در ایران و در لیبی مبارزه برای آزادی هنوز پیروز نشده و مردم این دو کشور هدف سرکوب بی‌حد و مرز قرار دارند، اما مقایسه بین این دو به‌همین‌جا ختم می‌شود. رژیم لیبی که نوعی سندیکای خانوادگی قذافی است، به‌هیچ‌وجه قابل‌قیاس با رژیم ملایان نیست. رژیم حاکم در تهران به‌عنوان یک تئوکراسی، نه‌تنها می‌خواهد تمام اشکال قیام را مهار کند، بلکه هم‌چنین می‌خواهد جانها و روانها را نیز بشکند و خرد کند. ساکنان اشرف چون از سرخم‌کردن در برابر مستبدان امتناع کرده‌اند، هدف سرکوب روزمره قرار می‌گیرند. آنها در‌برابر این توحش خود را سازماندهی کرده و موفق شده‌اند با پیش‌بردن یک نبرد سیاسی و دیپلوماتیک، حمایت صدها شخصیت سیاسی را به‌دست آورند. سوئیس هم بیکار نبوده و چندین نماینده پارلمان فدرال که در این‌جا حضور دارند، نشان داده‌اند که روحیه انترناسیونالیسم هنوز در کشور ما زنده است. امروز نوبت من است که حمایت 55‌نماینده شورای بزرگ ژنو (اکثریت) را که بیانیه‌یی خطاب به‌مقامات فدرال امضا کرده‌اند، به ساکنان اشرف اعلام دارم. (کف زدن حضار). این بیانیه می‌گوید:
 اولاً ـ کمیته مأمور بستن اشرف باید منحل شود و پرونده اشرف تحت اوتوریته پارلمان عراق قرار گیرد.
ثانیاً ـ شکنجه روانی ساکنان کمپ ازسوی مأموران سرویسهای ایرانی به‌وسیله 210‌بلندگو که بارها درباره آن صحبت شده، باید خاتمه یابد.
هم‌چنین خوشوقتم امروز به‌اطلاعتان برسانم که ما در روزهای آینده به‌صورت رسمی از مقامات ژنو خواهیم خواست تا سوئیس که مبتکر و نگاهبان کنوانسیونهای ژنو است، از ایالات متحده، سازمان ملل متحد و دولت عراق بخواهد که به کابوس ساکنان اشرف پایان داده شود. از توجهتان متشکرم.