیه ملت خود می‌شود مسلمانان مؤمن هستند. ما به‌عنوان شهروندان آمریکا در کنار هرملتی، پیرو هر مذهبی که باشد، ازجمله مسلمانان، خواهیم ایستاد که برای دفاع از حقوق‌بشر همه ما برمی‌خیزند، چیزی‌که در تونس و مصر و لیبی اتفاق افتاده است.
بنابراین، اکنون لحظه‌یی فرا رسیده است که نیازمند عمل و نه‌فقط حرف‌زدن است. این لحظه‌یی است که جامعه بین‌المللی می‌تواند به‌امتداد مسیر نظر افکند ما باید از عراق خارج شویم. اما نمی‌توانیم 3400 انسانی را در آن‌جا رها کنیم که توسط رژیمی که ما درعراق برسر کار آورده‌ایم، مورد اذیت و آزار قرار گیرند. آمریکا در این رابطه مسئولیت ویژه‌یی را به دوش می‌کشد. ما هم‌چنین مسئولیت ویژه‌یی داریم تا نامگذاری اپوزیسیون دموکراتیک ایران در لیست آمریکا را لغو کنیم تا آنها بتوانند آزادانه آرمانهای خود را دنبال کنند.
سپاسگزارم.
